Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
Toen F. en ik vorig jaar zomer trouwden, leek alles perfect. De zon scheen, de wijn vloeide en onze toekomst was één groot plan. Tijdens de openingsdans trok hij me dicht tegen zich aan en fluisterde: ‘Na vandaag wordt alles nóg mooier, Helen. Ons huis, onze kinderen, ons leven.’ Zijn stem klonk warm en vol zekerheid. Ik glimlachte en knikte, maar diep vanbinnen voelde ik iets kriebelen. Een twijfel die ik niet kon plaatsen.
Het grote geheim
Na de bruiloft hadden we gezamenlijk besloten om het ‘officieel’ te gaan proberen. Inmiddels zijn we anderhalf jaar verder… F. is ervan overtuigd dat het elk moment raak kan zijn. Hij praat over babykamertjes en wat een goede vader hij zou zijn. Soms legt hij zijn hand op mijn buik en zegt ‘ie lachend: ‘Misschien zit er nu al een kleine F. in, hè?’
Ik lach met hem mee op zulke momenten, maar krijg het er Spaans benauwd van. Vanbinnen breekt er gewoon iets. Hij weet niet dat ik nog steeds de pil slik. Iedere ochtend, zodra hij onder de douche staat, slik ik hem stiekem weg. Het doosje verstop ik diep in mijn tas, tussen oude bonnetjes en losse lipsticks. Een plek waar hij (tot nu toe) nooit kijkt.
De leugens groeien mee
F. heeft geduld. Maar met de maanden groeit de spanning. Laatst stelde hij voor om eens langs de dokter te gaan. ‘Gewoon om te checken of alles goed zit’, zei hij. Ik hield mijn gezicht strak en stelde hem gerust dat dat nog niet hoefde en dat het allemaal gewoon tijd kost. ‘Bij de meeste stellen duurt het jaren’, voegde ik er nog aan toe.
Hij geloofde me. Of hij wilde me geloven. Misschien stelde die gedachte hem gerust. Maar ik? Ik haat mezelf erom. Elke keer als ik lieg, voel ik me een stukje kleiner worden. Alsof ik langzaam verdwijn achter de vrouw die ik voor hem speel.
De gesprekken die ik ontwijk
Zijn ouders vragen steeds vaker wanneer ze opa en oma zullen worden. De blikken die zijn moeder me toewerpt als ik weer eens een wijntje aanneem, zijn niet te missen. Ze vindt er vast wat van, maar durft het niet hardop te zeggen.
En dan F. zelf. Soms zie ik hem alleen op de bank zitten, starend naar een lege plek in de woonkamer. Daar zou een box kunnen staan. Of een wiegje. Hij zegt het niet hardop, maar ik zie het in zijn ogen: hij wil een gezin. Hij wil iets wat ik hem niet durf te geven.
Waarom vertel ik het niet?
Soms vraag ik me af waarom ik het hem niet gewoon vertel. Waarom ik niet eerlijk ben. ‘F., ik wil geen kinderen.’ Zes simpele woorden die alles zouden veranderen. Maar het lukt me niet. Ik ben bang. Bang dat hij me niet meer zal begrijpen. Bang dat hij me niet meer wíl begrijpen. Bang dat dit het einde is van ons huwelijk.
Natuurlijk verdient hij het om dit te weten. Hij verdient iemand die net zoveel droomt van een gezin als hij. Maar in plaats daarvan krijgt hij mij: iemand die alleen maar kan liegen en hopen dat de waarheid niet aan het licht komt.
De afspraak
Twee dagen geleden kwam F. thuis met een brede glimlach en een folder van een vruchtbaarheidskliniek in zijn hand. ‘Ik heb een afspraak gemaakt, Helen. Volgende week kunnen we samen langs. Gewoon om te kijken of alles goed is.’
Mijn hart stond stil. Samen. Dat woord voelde als een messteek.
‘Is dat niet wat overdreven?’, probeerde ik nog, maar hij schudde zijn hoofd. ‘We zijn al zo lang bezig, lieverd. Dit is gewoon de volgende stap.’ Hij zei het zo liefdevol dat ik bijna wilde huilen. Hij heeft geen idee. Geen idee dat ik die afspraak niet nodig heb, dat ik alles onder controle heb. Te veel controle zelfs.
Smoes
Die avond lag ik wakker, terwijl F. rustig naast me ademhaalde. Hoe lang hou ik dit nog vol? Hoeveel smoesjes kan ik nog verzinnen? Iedere maand die voorbijgaat, wordt het zwaarder. Iedere keer dat ik naar F. kijk, voel ik het schuldgevoel knagen.
De dagen tikten voorbij en ik probeerde mezelf ervan te overtuigen dat ik wel iets zou bedenken. Toen de ochtend van de afspraak eindelijk aanbrak, voelde ik de paniek al bij het wakker worden. Niet dat ik veel had geslapen, maar toch.
F. was zich aan het aankleden en ik moest nú iets bedenken. Ik zuchtte diep en greep naar mijn buik. ‘F.?’, mijn stem klonk zwak, alsof het echt zo was. Hij draaide zich meteen naar me om en vroeg wat er was. Ik zei dat ik me zo misselijk voelde en dat mijn hoofd bonkte.
Zijn gezicht trok samen van bezorgdheid. ‘Oh nee, lieverd. Denk je dat het lukt om mee te gaan of moet ik afzeggen?’ Ik schudde mijn hoofd zwakjes en zei dat het echt niet ging en dat ik zelf wel zou bellen om een nieuwe afspraak te maken. F. trok een deken over me heen en drukte een kus op mijn voorhoofd. ‘Blijf maar liggen, schat. We plannen het gewoon in als je weer beter bent.’
De enige zekerheid is mijn leugen
Toen F. de deur uit was, trok ik de deken over mijn hoofd. Voor nu had ik het gered. Maar ik weet ook: dit kan ik niet eeuwig blijven doen. De toekomst voelt onzeker, maar de leugen is op dit moment de enige zekerheid die ik heb.
HELEN
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
wauw, dit is niet normaal. die man zo aan het lijntje houden. dat word een scheiding als het uitkomt.
meestal bepraat je samen of je wel of geen kinderen wil voordat je gaat trouwen oid.
ik vind dat je vanaf het begin eerlijk had moeten .
de waarheid word toch wel achterhaald.
tja verder wens ik je veel sterkte ermee