Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Mijn zoontje overleed aan kanker
Drie jaar geleden overleed mijn zoontje Dex aan kanker. Hij was pas drie jaar oud. Het is een pijn die niet in woorden te vangen is, een leegte die nooit helemaal weggaat. Het ziekteproces was kort, maar intens. Binnen een paar maanden kregen we het onvoorstelbare nieuws en moesten we afscheid van hem nemen. Ik kan me de laatste momenten nog haarscherp herinneren. Hoe ik zijn kleine handje vasthield terwijl hij zijn laatste adem uitblies. De dagen, weken, en maanden daarna voelden als een donkere mist waar ik maar moeilijk doorheen kwam. Alles herinnert je aan je kind, maar niets is meer hetzelfde.
Ik wilde iets doen wat hem dichterbij mij bracht
Een half jaar na Dex zijn overlijden voelde ik de behoefte om iets tastbaars te doen, iets wat me dichter bij hem bracht. Een goede vriendin stelde voor om een tattoo te laten zetten. Het idee sprak me meteen aan. Een klein hartje op mijn pols, met daaronder de woorden: voor altijd. Dex zou dan letterlijk altijd bij me zijn.
Het zetten van de tattoo was heel emotioneel
Ik weet nog hoe emotioneel ik was toen de tattoo werd gezet. Het voelde als een eerbetoon, een manier om zijn naam en zijn liefde mee te dragen, zichtbaar voor de wereld. Elke keer dat ik naar mijn pols keek, voelde het alsof hij er nog een beetje was. En in die eerste maanden hielp het echt. Maar nu, drie jaar later, voel ik iets anders. Spijt.
Ik heb geleerd om door te gaan in een nieuwe vorm van leven
Dex zijn korte leven en zijn overlijden blijft natuurlijk een deel van mijn leven, maar ik heb in de afgelopen jaren ook geleerd om door te gaan. Niet om hem te vergeten, maar om een manier te vinden om mijn leven opnieuw vorm te geven. De gitzwarte wolk die constant boven mijn hoofd hing, is langzaam veranderd in een grijze wolk met goede en slechte dagen. Een belangrijk deel van de nieuwe vorm is Isa, mijn dochtertje van 1,5 jaar. Zij bracht weer licht in mijn leven, iets waar ik destijds niet meer op durfde te hopen.
Elke dag word ik nu terug gegooid naar dat moment
Toch merk ik dat de tattoo die ooit troost bood, nu een last begint te worden. Elke dag zie ik het hartje op mijn pols, en elke dag word ik teruggegooid naar dat moment: het verlies, het verdriet, en de pijn. Het is alsof ik geen moment van onbezorgdheid kan hebben. En dan zijn er nog de vragen van anderen. Mensen zien de tattoo en vragen wat het betekent. Soms zijn ze oprecht geïnteresseerd, soms gewoon nieuwsgierig.
Anderen mensen vragen er vaak naar, ook op minder handige momenten
Ik weet dat ze het goed bedoelen, maar die vragen komen vaak op momenten dat ik daar helemaal niet mee bezig wil zijn. Bijvoorbeeld in de supermarkt, als een onbekende naar mijn pols wijst en vraagt: “Wat staat daar?” Of op een feestje, waar iemand in het midden van een luchtig gesprek ineens wil weten wie ik “voor altijd” bij me draag. Elke keer voelt het alsof er een enorme spotlight op mijn verdriet wordt gezet. Zo’n opmerking kan mijn hele dag overschaduwen.
Ik voel me enorm schuldig over mijn spijt
Ik voel me schuldig over mijn spijt. Waarom zou ik niet op elk moment van de dag aan Dex willen denken? Toen ik de tattoo liet zetten, voelde het zo belangrijk, zo juist. Het was mijn manier om Dex te eren. Maar nu vraag ik me af: had ik het anders moeten doen? Hadden er andere manieren kunnen zijn om hem bij me te houden, zonder dat ik mezelf elke dag opnieuw pijnig?
De tattoo laten verwijderen voelt heel dubbel
Ik twijfel of ik de tattoo wil laten verwijderen. Het voelt dubbel. Aan de ene kant zou het me rust geven, maar aan de andere kant voelt het alsof ik dan afstand doe van Dex. Alsof ik hem loslaat, en dat voelt vreselijk. Isa heeft me geleerd dat ik verder mag kijken, dat er ondanks het verlies weer vreugde in mijn leven mag zijn. Maar toch, als ik eerlijk ben, blijft dat kleine hartje op mijn pols als een anker aan het verleden trekken.
Dex zit in mijn hart, en natuurlijk niet zozeer in mijn tattoo
Ik hoop met deze blog ouders te helpen om goed over een dergelijke keuze na te denken. Ik probeer nu een manier te vinden om met mijn spijt om te gaan. Misschien laat ik de tattoo verwijderen, of misschien laat ik hem aanpassen. Maar allebei voelt op dit moment niet goed, hoewel de liefde voor Dex natuurlijk in mijn hart zit en niet zozeer in een tattoo. Isa helpt me elke dag herinneren dat liefde en leven door mogen gaan, zelfs na zo’n ontzettend groot verlies.
MANON
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
