Ik heb van alles meegemaakt in de gezinnen waar ik als kraamverzorgster kom. Huilende baby’s, overbezorgde ouders, onverwachte kraamvisites die met z’n allen tegelijk de woonkamer vollopen. Maar wat ik vorig jaar meemaakte bij een bepaald gezin, dat was toch wel één van de meest bizarre dingen ooit.
Borstvoeding ging verrassend soepel voor een eerste keer
Ik was net een paar dagen bezig in een gezin. Een prachtig jongetje was geboren na een pittige bevalling. Toch verliep het herstel soepel. Moeder Sanne gaf borstvoeding, en dat ging verrassend goed voor een eerste keer. Geen kloven, geen gehannes met aanleggen. Dat is weleens anders! Bas hielp netjes mee met de praktische dingen. Luiers verschonen, een doekje pakken, de was doen.
“Ik moet je iets geks vertellen”
Op dag drie zat ik met Sanne aan de eettafel terwijl Bas boven was met de baby. We kletsten over van alles en nog wat. Over hoe ze elkaar hadden ontmoet, hoe ze de bevalling hadden beleefd, en ineens zei ze, bijna achteloos: “Oh, Loes, ik moet je iets geks vertellen. Bas wil mijn borstvoeding proeven.”
“Hij is heel benieuwd hoe het smaakt”
Ik dacht dat ik haar verkeerd had verstaan. “Sorry, wat zei je?” vroeg ik, terwijl ik me bijna verslikte. “Ja,” zei ze, terwijl ze een beetje ongemakkelijk lachend naar haar kopje thee keek. “Hij heeft er al een paar dagen iets over gezegd. Hij is heel benieuwd hoe het smaakt.”
“Hij wil het uit mijn borst drinken”
Ik moest even schakelen. Kijk, het is helemaal niet vreemd dat ouders nieuwsgierig zijn naar borstvoeding. Ik hoor vaak dat ze een druppeltje op hun vinger proberen. Logisch dat ze benieuwd zijn naar de smaak. Maar toen Sanne verder praatte, begreep ik dat Bas iets heel anders voor ogen had. “Hij wil het uit mijn borst drinken,” zei ze zacht. Ze keek me aan met grote ogen, alsof ze mijn reactie probeerde te peilen. “Ik weet gewoon niet wat ik ermee moet. Het voelt… raar, weet je?”
“Aan de ene kant denk, ik, waarom niet?”
Nou, dat voelde het voor mij ook. Dit had ik nog nooit meegemaakt. Ik probeer altijd professioneel te blijven, maar ik voelde mijn wenkbrauwen al omhooggaan. “En wat vind jij ervan?” vroeg ik, om wat tijd te winnen terwijl ik nadacht over wat ik moest zeggen.“Ik weet het niet,” zei ze eerlijk. “Aan de ene kant denk ik: ach, waarom niet? Het is maar melk. Maar aan de andere kant voelt het heel intiem. Het is bedoeld voor onze baby, niet voor hem.”
“Hij vindt het een bijzonder moment, dat hij wil delen”
Ik zat met mijn handen om mijn theekopje en probeerde me voor te stellen wat ik zou doen in haar situatie. Niet dat ik ooit zoiets zou toestaan, maar goed, wie ben ik om te oordelen? “Heb je hem al gezegd hoe je je daarbij voelt?” vroeg ik voorzichtig. “Ja, een beetje. Maar hij blijft erover doorgaan. Hij zegt dat het gewoon nieuwsgierigheid is. Hij vindt het een soort ‘bijzonder moment’ dat hij wil delen. Maar voor mij voelt het… ja, toch een beetje gek.”
“Het idee alleen al maakt me ongemakkelijk”
Ik knikte begrijpend. “En hoe zou je je voelen als hij het echt zou doen?” Ze haalde haar schouders op. “Ik weet het niet. Het idee alleen al maakt me een beetje… ongemakkelijk. Maar ik wil ook geen drama. Misschien stel ik me wel aan.” “Sanne, je stelt je absoluut niet aan,” zei ik. “Als het voor jou niet goed voelt, dan moet je dat zeggen. Het is jouw lichaam. Jij bepaalt wat je wel en niet wilt.”
Om het nog ongemakkelijk te maken kwam de vader binnen
Ze leek opgelucht door mijn reactie. “Ja, dat is waar,” zei ze. “Maar hoe zeg ik dat tegen hem zonder hem te beledigen? Hij is zo enthousiast.” Nou, daar had ik niet direct een antwoord op. Terwijl ik nadacht, kwam Bas weer beneden met de baby in zijn armen. Hij zag ons zitten en liep naar de box om het kleintje neer te leggen. “Alles goed hier?” vroeg hij opgewekt. “Ja hoor, prima,” zei ik, terwijl ik mijn gezicht zo neutraal mogelijk hield. Maar ik kon het niet helpen dat ik hem ineens met andere ogen bekeek. Het was gewoon zo… apart.
Zou hij…?
Later die dag was ik in de keuken bezig toen Bas bij me kwam staan. “Loes, mag ik je iets vragen?” begon hij. Ik voelde mijn hart een klein sprongetje maken. Zou hij…? “Natuurlijk,” zei ik, terwijl ik probeerde ontspannen te klinken. “Wat vind jij eigenlijk van borstvoeding? Ik bedoel, het is toch best bijzonder wat het lichaam van een vrouw kan?” Ik knikte. “Absoluut. Het is een prachtig proces. Heel natuurlijk en waardevol voor de baby.”
“Een unieke ervaring, weet je wel?”
Hij leek even te aarzelen. “En… denk je dat het gek is als ik het een keer zou proberen? Gewoon om te weten hoe het smaakt?” Daar was ‘ie dan. Ik slikte even en keek hem aan. “Bas,” zei ik rustig, “dat is een vraag die je het beste met Sanne kunt bespreken. Het is haar lichaam, en zij bepaalt wat ze fijn vindt.” Hij knikte langzaam, alsof hij over mijn woorden nadacht. “Ja, dat snap ik. Maar het lijkt me zo… bijzonder. Een unieke ervaring, weet je wel?”
Wat moest ik hier nou mee?
“Ik snap dat je nieuwsgierig bent,” zei ik diplomatiek. “Maar zorg dat je goed luistert naar wat Sanne hierover voelt. Voor haar is het misschien anders dan voor jou.” Hij knikte weer en liep zonder verder iets te zeggen de keuken uit. Ik bleef achter met een mengeling van opluchting en ongeloof. Wat moest ik hier nou mee?
“Het is van de baan”
Die avond, toen ik weg was, had Sanne blijkbaar een goed gesprek met Bas gehad. De volgende dag vertelde ze me dat ze hem vriendelijk maar duidelijk had uitgelegd dat ze zich er niet prettig bij voelde. Hij had het gelukkig goed opgepakt. “Hij zei dat hij het jammer vond, maar dat hij mijn gevoel belangrijker vond,” zei ze. “Dus het is nu van de baan.”
Dit zal ik nooit meer vergeten
Ik was blij voor haar. Grenzen stellen in de kraamtijd is al moeilijk genoeg, zeker als het om zulke persoonlijke dingen gaat. Maar ik moet eerlijk zeggen: dit verhaal zal ik nooit meer vergeten.
LOES
