Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
Het einde van mijn bevallingsverlof is in zicht, 24 november 2021, Voor wie mijn situatie een beetje heeft gevolgd, weet dat dit verlof allesbehalve rustgevend was. In plaats van te genieten, stond mijn leven in het teken van herstellen. Hoe idyllisch de plaatjes soms lijken, mijn werkelijkheid speelde zich voornamelijk af in mijn woonkamer. Mijn zetel was de enige plek buiten de slaapkamer waar ik de maanden met kleine Lucille heb doorgebracht.
Deel 1: Ik heb heftige bloedingen en pijn tijdens mijn zwangerschap, wat kon dit toch zijn?
Deel 2: Ik had een gevaarlijke vorm van placenta accreta
Afscheid van mijn lichaam
Ik neem afscheid van mijn lichaam. Het lichaam waar ik zo boos op ben, maar dat me toch bovenmenselijke krachten heeft gegeven. Het heeft me door een stortvloed aan complicaties gesleept: een grote bloeding, placenta previa, placenta percreta, Tetralogie van Fallot, zwangerschapsdiabetes, een bevalling met een achtergebleven placenta en drie maanden postpartum vol extreme ziekte. Genieten? Nee, dat zat er niet in. Die vier maanden in het ziekenhuis hebben me mentaal volledig uitgeput.
Deze week was dan ook zwaar. Nu mag ik eindelijk zeggen dat ik afscheid neem van mijn zwangere lichaam. Eén foto heb ik gemaakt, op aandringen van de liefste vroedvrouw ooit. En ze had gelijk: die foto moest er komen. Maar zwanger zijn? Nooit meer. Dat wist ik eigenlijk al in 2013, met een kleine uitzondering in 2018. Nu laat ik het los.
Het verdict: mijn lichaam gaf het op
De week begon met ondragelijke pijn en een handvol medicatie per dag. Wachten tot het weekend voelde onverantwoord, dus nam ik contact op met mijn huisarts. Het verdict: verhoogde ontstekingswaarden. De illusie dat mijn lichaam de placenta vanzelf kon afbreken in een jaar tijd, werd volledig doorgeprikt.
Het weekend bracht geen opluchting. De waarden zakten, de antibiotica deed zijn werk, maar het gevoel van hoop was van korte duur. Op zaterdag voelde ik me opnieuw slechter en zondagavond zat ik alweer op de spoed. De ontstekingswaarden waren opnieuw sky-high. Andere antibiotica volgden, maar de situatie bleef zorgwekkend.
Een onverwachte wending: COVID
In het ziekenhuis ging het van kwaad naar erger. Een arts kwam mijn kamer binnen, volledig ingepakt. Ik maakte nog een grapje: ‘Ga je naar de maan?’ Maar het antwoord was geen grap: COVID. Terwijl ik verder moest vechten, werden mijn gezin en mijn kleine held in quarantaine geplaatst. Alleen. De eenzaamheid sneed diep.
Deel 6: Naast de placenta accreta, bleek ons ongeboren kindje ook een afwijking te hebben
Deel 7: Laetitia kreeg met 22 weken te horen dat ze tot aan de bevalling opgenomen zou moeten blijven
De operatie: afscheid van mijn baarmoeder
De artsen besloten mijn operatie naar voren te schuiven. Het kon niet langer wachten. De dagen ervoor waren hels, maar dankzij de onvoorwaardelijke steun van een geweldige vroedvrouw en een empathische psycholoog hield ik vol.
Ik ging van onderzoekstafel naar onderzoekstafel, OK’s binnen. Bij het steken van de longline herinner ik me enkel het rauwe, prachtige oergeluid dat door merg en been gaat, telkens als er een baby in de kamer ernaast ter wereld kwam. Een geluid dat ik slechts één keer heb mogen ervaren dankzij mijn kleine heldin.
Een pijnlijke realiteit
Ik ging de OK in en het monster – de placenta – werd samen met mijn baarmoeder verwijderd. Blijkbaar was het op het nippertje: zonder deze ingreep was ik er misschien niet meer geweest. Op zaterdag werd ik weer wakker. Nog geïntubeerd.
Geloof me, wakker worden na de operatie was een nachtmerrie. Een buis in mijn keel, een maagsonde, een blaas- en centraalkatheter, een longline, een drain en nog meer apparatuur aan mijn lichaam. Ik voelde me een schim van mezelf. De pijnstilling kreeg men niet op orde en ik voelde mezelf wegzakken. Dit is een strijd die ik niet langer wil voeren.
Klinkt dramatisch, maar ik zag de dood in de ogen. Het is moeilijk om dat in woorden te vatten. Misschien komt dat nog, misschien ook niet. Maar voor nu is schrijven mijn enige uitlaatklep.
Deel 8: Laetitia: ‘Er lag een reanimatiepakket voor mijn toekomstige baby klaar in mijn kamer‘
Deel 9: Laetitia schrijft brief aan pasgeboren dochter: ‘Jij bent mijn licht’
Thuis: het echte herstel begint
Intussen zitten we op dag zes en zet ik elke dag letterlijk en figuurlijk mini-stapjes. Gisteren was de dag aangebroken dat ik eindelijk mijn gezin weer in mijn armen kon sluiten. Dat moment gaf me de kracht om door te gaan. Nu is het tijd om thuis verder aan te sterken en te genieten van de kleine dingen. We moeten de operatie van mijn mini-heldin nog door zien te komen en verdergaan. Maar één ding weet ik zeker: wij vijven zijn compleet. Zoals het hoort, maar met net iets te veel moeite naar mijn gevoel.
LAETITIA
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
