Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
Om te begrijpen hoe bijzonder mijn tweede bevalling was, is het belangrijk om iets over mijn eerste bevalling te delen. Begrijp me niet verkeerd, beide bevallingen zou ik zo opnieuw doen. Toch was mijn eerste bevalling anders, omdat ik werd ingeleid vanwege een te hoge bloeddruk. Met 38,5 weken zwangerschap stemde ik in met een inleiding om het risico op zwangerschapsvergiftiging te vermijden, ook al voelde ik me prima.
Geen centimeter vooruit
Tijdens de inleiding vond ik het lastig om de weeën weg te puffen. Ik wist me geen houding te geven en raakte volledig verkrampt. Ik kwam maar niet in die ‘bubbel’, waar iedereen het altijd over had. Na zes uur was er nog geen centimeter vooruitgang. Toen de verloskundige ook nog zei dat dit pas het begin was en dat deze weeën niets voorstelden, zakte de moed me in de schoenen. Waar had ik al die pijn dan voor gehad? Ik vroeg direct om een ruggenprik.
Ruggenprik en persen
De ruggenprik was een verademing. Ik kon weer praten, comfortabel liggen en de weeën waren ineens draaglijk. Binnen een uur zat ik op 9,5 centimeter ontsluiting en mocht ik persen. Dit toonde aan hoe verkrampt ik al die tijd was geweest.
Het persen verliep ook niet zoals gehoopt. De hartslag van mijn baby daalde en het hoofdje bleef ‘hangen’. Toen de gynaecoloog aankondigde dat een keizersnee nodig zou zijn als het niet snel lukte, zette ik alles op alles. Met hulp van een vacuümpomp en een krachtige perswee werd onze dochter geboren. Tot mijn opluchting voelde ik weinig pijn.
Ondanks dat ik best goed terugkijk op deze bevalling, hoopte ik dat het bij mijn tweede bevalling anders zou gaan. Vooral natuurlijk geen hoge bloeddruk en dat de keuze voor een ziekenhuisbevalling helemaal bij mij zou liggen.
Vermoeid en ongeduldig
Tijdens mijn tweede zwangerschap wilde ik graag dat alles natuurlijker zou verlopen. Geen inleiding, geen hoge bloeddruk en hopelijk een bevalling op mijn eigen voorwaarden. Maar met 39 weken zwangerschap voelde ik me uitgeput. De zorg voor onze tweejarige dochter en mijn slechte nachten maakten het zwaar. Ik hoopte dat de baby snel zou komen, maar stelde me erop in dat ik zeker over tijd zou gaan. Om teleurstelling te voorkomen.
Uitgerekende datum nadert
Op 23 mei, de dag voordat ik uitgerekend was, werd ik zoals altijd wakker met een volle blaas. Deze baby was een stuk drukker en mijn blaas vond dat wat minder leuk. Daar zat ik dan, op de wc. Ik voelde dat er iets anders was en dat bleek ook: ik verloor mijn slijmprop. Was dit de start van mijn bevalling?
Ik bleef nuchter en startte de dag zoals de afgelopen dagen. Mijn dochter was weer heerlijk vrolijk en zou een dagje bij oma spelen. Mijn schoonmoeder kwam haar ophalen, omdat ik me niet zo lekker voelde. Zoals altijd ging ze vrolijk mee met oma en ik kon even lekker ontspannen.
Krampen, twijfel en nesteldrang
Ik googelde me suf over wat die slijmprop kon betekenen en dacht vooral dat het niets voorstelde. Rond 10:00 uur begon ik toch bij te houden of mijn ‘krampjes’ enige regelmaat hadden. Er zaten 15 tot 30 minuten tussen en het voelde als menstruatiekrampen. Vergeleken met mijn eerste bevalling was dit niets. Het waren vast oefenweeën, dacht ik.
Rond 14:00 uur besloot ik te gaan slapen. Ik was echt moe – ook door de onzekerheid en slechte nachten. Drie uur later werd ik wakker van de krampjes. Toen ik op de wc zat, had ik het idee dat er iets niet goed zat. Het voelde zo week en dat maakte me enorm onzeker.
Ik appte mijn man en die kwam iets sneller dan normaal naar huis. Hij had namelijk bedacht dat die krampen gewoon echte weeën waren. Ondertussen maakte ik een lijstje met dingen voor hem voor als ik wel zou bevallen, zoals boodschappen en dingen in het huis doen. Iets met plotselinge nesteldrang.
Mijn dochter werd net thuisgebracht toen mijn man aankwam. Ik hield me groot, maar was toch best wel nerveus en twijfelde of de bevalling al begonnen was. Mijn schoonmoeder stelde voor om onze dochter nog een nachtje te laten logeren. Ook hier weer een twijfel, maar ik stemde uiteindelijk toch in. Mocht de bevalling niet doorzetten, dan had ik tenminste een goede nacht.
Weeën meten en Netflixen
Mijn man werkte mijn lijstjes af van klusjes en boodschappen, terwijl ik boven op bed lag en Netflix keek. Ik hield de krampen bij via zo’n app om weeën te meten en kreeg een melding dat ik naar het ziekenhuis moest. Daar trok ik me niets van aan. Amerikaanse apps geven dit soort meldingen veel te snel, vind ik. Toch deed ik alvast een melding bij de kraamzorg. ‘Als dit aanhoudt, moet je de verloskundige bellen’, zeiden ze.
Rond 20:20 uur belde ik de verloskundige. De krampen kwamen nu om de tien minuten ongeveer. We spraken af dat als het om de vijf minuten zou zijn, ze langs zouden komen.
Ondertussen ging ik verder Netflixen. Soms even met het beeld op pauze, om een kramp weg te puffen. Misschien toch maar even bellen? Zogezegd, zo gedaan. Om 22:15 uur liet ik de verloskundigen weten dat het zo ver was en dat de krampen ongeveer 50 seconden aanhielden. Ze zouden binnen 45 minuten komen kijken.
Vals alarm
De verloskundigen waren er rond 23:00 uur. Na hun controle bleek dat ik nog maar twee centimeter ontsluiting had. Dit bevestigde mijn gevoel: er was nog niets aan de hand. Ze vertrokken met de afspraak dat ik moest bellen als het erger werd.
Ik ging maar even douchen en vond het warme water heerlijk. Al had ik ook weer zin om lekker te liggen met Netflix aan. Mijn man was overigens nog als een malle door het huis aan het gaan en kwam rond twaalven naar boven.
Gebroken vliezen
Rond 00:34 uur voelde ik opeens iets ‘ploppen’. Dat moesten mijn vliezen zijn. Ik sprong uit bed, op de matjes die keurig op de grond lagen en zag mooi, helder vruchtwater. Wat een opluchting! Mijn man vroeg direct of we de verloskundige moesten bellen, maar ik dacht: nee. Als het niet erger wordt en ik nog maar twee centimeter heb, dan is het zonde dat ze langskomen. ‘Laten we onze rust pakken’, zei ik. Toch kreeg ik nu het gevoel dat de bevalling écht zou kunnen beginnen.
Bijzondere uitgerekende datum
Ondertussen was het 24 mei, mijn uitgerekende datum. Hoe leuk: 24-5-24. Dat klinkt toch geweldig als geboortedatum? Ik hield nog netjes de krampen bij, maar merkte dat ik steeds meer in een waas of bubbel kwam. Mijn man lag heerlijk te slapen en ik wilde hem niet wakker maken. Tussen de krampen door probeerde ik mijn rust te pakken.
Rond 02:30 uur merkte ik dat ik moe begon te worden. De skippybal zat niet meer lekker en ik kon mijn draai niet vinden. Ik kreeg het gevoel dat ik nu echt weeën had, maar wilde nog niet mijn man wakker maken of de verloskundige bellen. Ik was ervan overtuigd dat het nog uren zou duren. Achteraf ben ik rond 01:00 uur gestopt met het timen van de weeën.
Paniek in de tent
Om 03:00 uur ging ik naar de wc. Ik had het gevoel dat ik moest poepen en dacht: dat scheelt straks bij de bevalling. Maar op de wc voelde ik enorme krachtige weeën. De paniek sloeg toe: als ik dit nog uren moest volhouden, hield ik het echt niet meer vol. Het deed serieus pijn. Dit voelde pas echt als bevallen.
Ik riep mijn man en zei dat ik naar het ziekenhuis wilde én een ruggenpril. ‘Dit houd ik niet vol!’ Hij sprong uit bed, ging snel plassen en deed de ramen dicht. Ondertussen wist ik niet wat ik met mezelf aan moest. Ik stond naast het bed en had het gevoel dat ik met mijn benen wijd moest gaan staan. ‘Bel nú de verloskundige’, riep ik. Mijn man vroeg nog of ik dat niet zelf kon doen, maar toen hij de kamer binnenkwam, zag hij dat ik dat echt niet meer kon. Hij belde meteen, het was toen 03:09 uur.
Telefonische bevalinstructies
De verloskundige in opleiding was onderweg. Mijn man klonk stuntelig en ik raakte geïrriteerd: ‘Ik houd het niet meer vol!’ De verloskundige vroeg hem om alles klaar te leggen. Hij antwoordde: ‘Alles ligt al klaar, we kunnen zo naar het ziekenhuis.’ Ik moest lachen in mezelf, want ik wist dat we het ziekenhuis nooit meer zouden halen.
Mijn man schakelde snel. ‘Oké, wij kunnen dit samen. Wij gaan dit doen’, zei hij. Hij vroeg me op bed te gaan liggen. Eerst wilde ik dat niet, maar de verloskundige gaf telefonische instructies en zei dat het beter was. Met tegenzin deed ik wat er van me gevraagd werd. Het was inmiddels 03:17 uur.
Het hoofdje staat
‘Ik zie het hoofd al!’, riep mijn man. Wat een opluchting! Dit voelde zóveel beter dan mijn eerste bevalling. Het hoofdje bleef ook staan. Yes, dit gaat goed – dacht ik. De verloskundige gaf door dat als alles natuurlijk verliep, moeder en kind een heel goede start zouden hebben. Dit gaf me vertrouwen. Mijn man gaf duidelijke instructies en vertelde precies wat hij zag. Dat voelde zo goed. Samen konden we dit.
Bij de volgende perswee voelde ik nog meer druk. Het brandde en ik riep blij: ‘Ik voel het!’ Ik wist dat het bijna klaar was. En ja hoor, één perswee later, om 03:20 uur, voelde ik hoe de baby uit me gleed. Mijn man ving de baby op en samen legden we de kleine op mijn buik.
Jongetje of meisje?
Ik was ontzettend benieuwd of het een jongen of meisje was, want dat wisten we nog niet. Mijn man dacht een meisje, maar de navelstreng zat tussen de beentjes, dus hij wist het nog niet zeker. Hij pakte snel handdoeken om haar warm te houden en ik maakte haar mondje vrij. Daar was het eerste huiltje. Wat waren we blij en opgelucht. Ik voelde geen enkele wee meer en was zo ongelooflijk blij. Tien minuten lagen we daar samen, met zijn drieën. Wat een bijzonder moment.
Eindelijk in mijn bubbel
Wat voelde ik me sterk en krachtig na die bevalling. Dit was dus die ‘bubbel’ waar mensen het over hebben. Als ik terugdenk, vind ik het wel lastig dat ik zo lang onzeker ben geweest over mezelf. Dat ik dacht dat het niets was en de bevalling nog moest beginnen. Maar ik ben zo trots op mijn man dat hij zo snel kon omschakelen en me het vertrouwen gaf dat vooral ík dit kon.
Droombevalling
Vergeleken met de weeën van een inleiding was dit niets. Dat komt denk ik doordat ik nu alle kanten op kon bewegen, geen infuus had en geen gebonk van een kloppend hartje op de achtergrond hoorde. Voor mij was dit een droombevalling. Mijn man daarentegen heeft lang nodig gehad om bij te komen. Hij had allerlei rampscenario’s in zijn hoofd. We hebben het er nog vaak over en zijn enorm trots op elkaar en dankbaar dat ook de verloskundige in opleiding ons er zo goed doorheen heeft gepraat.
Samen hebben we onze dochter op de wereld gezet. We waren een geweldig team en deze bevalling had echt iets magisch. Samen kunnen wij alles aan.
MANOUK
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
