Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
Lees ook de andere delen:
Juf Iris: “Deze leerling dreigde naar een andere school te moeten, maar daar stond ik niet achter”
Juf Iris: “Ik kreeg een hele bijzondere leerling in de klas”
Juf Iris: “Toen ik de reden hoorde dat mijn leerling Romy uit huis was geplaatst, was ik geschokt”
Ik gaf les aan een auti-klas
Als juf op een school voor kinderen met gedragsproblemen weet ik dat iedere dag nieuwe uitdagingen brengt. Toch zijn het vaak de kleine successen waar je het voor doet en die je het meest bijblijven. Een tijd terug gaf ik les aan een auti-klas, een groep kinderen met autisme die extra structuur, voorspelbaarheid en ondersteuning nodig hebben. Het was een bijzonder jaar waarin ik veel heb geleerd. Met één leerling in het bijzonder; Lars.
Lars bloeide op bij ons op school
Lars kwam bij ons op school na een moeizame periode op het reguliere onderwijs. Hij was een lieve jongen, maar had moeite om zich staande te houden in een omgeving waar alles snel en chaotisch was. Bij ons leek hij al snel op te bloeien. De vaste structuur van de auti-klas gaf hem houvast. Elke dag verliep volgens een strak rooster, we werkten met pictogrammen, en er waren duidelijke regels. Lars had hier baat bij: hij wist goed waar hij aan toe was en voelde zich veilig. Zijn enthousiasme en inzet tijdens de lessen lieten me elke dag weer zien dat hij hier op zijn plek zat.
Er bleef één hardnekkig probleem
In het speciaal onderwijs maken we vaak kleine, maar belangrijke stappen. Voor Lars betekende dat onder andere dat hij, dan wel in kleine stapjes, beter zijn gevoelens kon benoemen. We oefenden dagelijks met sociale situaties, en hij begon langzaam meer vertrouwen te krijgen in zichzelf. Maar ondanks al deze mooie ontwikkelingen bleef er één hardnekkig probleem waar ik geen grip op kreeg: de gymles.
Elke donderdag kreeg hij weer een woedeaanval
Gymles was voor Lars een moment van spanning en frustratie. Elke donderdag, net voordat de gymles begon, liep het al mis. Hij kreeg woedeaanvallen: schreeuwen, huilen, gooide zijn spullen op de grond. Het was hartverscheurend om te zien. Wat ik ook probeerde, niets leek te helpen. Ik bereidde hem steeds van tevoren voor. Samen keken we naar de gymzaal, bespraken de oefeningen, en ik probeerde alles zo voorspelbaar mogelijk te maken. Maar de uitbarstingen bleven.
Ook in gesprek met zijn ouders kwamen we niet tot een oplossing
In gesprekken met zijn ouders kwamen we ook niet verder. We dachten aan angst, aan overprikkeling, aan faalangst. Maar we konden de oorzaak niet vinden. Ik begon te overwegen om Lars niet meer mee te laten doen met gym, hoe verdrietig dat ook voelde. Want op speciaal onderwijs probeer je het onderwijs juist zo passend mogelijk te maken. Toch leek dit stukje niet haalbaar.
Deze keer verliep de donderdag anders
En toen was daar die ene donderdag. Ik ging er met lood in mijn schoenen in. We hadden Lars weer goed voorbereid op de gymles, maar eerlijk gezegd verwachtte ik een nieuwe uitbarsting. Tot mijn verbazing bleef die uit. Lars liep rustig mee naar de gymzaal, deed mee met de oefeningen, en leek grotendeels ontspannen. Na afloop voelde ik me opgelucht, maar ook nieuwsgierig. Wat was er anders?
Zijn moeder maakte een opvallende opmerking
Ik besloot meteen zijn ouders te bellen om te vertellen over deze opvallende verandering. In het gesprek bespraken we wat er die dag gebeurd was. Zijn moeder klonk net zo verbaasd als ik. Maar tegen het einde van ons gesprek zei ze ineens: “Misschien ligt het aan zijn nieuwe gymschoenen. Hij mocht zelf een paar uitkiezen omdat we hoopten dat het hem zou motiveren.”
Zou dit het zijn?
Die opmerking bleef hangen. Nieuwe gymschoenen? Zou dat echt het verschil maken? De volgende dag besloot ik Lars apart te nemen. Ik vertelde hem hoe trots ik op hem was dat de gymles zo goed was gegaan en vroeg of hij wist waarom het anders was. Was er iets dat hem had geholpen? Na wat aarzelen vertelde hij het zelf:
“Mijn oude schoenen hadden veel rood. Rood is de kleur van bloed… Maar nu zijn mijn nieuwe schoenen blauw.”
Hij bleek kleuren te associëren met positieve en negatieve gedachten
Na flink doorvragen bleek dat Lars door de kleur rood dacht aan ongelukjes die je zou kunnen krijgen tijdens de gymles en daar angstig voor was. Blauw daarentegen was een coole en stoere kleur volgens hem. Ik was even stil. Het voelde bijna absurd: een jaar lang hadden we alles geprobeerd, van structuur en gesprekken tot visualisaties… Zou het echt de kleur van zijn schoenen zijn? De sleutel tot succes?
Het bleef werken
De weken daarna bleven de woedeaanvallen uit en moest ik toch echt concluderen dat het erop wees dat de verandering van gymschoenen kleur hem had geholpen. Natuurlijk was er nog wel eens onrust, was er vooraf wat spanning, moest ik de gymlessen blijven voorstructureren, voor Lars net dat beetje meer. Maar de woedeaanvallen zoals daarvoor bleven compleet uit.
Het leven voor kinderen met autisme kan heel complex zijn
Het verhaal van Lars herinnert me eraan hoe complex het leven kan zijn voor kinderen met autisme, maar ook hoe simpel een oplossing soms kan zijn. Voor Lars waren die blauwe schoenen meer dan een kledingstuk. Ze brachten hem rust en vertrouwen in een situatie die hem eerder zoveel stress gaf. Dat Lars nu veelal lachend meedoet met gym, is voor mij een van de mooiste cadeaus van het afgelopen jaar. Soms zijn het de kleine dingen die het grootste verschil maken, ook of misschien juist voor kinderen met een extra rugzak.
IRIS
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
Daar zit nu net het probleem, mensen met autisme kunnen vaak niet zelf aangeven waar het probleem zit. Ook hier lees je dat hij niet uit zichzelf uitlegt wat er was. Daar moet naar gevraagd worden en op een zodanige manier dat het niet bedreigend is.
wat een geweldige oplossing!
maar wat jammer dat hij dit eerder niet aan kon geven dat hij niet mee wilde doen vanwege zijn schoenen.
Zal wel samenhangen met z’n autisme, denkt u niet?