Het was 13.10 uur toen Senna binnenkwam en haar rugzak slordig op de grond gooide
“Hoi mam,” mompelde ze terwijl ze meteen naar de koelkast liep. Typische puber. Haar standaard begroeting, zonder me echt aan te kijken. Ik bleef haar even aankijken, wachtend op meer, iets waar ik op kon inhaken. Maar er kwam niks. Ze was al halverwege een boterham met chocopasta toen ik me niet meer kon inhouden.
“En? Nog cijfers binnengekregen vandaag?” vroeg ik
Senna haalde haar schouders op. “Hmm, weet niet. Misschien. Volgens mij een zeventje voor wiskunde.” Ze beet verder van haar boterham alsof het niks bijzonders was. Maar voor mij was het álles. Een zeventje. Prima cijfer, natuurlijk. Maar waarom klonk ze zo onverschillig? Had ze echt een cijfer terug, of zei ze maar wat? Hoeveel toetsen had ze gehad deze week? Hoe stond ze ervoor bij Frans? Mijn hoofd draaide overuren. Dit was precies wat ik haatte aan het nieuwe beleid van school. Geen Magister meer voor ouders. Het systeem waarin ik alles kon zien: cijfers, aanwezigheid, huiswerk. Alles. Weg. En ik voelde me alsof ik geen idee meer had wat er bij mijn eigen dochter speelde.
De verslaving aan Magister
Vroeger was ik altijd degene die het meest up-to-date was over Senna’s schoolwerk. Zodra ze een toets had gemaakt, stond ik op Magister. Eén keer verversen, en de cijfers popten op het scherm. Het voelde als een soort overwinning als ik zag dat ze weer een acht of een negen had gehaald. Adrenaline. En als er een zes tussen stond, maakte ik daar meteen een praatpunt van tijdens het avondeten. “Senna, wat gebeurde er bij die toets natuurkunde? Had je niet goed geleerd?”
“Hoe weet je dat al?” vroeg ze dan vaak, met een geïrriteerde blik
Tjaaaaa, Magister wist alles. En ik wist het dus ook. Het ging verder dan cijfers. Ik wist precies wanneer ze te laat was geweest, of ze huiswerk niet had ingeleverd, of dat ze bij Frans een boekenlijst moest aanvullen. Soms wist ik dingen zelfs eerder dan zij. Ik vond het heerlijk om betrokken te zijn, om alles in de gaten te houden. Als ik ’s avonds mijn telefoon pakte, was het eerste wat ik opende Magister. Gewoon, even kijken. Voor de zekerheid.
Het nieuwe beleid
Dit jaar veranderde alles. De school besloot dat ouders geen toegang meer kregen tot Magister. Ze vonden dat leerlingen zelfstandiger moesten worden, dat ouders meer vertrouwen moesten hebben in hun kinderen. En hoewel ik die reden begreep, voelde het alsof iemand mijn favoriete app had afgepakt. Ik was plotseling blind. Geen cijfers, geen absenties, geen enkele update, tenzij Senna het me zelf vertelde. En dat was het probleem: Senna vertelde nauwelijks iets.
De eerste weken vroeg ik haar regelmatig hoe het op school ging
“Goed,” was steevast haar antwoord. Als ik doorvroeg naar cijfers, kreeg ik een vage opsomming. “Oh ja, Frans een 8, geschiedenis een 6.” Soms had ik het gevoel dat ze het ter plekke verzon om me van haar rug af te krijgen. Maar ik had geen manier om het te controleren. Het maakte me gek.
Een botsing
Op een avond, terwijl we samen aan tafel zaten, barstte het uit me. “Senna, ik heb het gevoel dat ik niets meer van school weet. Ik weet niet hoe je cijfers zijn, of je op schema ligt. Je vertelt bijna niets.” Ze rolde met haar ogen. “Mam, ik ben 15. Moet je echt alles weten? Ik doe het toch goed?”. Ik wist zo weinig van Senna. Het voelde afstandelijk. “Dat is het niet,” zei ik snel. “Ik wil gewoon zeker weten dat je op koers ligt. Dat je geen achterstanden oploopt.” Senna zuchtte diep. “Dat doe ik niet, oké? Ik weet wat ik doe. Je hoeft me niet te controleren.”
Maar dat was precies het probleem
Ik was zo gewend alles zelf in de hand te hebben, dat ik het moeilijk vond om dat los te laten. Diezelfde avond zat ik op de bank met mijn telefoon, mijn duim zwevend boven de Magister-app. Zelfs al wist ik dat ik niet meer kon inloggen, het was alsof mijn vingers automatisch naar dat icoon wilden gaan. Ik voelde me machteloos. Geen grip.
Een onverwachte les
Een paar weken later zat ik op een ouderavond op school. Een leraar vertelde over het nieuwe beleid en hoe leerlingen zelfstandiger werden. Ik luisterde met een mengeling van irritatie en nieuwsgierigheid. Een andere ouder stelde precies de vraag die ik wilde stellen: “Maar wat als onze kinderen hun cijfers niet delen? Hoe weten wij dan of het goed gaat?” De leraar glimlachte. “Dat is een kwestie van vertrouwen. En soms ook van loslaten. Je kinderen zullen fouten maken, maar dat is hoe ze leren.” Die woorden bleven hangen. Loslaten. Vertrouwen. Het klonk simpel, maar voelde moeilijk.
Een kleine doorbraak
Een paar dagen later gebeurde er iets onverwachts. Senna kwam de kamer binnen met een grote glimlach. “Mam, wil je mijn verslag voor Nederlands lezen? Ik ben er best trots op.” Ik keek op van mijn eigen werk. “Natuurlijk,” zei ik. Ze gaf me haar laptop, en terwijl ik haar verslag las, voelde ik trots. Het was goed. Echt goed. En ze wilde het uit zichzelf delen.
Toch mis ik Magister nog steeds.
ROELIE
wow wat overdreven van de moeder om zo verslaafd te zijn (geweest) aan die magister app, maar meteen alles gaan lezen wat het kind wel of niet uitgevreten heeft, zowat nog eerder dan het kind zelf de cijfers weten…. ben blij dat in mijn tijd mijn ouders niet in dat magister konden kijken. Als ik die dochter was uit dit verhaal had ik die bemoeizuchtige moeder helemaal niks meer verteld als ik telkens achter mijn rug om gecontroleerd werd. ik zou haar adviseren: ga naar een psycholoog ofzo, jij hebt duidelijk problemen met leren loslaten van je kind…..
Tja, de vraag is wat erger is. Een moeder die verslaafd is aan magister of iemand die oordeelt Ga maar even langs de psycholoog want oordelen over een ander is niets anders dan leven in de waan dat je beter bent dan een ander.
Ik kan wel alles zien in Magister, maar kijk er bijna nooit in. Mijn dochter vertelt weinig, maar we mogen wel raden wat voor cijfer ze heeft. Dat is haar ding. En natuurlijk ook trots om te kunnen vertellen wat het is geworden.
Maar bij een onvoldoende vind ze het erg spannend. we zeggen altijd alles vanaf 5,5 is goed. En is het een keertje lager, jammer dan, zolang ze er maar wel haar best op heeft gedaan. Het ene blijft beter hangen dan het andere.
verschrikkelijk.
echt, verschrikkelijk.
onze dochter wist al vroeg wat ze wilde gaan doen later. De weg er heen kon links om of rechts om. Ik maakte haar vaak duidelijk dat ze school voor haar toelomst deed en niet voor de leraar. Af en toe gaf ik haar een duwtje om iets meer moeite voor een vak te doen.
Een jaar langer school is ook niet erg. Ze hebben nog een lang leven voor zich. Als je ziet dat je kind op zijn/haar manier z’n best heefft gedaan, kan je niet anders dan trots zijn op je kind.
Ik, als docent, ben blij met je betrokkenheid. Ik vind de lakse houding vd gemiddelde hedendaagse ouder strontvervelend. Een puber is niet per definitie te vertrouwen, noch hebben zij het cognitief vermogen om autonoom te kunnen denken/handelen. Graag wat meer gezonde betrokkenheid bij uw kind, oh hedendaagse moeder en verder! Zonder alle verantwoordelijkheid bij de docent te leggen.
ik had zulke soort ouders als u met Magister en al komt dit voor mij tien jaar te laat, ik ben voor deze kinderen zo blij dat Magister niet meer toegankelijk is! Leer als ouders maar eens dat je niet altijd en overal invloed en recht op hebt.
ik keek ook op magister maar begon er nooit over tegenover mijn dochter. Eén x tijdens een ouderavond ben ik tekeer gegaan tegen de docent die ook docent was van toen ik 15 was. en verder bemoeide ik me niet met school tenzij mijn dochter hulp nodig had!
jouw soort ouders is precies de reden dat Magister nu niet meer voor ouders is in te zien. een tafelgesprek voor een 6, gewoon een voldoende, moet toch niet gekker worden. Leer het los te laten en niet zo in de nek van je kind te hijgen!
precies, als ik haar kind was zei ik helemaal niks meer over mijn cijfers! gelukkig heb ik nooit gezeurt over cijfers zelfs niet bij een 3.
Als de 6 volgt op achten en negens, kan een 6, “gewoon een voldoende”, prima aanleiding zijn voor een gesprek. Misschien speelt er wel iets.
Ik snap het probleem niet zo van ouders en Magister. De meeste ouders die op deze manier op de lip van hun kind zitten, zullen dat ook doen zonder inzicht in Magister. Uiteindelijk komt er toch een cijferlijst/rapport en wanneer dat slechte resultaten heeft, vaak ook een ontevreden mopperende ouder. Ik kijk ook naar de cijfers, maar wacht tot mijn kinderen erover beginnen, of vraag er een paar dagen later naar, dan wanneer het cijfer is verschenen. Heb ik ook moeten leren. Maar ik weet nog goed hoe vreselijk het was dat mijn ouder voor het bestaan van Magister constant liep te vragen naar resultaten, te zeuren over huiswerk maken en dat ik uiteindelijk alles ging memoriseren omdat mijn agenda werd gecontroleerd. Het gaat niet om Magister, het gaat om ouders. Beter is het om de ouders op te voeden over het gebruik van Magister en hoe het ondersteunend kan zijn voor de ouder kind-relatie.
Men zou gewoon inzage kunnen geven, maar met een x-aantal dagen vertraging. Zo hebben de kinderen de kans om zelfstandig te worden, zonder dat ouders volledig buitengesloten worden.