Kyra: “Toen ik mijn beste vriendin nodig had, liet ze het keihard afweten”

Een appje van Rose verscheen op het scherm

“Hé Kaat, kan je me volgende week even helpen met wat papieren? Ik snap er niks van.” Ik zuchtte. Natuurlijk. Weer een vraag, weer een beroep op mijn tijd en energie. Het was zo typisch Rose. En terwijl ik naar haar bericht staarde, voelde ik ineens iets wat ik nooit eerder had gevoeld: twijfel.

Tien jaar

Zolang waren we al vriendinnen. Vanaf het moment dat we elkaar ontmoetten op een buurt-BBQ klikte het meteen. Rose was grappig, spontaan en wist me altijd aan het lachen te maken. Onze kinderen werden vriendjes, onze mannen konden het goed vinden, en al snel waren we onafscheidelijk. Of nou ja, dat dacht ik.

De scheiding van Rose, zo’n vijf jaar geleden, was het dieptepunt

Haar ex had haar bedrogen en stond op een dag met koffers klaar om te vertrekken. Ze was kapot, en ik begreep dat. “Kom maar bij ons,” had ik gezegd, zonder erover na te denken. “We regelen het wel.” En dat deden we. Mijn man en ik schuiven, de kinderen aanpassen; alles om ruimte te maken voor Rose en haar dochter. Het werd krap en chaotisch, maar ik wilde er zijn voor haar. Ze bleef bijna drie maanden. Ik luisterde naar haar tranen, hielp haar met de scheidingspapieren en zat urenlang met haar aan de telefoon om te praten over alles wat ze voelde.

En toen, net zo plotseling als ze binnenkwam, vertrok ze

Ze had een huurhuisje gevonden en verhuisde zonder al te veel gedoe. Geen groot bedankje, geen oprechte blijk van waardering, gewoon… weg. Toen dat gebeurde, dacht ik nog: Ze zit vast in haar hoofd. Ze heeft gewoon even tijd nodig. Maar nu, vijf jaar later, vraag ik me af of ik niet gewoon te veel gegeven heb.

Elk jaar plan ik onze gezamenlijke vakantie

Dat is ons ding, zeg ik altijd. Twee vriendinnen en onze gezinnen, samen op pad. Maar als ik eerlijk ben, ben ik degene die alles regelt. Van het uitzoeken van een locatie tot het boeken van het verblijf en het maken van een boodschappenlijstje. Rose komt altijd pas in actie als ik haar vertel wat we gaan doen. “Oh, dat klinkt leuk!” zegt ze dan, alsof ze zelf nooit iets had hoeven doen.

Dit jaar wilde ik het anders doe

“Zeg Rose, misschien kun jij dit keer iets uitzoeken?” vroeg ik voorzichtig. Ze glimlachte ongemakkelijk en zei: “Oh, dat is niet mijn ding, Kyra. Jij bent daar veel beter in.” En dus deed ik het weer. Maar terwijl ik de route voor onze vakantie uitstippelde, begon ik het zat te worden. Waarom deed ik dit eigenlijk? Was dit nog wel gelijkwaardig? Of zat ik in een vriendschap waarin alles van één kant kwam?

Ik denk terug aan al die keren dat ik voor haar klaarstond

Toen ze ruzie had met haar zus en ik als bemiddelaar fungeerde. Toen ze haar baan verloor en ik haar hielp en met het schrijven van sollicitatiebrieven. Maar hoeveel keer heeft Rose echt iets voor mij gedaan? Hoe vaak heeft ze mij gebeld om te vragen hoe het met míj ging, gewoon zomaar? Het antwoord is pijnlijk. Bijna nooit.

Ik weet nog dat ik vorig jaar door een zware periode ging

Mijn moeder lag in het ziekenhuis en ik probeerde werk, het huishouden en de kinderen allemaal draaiende te houden. Rose wist dat, natuurlijk. Ik vertelde het haar. Maar behalve een paar oppervlakkige vragen als: “Hoe gaat het nu met je moeder?” hoorde ik niets. Geen aanbod om te helpen, geen kop koffie, niets. En nu, met dat appje over die papieren, voel ik het gewoon. Het is genoeg geweest.

Ik besluit dat ik dit keer anders ga reageren

Geen automatische ja. Ik typ terug: “Rose, ik heb het de komende tijd echt druk. Misschien kun je iemand anders vragen om je te helpen?” Mijn hart bonkt terwijl ik het bericht verstuur. Het voelt bijna fout om nee te zeggen. Maar waarom eigenlijk? Waarom moet ik altijd degene zijn die alles oplost? Haar reactie komt snel. “Oh, jammer. Nou ja, ik kijk wel even.” Kort en zonder verdere vragen. Het bevestigt wat ik al langer vermoed: ze verwacht dat ik altijd beschikbaar ben, maar als ik dat niet ben, zoekt ze wel iemand anders. Het voelt hard, maar het is de waarheid.

Ik weet niet precies hoe het verder moet

Ik wil Rose niet volledig kwijt, maar ik besef ook dat deze vriendschap me meer energie kost dan oplevert. Misschien is het tijd om wat afstand te nemen. Misschien moet Rose zelf eens initiatief tonen, laten zien dat ze ook in mij investeert. Voor nu houd ik de boot even af. Ik reageer wat minder snel op haar appjes, laat de regeldingen voor wat ze zijn. Als ze écht mijn vriendin is, zal ze dat begrijpen. En als dat niet zo is? Dan is dat een pijnlijke, maar misschien wel nodige conclusie.

KYRA