Mijn handen trilden terwijl ik het document op mijn laptop las
Het werd voor mij allemaal te veel. De scheiding met Manu, de man waarmee ik ooit een leven had opgebouwd, was veranderd in een ware oorlog. En terwijl hij met zijn advocaten voor zichzelf alles regelde, bleef ik achter met drie kinderen, een parttime baan en een berg onzekerheid.
De laatste keer dat we écht tegenover elkaar stonden, was vorige week
We hadden een afspraak op het advocatenkantoor om te praten over de woning. Manu had een voorstel: hij zou het huis volledig overnemen. “Het is de enige logische oplossing,” zei hij met die ijzige kalmte die me tegenwoordig woedend maakte. “Jij kunt het huis toch nooit betalen.”
Hij had gelijk
Met mijn parttime baan in de zorg zou ik het niet redden. Maar dat hij het zo nonchalant zei, alsof mijn leven en dat van de kinderen er niet toe deden, maakte me razend. “Het gaat niet alleen om mij,” zei ik. “De kinderen hebben een thuis nodig, Manu. Een plek waar ze zich veilig voelen. Dat huis is hun veilige haven!”
Zijn blik verstrakte
“Ik zorg wel voor een thuis voor ze, Janneke. Ze hebben het bij mij goed. Jij kunt toch gewoon even bij je ouders gaan wonen? Het is niet ideaal, maar het is een oplossing.” Ik voelde het bloed naar mijn wangen stijgen. “Even bij mijn ouders wonen? Denk je dat dat werkt met drie kinderen? Ze hebben hun eigen levens, Manu. En wat doe ik daarna? Wachten op een sociale huurwoning die pas over zes jaar beschikbaar is? Of een particuliere huurwoning waar ik al mijn geld aan kwijt ben?”
Hij haalde zijn schouders op
“Dat is niet mijn probleem.” Die woorden sneden door me heen. Niet zijn probleem? Dit waren ook zijn kinderen. Hoe kon hij zo koel blijven terwijl ik steeds verder in de ellende belandde? Hij liet me barsten. Letterlijk. Hij zou mij niet meer verder helpen. Ik had nooit gedacht dat wij op zo’n punt zouden komen. Hij stelde me flink teleur. Niet alleen mij, maar ook zijn kinderen raakte hij hiermee.
De kinderen merkten alles
Maud, mijn oudste van zes, keek me die avond met grote ogen aan toen ik haar in bed stopte. “Mama,” fluisterde ze. “Moeten we uit het huis?” Ik kreeg spontaan buikpijn. Ze had alles gehoord. Kinderen horen altijd meer dan je denkt. “We weten het nog niet, liefje,” zei ik zacht. “Maar mama doet haar best om alles goed te regelen. Maak je maar geen zorgen.”
“Ik wil hier blijven,” zei ze
“Mijn kamer is hier. En mijn knuffels.” Ik knikte, maar voelde hoe de tranen prikten. Dit huis was alles voor hen. Hier hadden ze hun vriendjes, hun school, hun veilige plek. En ik wist niet hoe ik dat moest behouden. Het was zo vreselijk oneerlijk voor ze. Dit hadden zij niet verdiend. Ik wilde dat de kinderen er zo min mogelijk onder zouden lijden. Dat ze er zo min mogelijk van meekregen. Alleen hielp die schoft, mijn ex-man, niet echt mee.
Een week later stonden we weer tegenover elkaar
Dit keer ging het over alimentatie. Ik had Manu gevraagd om een hoger bedrag, omdat de kosten voor de kinderen simpelweg niet te dragen waren. Hij verdiende meer dan genoeg, een dikke managementbaan met bonussen waar ik niet eens over durfde te dromen. Maar zijn antwoord was koud: “Ik betaal wat de wet voorschrijft. Daar bovenop komt niks.”
“Manu, snap je dan niet dat ik het anders niet red?” zei ik, terwijl ik mijn stem probeerde te beheersen
“Ik ben al bezig met rondkomen van niks. Wat moet ik dan? Voor de kinderen maakt het uit of ze iets extra’s hebben, zoals een sportclubje of nieuwe schoenen. Dit gaat niet om mij.” Hij leunde achterover in zijn stoel en keek me aan met een blik die ik niet herkende. “Ik heb ook mijn kosten, Janneke. Ik moet ook verder.”
Alsof ik dat niet moest
Die avond lag ik in bed, mijn hoofd vol zorgen. Hoe moest ik ooit een huis vinden? Hoe moest ik ervoor zorgen dat de kinderen niets tekort zouden komen? Het voelde alsof ik in een hoek werd gedrukt zonder uitweg. De volgende ochtend zat ik met de laptop open op de bank. Ik had alles doorgespit: particuliere huurwoningen, sociale huur, tijdelijke woningen. Niets was haalbaar. De particuliere huurprijzen waren absurd; ik zou meer dan de helft van mijn salaris kwijt zijn. En voor sociale huur stond ik pas op plek 348.
De enige optie die overbleef, was inderdaad terug naar mijn ouders
Maar de gedachte alleen al maakte me beroerd. Ze waren al op leeftijd en hadden niet de ruimte om drie kinderen op te vangen. Bovendien wilde ik niet nog meer afhankelijk worden. Ik wilde zelfstandig zijn, mijn eigen plek hebben, maar het leek onmogelijk. Fien, mijn vierjarige, kwam de keuken binnen gerend en trok aan mijn broek. “Mama, mag ik een koekje?” vroeg ze vrolijk, onwetend van alles wat in mijn hoofd speelde. Ik glimlachte naar haar en knikte. Voor haar probeerde ik sterk te blijven, maar diep vanbinnen was ik wanhopig.
Hoe kon dit in Nederland?
Ik kon het niet begrijpen. Hoe was het mogelijk dat ik, een werkende moeder, geen kans had op een stabiel leven voor mijn kinderen? Dat ik vastzat in een systeem waar ik geen kant op kon? En hoe kon Manu, de vader van mijn kinderen, zo weinig betrokkenheid tonen? Dit waren ook zijn verantwoordelijkheden.
Die middag besloot ik het aan mijn ouders te vertellen
Ze luisterden geduldig terwijl ik mijn zorgen uitstortte. Mijn moeder zei goedbedoeld: “We vinden wel een oplossing. Je kunt altijd hier terecht. Het is niet ideaal, maar je bent nooit alleen.” Natuurlijk waren mijn ouders er voor me. Ik voelde me echter weer 16. Ik wilde dit niet. Ik wilde uit deze situatie. Ik moest een plan maken. Maar waar moest ik beginnen? Ik maakte geen schijn van kans. Hoe doen andere ouders dit?
JANNEKE
Ik ben malle sympathie verloren vanaf “die schoft, mijn ex-man”.
de kinderen kunnen bij je ex blijven wonen daar is niets mis mee. tot die tijd.kun jij ze in het weekend en 1 of 2 dagen door de week nemen en ondertussen meer gaan werken en een huis.zoeken.
super klote situatie, ik ben ook gescheiden met 2 kids.
maar ik bedank mijn moeder op mijn blote knieën dat zij er zo op gehamerd heeft, toen ik 18 was om mezelf in te schrijven voor een huurwoning.
ik stond ruim 13 jaar ingeschreven en had daardoor meteen een huurwoning.
Het is niet het antwoord wat je wil horen maar als ik dat niet gehad had, had ik nu nog bij mijn ouder gewoond.
particulier had ik nooit kunnen betalen, en hoe hard ook na zo’n scheiding is het ieder voor zich.
ik hoop voor je dat je niet al te lang bij je ouders hoeft te wonen.
en dat je heel erg snel een eigen woning hebt gevonden.
en geef alsjeblieft aan dochter (en zoon’s) mee een slimme meid is op de toekomst voorbereid.
heel veel sterkte.
Het inkomen van de partner blijft nog tot 2 jaar na de scheiding mee tellen ivm fiscaal partnerschap. Aangezien haar ex-man zo’n goede baan heeft, komt ze vermoedelijk de eerste 2 jaar na de scheiding niet in aanmerking voor sociale huur.
Alsof ze sowieso binnen 2 jaar aan de beurt zou zijn.
Ik heb gelukkig nooit deze narigheid gehad maar ben wel gescheiden toen ik 3 kindjes had.
Ik ben het huis uitgegaan simpelweg omdat mijn ex-man nergens heen kon. De kindjes bleven bij hem op dat moment.
Ik heb met het ouderschapsplan waarin stond dat ik 50% zorg voor de kinderen zou hebben ( co-ouderschap) een urgentie gekregen.
Ja het heeft bij elkaar 6 maanden geduurd. Maar toen kreeg ik een heel fijn appartement waar ik 8 jaar heb gewoond. De liefde van mijn leven leerde kennen en met hem nog 2 kindjes kreeg en een mooi huis kocht…
Kop op lieve mama. Het is enorm zwaar ik weet het. Maar zorg dat je op papier alles goed geregeld heb. Nee het is niet ideaal bij je ouders maar zoals ik het lees voor nu de eerste stap. ( en ja ik ging ook terug naar mijn ouders ). Zet hem op! Het komt echt goed!
Toen ik ging scheiden had ik recht op urgentie. Al die papieren rompslomp duurde wel 9 maanden. Maar toen kreeg ik een keurig , ruim eengezinswoning in een nieuwbouwwijk
Een relatiebreuk is gelukkig geen reden meer voor urgentie. Vervelend voor wie erop rekent, maar m.i. terecht. Als we iedereen en z’n moeder urgentie geven, is het effect ervan weg.
vreselijk!
zelfde situatie gehad…ik kon weg gaan…maar kijken waar ik heen ging met 3 kids…ik heb meer als 3 jaar met 3 kinderen in een vakantiehuisje gewoond met 2 slaapkamers
slecht geïsoleerd, vochtig, schimmel enz…uiteindelijk daarna nog 8 mnd bij m’n ouders gewoond…en eindelijk een sociale huurwoningen gevonden!
Het komt goed, blijf hoop houden!
Daarom een les voor veel vrouwen het verhaal van Janneke die is: nooit afhankelijk worden in een relatie of huwelijk van een man! Heb dit zelf ook meegemaakt na mijn scheiding woonde ik in ee krot van een apartement waar het water letterlijk uit het plafond spoot van de huiskamer, huurde van een huisjesmelker had geen keuze was enigste wat ik kon vinden en leefde van een uitkering letterlijk armoede. uiteindelijk na hard strijden en bikkelen als alleenstaande mama van 4 kinderen nu een koophuis en onafhankelijk! Dus mijn mede dames nooit afhankelijk worden van een mam blijf werken al is het partime, of studeren whatever en sparen potje voor het geval dat! Wens je veel sterkte Janneke samen met je kinderen je komt er wel en never give up!
Dit geldt voor iedereen, ongeacht geslacht.