Lynn: “Roze confetti tijdens de gender reveal, maar in de envelop stond toch echt een jongen”

De zenuwen gierden door mijn lijf toen we in de wachtkamer zaten voor onze geslachtsecho. We kregen eindelijk horen of er een jongen of een meisje onderweg is. De gender reveal stond twee dagen later gepland. We wilden het niet zomaar horen in de spreekkamer van de echoscopist, maar er iets feestelijks van maken. Achteraf hadden we dit beter wel kunnen doen, want de gender reveal had meer dan één verrassing in petto..

Helemaal in de wolken

Gijs en ik waren helemaal in de wolken toen we ontdekten dat we zwanger waren. Vanaf het moment dat die tweede streep verscheen, begon ik te dromen. Zal onze baby mijn blauwe kijkers hebben en de donkere lokken van Gijs? En natuurlijk één prangende vraag: is het een jongen of een meisje?

Een sterk voorgevoel

Ik had altijd het gevoel gehad dat ik een meisje zou krijgen. Vraag me niet waarom, het was gewoon zo’n diepgeworteld, intuïtief gevoel. Gijs vond het allemaal prima, hij had geen voorkeur. “Als het maar gezond is,” zei hij altijd. Natuurlijk staat dat voorop, maar ik had zo’n sterk voorgevoel.

Een explosie van roze of blauw

Toen we besloten een gender reveal te organiseren, wilde ik het speciaal maken. Niet zomaar in de spreekkamer van de echoscopist horen wat het zou worden. Nee, het moest groots en feestelijk. Bij de pretecho met 16 weken vroegen we of ze het geslacht in een envelop wilden schrijven. Ik had mijn zus Sophie ingeschakeld om de envelop naar het bedrijf te brengen dat een ballon met de juiste kleur confetti zou vullen. Dat was dé manier waarop we het wilden onthullen: een explosie van roze of blauw, omgeven door vrienden en familie.

Een envelop van onschatbare waarde

Tijdens de geslachtsecho moest ik mijn best doen om toch niet stiekem naar het geslacht te vragen of te speculeren. Maar nee, we wilden er echt een mooi moment van maken dus ik hield mij netjes in. De envelop voelde zwaar, alsof er een geheim van levensbelang in zat. Thuis overhandigde ik het direct aan Sophie. “Alsjeblieft, jij regelt de rest,” zei ik, terwijl ik haar aankeek. Ze knikte serieus. Sophie was altijd al degene die de rust bewaarde in onze familie, dus ik vertrouwde erop dat het goed zou komen.

Onze achtertuin was omgetoverd tot een baby walhalla

Die twee dagen tot de gender reveal waren zenuwslopend. Waarom hadden we het niet direct dezelfde avond gepland? Mijn geduld werd flink op de proef gesteld. De dag van de gender reveal brak eindelijk aan, en onze woonkamer was omgetoverd tot een baby walhalla met roze en blauwe versiering. Familie en vrienden druppelden binnen, allemaal even nieuwsgierig en opgewonden. “Het komt goed,” fluisterde ze toen ze zag hoe nerveus ik was.

Een moment van pure blijdschap sloeg ineens om, hoe kon dit gebeuren?

Mijn hart bonsde in mijn keel terwijl iedereen zich rondom ons verzamelde. Het was tijd. “Oké, we tellen af van tien!” riep Gijs enthousiast. Iedereen deed mee: “Tien, negen, acht…” Ik voelde mijn ademhaling versnellen. Mijn handen klampten zich vast aan die van Gijs. “Drie, twee, één… BAM!” Een wolk van roze confetti vulde de lucht.

Ik voelde tranen over mijn wangen rollen. Het was precies zoals ik had gevoeld. Een meisje! Een dochter! Gijs pakte me vast en draaide me in het rond terwijl iedereen juichte en klapte. Het was een moment van pure blijdschap. Maar terwijl ik in de armen van mijn vriend stond, zag ik Sophie verderop staan. Haar gezicht sprak boekdelen: ze was verbaasd. Nee, geschrokken zelfs.

“Ik denk dat er iets mis is gegaan”

Sophie kwam snel op me af, haar gezicht bleek. “Lynn, ik denk dat er iets mis is gegaan,” fluisterde ze. Ze trok me weg van de groep en haalde de envelop uit haar tas. Met trillende handen opende ze hem. Daar stond het, duidelijk geschreven: Gefeliciteerd, jullie krijgen een jongen. Ik keek haar aan, mijn hoofd duizelde. “Hoe kan dat nou? De confetti was roze!”

Is dit een slechte grap?

Sophie legde uit dat ze de envelop had afgegeven bij het bedrijf dat de ballon met confetti zou leveren. Zij hadden dit toch niet kunnen verwarren? Ik voelde me alsof ik in een slechte grap beland was. Alle emoties van de afgelopen weken – de spanning, de vreugde – alles liep door elkaar. “Dus… het is geen meisje?” vroeg ik uiteindelijk, mijn stem breekbaar. Sophie haalde haar schouders op. “Ik weet het niet meer, Lynn. Maar als dit klopt, dan krijgen jullie een jongen.”

Dit kan echt alleen ons gebeuren

Gijs sloeg zijn armen om mij heen. “Jongen of meisje, dit kindje is nu al zo geliefd door ons en alle mensen die hier nu aanwezig zijn.” Hij had gelijk, ik voelde me alleen gewoon erg verward en moest erg schakelen. Toen ik het even liet bezinken, zag ik ook de hilarische kant van dit alles. “Dit kan ook echt alleen ons gebeuren hé?”, zei ik met een lach. “Nu heb je in ieder geval wel een zoon waar je je GTA-verzameling aan na kan laten”, grapte ik.

Euh mensen, we moeten jullie iets vertellen..

Ik hoorde mijn moeder nog ronduit praten over haar toekomstige kleindochter, toen wij de microfoon pakten. “Euh mensen, we moeten iets met jullie delen. Je raadt het niet.. er is iets fout gegaan met de confetti: we krijgen een jongen!” Ik was even bang voor de reacties, maar iedereen lag in een deuk. “Heh?! Nou deze kleine man weet ons nu al voor de gek te houden”, riep mijn moeder. Gevolgd door mijn oom:  “Wat een verhaal…”

Ik moest het met mijn eigen ogen zien

De volgende ochtend besloot ik direct contact op te nemen met de echoscopist. We moesten het echt zeker weten. Gelukkig mochten we een dag later al langskomen. Dit keer wilde ik geen verrassingen meer. Ik moest het met eigen ogen zien. De echoscopist glimlachte vriendelijk terwijl ze het apparaat weer op mijn buik plaatste. Op het scherm verscheen ons kindje opnieuw, druk bewegend zoals altijd. Ze zoomde in en wees naar een klein detail. “Dit is overduidelijk,” zei ze. “Jullie krijgen een jongen. Gefeliciteerd!”

Een rollercoaster met een prachtig resultaat

Toen we die middag naar huis reden, voelde ik me ineens opgelucht. Het was een rollercoaster geweest, maar nu wist ik eindelijk waar we aan toe waren. Hoewel onze gender reveal niet verliep zoals gepland, wist ik één ding zeker: dit kindje, onze Jaxx, was precies wie hij moest zijn. Het bedrijf die de confettiballon met de verkeerde kleur had gevuld, voelde zich zo schuldig. Laten we zeggen dat de eerste verjaardag van Jaxx meer dan groots is gevierd. En bij een volgend kindje horen we toch liever eerst zelf het geslacht bij de echo voordat een confettikanon roze of blauw kleurt.

LYNN