Ik zat aan de keukentafel, omringd door de geknutselde verlanglijstjes van mijn drie dochters: Luna (8), Nova (6) en Mara (4). Nog even en dan is het Pakjesavond. De meiden kunnen natuurlijk weer niet wachten om te zien wat de Sint dit jaar voor ze heeft meegebracht. Maar in plaats van diezelfde vrolijke spanning te voelen, ben ik vooral geïrriteerd. Sinterklaasavond staat voor de deur, en ik weet nu al dat het weer een frustrerende chaos zou worden. Niet door de kinderen, niet door de drukte, maar door mijn moeder. Mijn moeder en haar belachelijke hoeveelheid prullaria.
Een zak vol prullaria voor 5 minuten plezier
Elk jaar hetzelfde liedje: ze komt binnen met tassen vol goedkope cadeautjes. Denk aan plastic pistooltjes, poppetjes die na één keer spelen al uit elkaar vielen en dozen met puzzels waar altijd een stukje leek te missen. Ik snap het niet. Voor hetzelfde geld kan ze iets kopen wat écht waarde heeft. Maar mijn moeder heeft een compleet andere filosofie: meer is beter.
Een boek, een poppenhuis en een eenhoornknuffel graag!
“Wat zouden jullie echt leuk vinden dit jaar?” had ik een paar weken eerder aan de meiden gevraagd. We zaten op een zondagmiddag samen aan tafel, lekker ouderwets met stapels speelgoedboeken. Tijd om het verlanglijstje te knippen en plakken. Luna wilde een boek van haar favoriete serie. Nova droomde van een poppenhuis. En Mara? Die was al weken niet uitgepraat over een eenhoornknuffel die ze in de speelgoedwinkel had gezien. Die gezichten alleen al tijdens het maken van de verlanglijstjes en het wegdromen bij alles wat werd uitgeknipt.
Natuurlijk krijgen ze niet alles van het lijstje, maar ik wil wel weten wat ze het allerliefste willen hebben. Dit verandert namelijk nogal. En cadeaus krijgen van je verlanglijstje is onderdeel van de Sinterklaas-magie. Maar mijn moeder? Die leek die lijstjes niet eens te bekijken. Elk jaar zei ze hetzelfde: “Ik weet zelf wel wat leuk is voor mijn kleinkinderen.” Nou, dat weet ze dus niet.
De cadeaus van vorig jaar liggen te verstoffen in de kast
De cadeautjes die ze vorig jaar gaf, stonden me nog helder voor de geest. Een doos plastic dieren voor Luna, terwijl ze daar na haar derde geen interesse meer in heeft. Een setje glitterstiften voor Nova, die bakken vol heeft. En Mara kreeg een plastic keyboard dat binnen een week stuk ging. De rest laat ik maar achterwege. Al die spullen liggen nu ergens in de kast, vergeten en onaangeraakt. Ik wil absoluut niet ondankbaar overkomen, want natuurlijk waardeer ik het dat mijn moeder de kinderen iets wil geven. Maar dit is toch zonde van het geld? Zij ziet toch ook wel dat de meiden hier niet echt blij van worden?
Met tegenzin belde ik mijn moeder op, daar gaan we weer
“Misschien moet je het gewoon bespreken met je moeder,” zei mijn man Daan die avond. Hij zag mijn frustratie, die ik inmiddels niet meer kon verbergen. Dat heb ik al zo vaak gedaan. Ze luistert niet. Ik heb haar vorig jaar nog geprobeerd uit te leggen dat die goedkope rommel nergens goed voor is. Het is zonde van haar geld, zonde van de ruimte in huis en de kinderen hebben er niets aan.
Moet ik het dan toch nog een keer proberen? Met tegenzin belde ik mijn moeder op, wetende dat het waarschijnlijk toch niks zou opleveren. “Mam, zullen we het dit jaar een beetje anders aanpakken met de cadeautjes voor de meiden?” begon ik voorzichtig. “Ze hebben echt hele specifieke wensen, en het zou zonde zijn als ze weer dingen krijgen waar ze niet mee spelen.” Aan de andere kant van de lijn bleef het even stil. Toen zei ze: “Henrike, ze moeten gewoon dankbaar zijn voor wat ze krijgen. Het gaat om het gebaar, niet om het cadeau.”
“Jij bent zo moeilijk, vroeger waren jullie blij met alles wat je kreeg”
Ik voelde de irritatie opborrelen. “Maar mam, het is toch veel leuker als ze iets krijgen wat ze echt willen? Dan spelen ze er ook langer mee. Ik heb alles in digitale lijstjes gezet en app ze nu naar je, kijk er gewoon even naar. Al kies je maar één ding, dan zijn ze al blij.” Maar mijn moeder deed hier letterlijk niks mee. “Jij bent altijd zo moeilijk,” zuchtte ze. “Vroeger waren jullie blij met alles wat je kreeg.”
Daar was-ie weer: vroeger. Hoe vaak had ik dat argument al niet gehoord? Vroeger was alles beter. Vroeger waardeerde iedereen alles. Ja, mam, vroeger was er ook geen keuze uit honderdduizend cadeautjes. Ik zuchtte. “Oké, mam. Wat jij wilt,” gaf ik uiteindelijk toe. Het had toch geen zin. Ze zou nooit veranderen. Ik ga maar weer een plank vrijmaken voor de cadeautjes van dit jaar. Stiekem hoop ik toch dat ze nog een blik heeft geworpen op de verlanglijstjes van de meiden, al koopt ze maar één ding van het lijstje, dan is mijn doel al bereikt.
