Een nieuwe rolverdeling
“Zin in pasta met truffelsaus?” lees ik op mijn telefoon terwijl ik door de stad rijd, op weg naar huis. Mitch houdt van koken en kan het ook goed. Ik niet. Het is inmiddels een vast ritueel: vrijdagavond thuiskomen in een gezellig huis, met een leuke man en kinderen die blij zijn om me te zien. Toch voelt het soms nog steeds een beetje vreemd, deze rolverdeling. Dat hij degene is die thuis alles regelt, terwijl ik degene ben die fulltime werk en het grootste deel van de rekeningen betaal.
De voordeur gaat open en meteen komt de geur van knoflook en uien me tegemoet
“Hoi!” roep ik, terwijl ik mijn tas neerzet en mijn schoenen uitschop. Mitch staat in de keuken. Hij glimlacht. “Daar is de harde werker, de baas” zegt hij, en ik voel me meteen op mijn gemak. Het is alsof ik in een oase stap na een dag in de drukke wereld van werk en deadlines. De rollen zijn bij ons niet traditioneel, eerder opgedraaid. I love it.
“Mam! Mam!” Branco stormt de woonkamer in
“Mam, ik heb 2 keer gescoord! 2 keer!” Hij steekt zijn vingers in de lucht. Ik kniel en trek hem in een stevige knuffel. “Wat goed” zeg ik, terwijl ik mijn jas op de kapstok hang. Mitch roept vanuit de keuken: “Hij heeft de hele week geoefend op dat trucje van Messi. Het heeft gewerkt!” Branco rent terug naar de woonkamer. Het is typisch Mitch om elk detail te kennen van wat de kinderen doen. Soms lijkt het alsof hij een wandelend notitieboekje is, met alle schema’s, lijstjes en afspraken van het gezin erin opgeslagen. Hij zit ook in alle appgroepen: van de klassen tot aan de dansgroep.
Toen ik mijn promotie kreeg, hebben Mitch en ik veel gepraat over wat dit voor ons gezin zou betekenen
Mijn salaris was genoeg voor twee, terwijl zijn werk als projectmanager net wat meer stress gaf dan plezier. Het leek logisch: ik zou fulltime gaan werken, en hij zou thuis blijven. Maar hoe logisch het ook was, het voelde spannend. Niet voor hem – Mitch heeft nooit problemen gehad met wat mensen van hem denken. Nee, ik was degene die zich zorgen maakte over wat de buitenwereld zou zeggen.
“Maar wat als mensen denken dat ik een slechte moeder ben?” vroeg ik hem die avond
Hij lachte. “En wat als mensen denken dat ik een slechte vader ben als ik blijf werken en de kinderen niet zoveel zie? Wat maakt het uit wat ze denken? Het gaat om ons.” Mitch maakt zich nooit druk om de mening van anderen. Ik wou dat ik dat ook kon. Maar eerlijk? Het werkt. Hij is er goed in. Beter dan ik ooit had kunnen zijn. Hij zit in alle groepsapps, weet precies wie wanneer gym heeft en wie volgende week een spreekbeurt moet houden. Als iemand zijn broodtrommel vergeet, brengt Mitch het naar school. Ik krijg vaak foto’s van blije gezichten terwijl ik op kantoor achter mijn bureau zit. Dat vind ik fijn.
“Hebben we nog surprises om te maken?” vraag ik aan tafel
Mitch knikt. “Ja, Branco’s voetbalstadion is bijna af. Mabel wil morgen helpen met het verven van de lijnen. En Abby heeft een flamingo nodig, maar daar ben ik vanavond mee bezig.” Ik hou van ons leven zoals het nu is. Toch is er iets wat blijft knagen: de mening van anderen. Het is niet Mitch die twijfelt aan onze rolverdeling. Hij is gelukkig. Hij weet dat hij belangrijk werk doet. Nee, het zijn de vragen en opmerkingen van anderen die me soms onzeker maken. Waarom moet iedereen een oordeel hebben. Zich ermee bemoeien.
“Vind je het niet moeilijk om de kinderen zo weinig te zien?” vroeg een collega laatst
Of die keer dat een moeder op het schoolplein Mitch zag en zei: “Oh, ben jij degene die alles regelt? Wat fijn voor je vrouw, zeg.” Alsof het iets bijzonders is dat een vader thuisblijft en zorgt. Maar als ik er sta, krijg ik het tegenovergestelde: “Hoe combineer je het allemaal? Mis je je kinderen niet?”
Op het schoolplein voel ik het misschien wel het meest
De meeste moeders staan daar zelf, druk pratend over hockeywedstrijden en bakactiviteiten. Mitch is vaak de enige vader. Hij lijkt zich daar niets van aan te trekken. Hij maakt praatjes, regelt speelafspraken en haalt vergeten gymspullen op. Maar ik zie die blikken. Alsof mensen zich afvragen wat voor moeder ik ben, dat ik mijn man alles laat doen.
Op zondagochtend maakt Mitch pannenkoeken
Branco is bezig met zijn voetbalstadion en de meiden zitten op de grond met gekleurde papiertjes en verf. “Pap, kun je dit even filmen?” vraagt Abby. Ze wil haar nieuwe danspasjes opnemen voor de meiden in haar groep. Ik sta erbij en kijk ernaar. Dit is ons leven. Dit werkt. Maar toch zit er een klein stemmetje in mijn hoofd. Is dit wel hoe het hoort? Ik stop de gedachte weg. Wat maakt het uit hoe anderen het doen? Mitch is een geweldige vader. En ik ben een goede moeder, ook al ben ik niet degene die elke dag op het schoolplein staat.
LARISSA
