Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Lees eerst deel 1: “De verloskundige vraagt of ik al persdrang heb maar ik voel niets, binnen no time staat de kamer vol personeel”
We gaan met hoge snelheid naar de OK
De gynaecoloog besluit uiteindelijk een spoedkeizersnede te doen. We gaan met de gynaecoloog, een stagiair en mijn vriend naar de lift, de lift die alleen voor spoedgevallen is. Het was een hele tocht door het ziekenhuis. Voor de OK moeten we even wachten. Ik lig ondertussen ongemakkelijk met mijn dikke buik op het bed. Dan mogen we naar binnen. Ik heb al een ruggenprik, daar gaat extra medicatie doorheen, en ze maken alles klaar. Helaas werkt de medicatie niet snel genoeg en voel ik deels dat ze de eerste snee maken.
Ik kom toch weer even bij…
Ze geven me wat lachgas in de hoop dat ik wat meer kan ontspannen en ze toch door kunnen gaan. Vanaf dat moment wordt het wazig voor mij en kan ik me niet veel meer herinneren. Ik val even weg en kom weer bij. Ze maken de tweede snee, maar ook deze voel ik deels en ik beweeg me. Dan hoor ik iemand zeggen: “Nee, dit gaat zo niet.” De anesthesist zegt: “We gaan goed voor jou en je kindje zorgen.” En toen werd het zwart.
Ik word wakker maar mijn baby zie ik niet
Ik word wakker op de uitslaapkamer. Ik lig enorm te trillen en kan daar niet mee stoppen. Ik hoor en zie mensen lopen. Maar waar is mijn vriend? En waar is mijn kindje? “Heeft hij het wel gered?” denk ik bij mezelf. Gelukkig hoor ik iemand vragen: “Waar is de papa?” en een verpleger zegt vriendelijk dat hij eraan komt. Mijn vriend komt bij me zitten en vertelt dat het goed gaat. Hij ligt wel op de NICU.
Helaas kan ik de eerste ontmoeting niet meer herinneren
Rond 8 uur ’s avonds rijden we samen terug naar mijn kamer, maar eerst langs onze kleine. Helaas kan ik me dat niet meer herinneren. Er is gelukkig wel een foto gemaakt. Eenmaal op mijn kamer voel ik me helemaal niet prettig door de narcose. Mijn moeder en zus komen naar het ziekenhuis omdat ze niks meer van ons hadden gehoord.
Onze kleine man heeft ondersteuning bij het ademen nodig
Ik vraag een paar keer of ik naar ons kindje mag, maar elke keer zeggen ze dat ik nog even moet wachten. Eindelijk, om 11 uur ’s avonds, mag ik hem zien. Hij ligt in een couveuse. Mijn kleine grote man met een CPAP, omdat hij wat moeite had met ademen. De verpleging komt naar me toe en vertelt dat hij het prima doet, maar nog een beetje hulp nodig heeft, waarschijnlijk door mijn narcose.
Op de rontgenfoto zagen ze een afwijking
Ze vertellen ook hoe zwaar hij is: 4,1 kg! Een flinke baby tussen al die kleintjes in. Ik lig naast hem in mijn bed met mijn hand op hem. Ik vertel de verpleging zijn naam: “Ik ben trotse mama van Sijmen.” Ze vertellen me dat er een röntgenfoto van zijn hart en longen is gemaakt om te onderzoeken waarom hij ineens moeite kreeg met ademen. Ze zagen dat zijn hartje vergroot was, maar het was niet goed zichtbaar. Daarom gaan ze nog een echo maken. Mijn moeder mag even komen kijken. Daarna komt mijn zus nog even, en ook mijn schoonmoeder en schoonvader. Trots vertel ik ook aan hen zijn naam.
Ik ga terug met veel vragen en zorgen
Ik ben erg moe en heb het erg warm. Terwijl ik heerlijk bij mijn kindje lig, begin ik in slaap te vallen. De verpleging zegt: “Je mag hier blijven hoor.” Maar ik voel me zo belabberd dat ik liever even naar mijn kamer ga om bij te slapen. Terug op mijn kamer heb ik veel vragen en zorgen, want een vergroot hart is niet goed. Toch ben ik zo moe dat ik in slaap val tot de volgende ochtend.
Het gaat met stappen vooruit
De volgende ochtend word ik wakker, ontbijt ik en neem ik een douche. Lekker fris ga ik samen met papa weer naar Sijmen toe. Hij is verplaatst naar een ander plekje, helemaal achter in de hoek. Hij doet het hartstikke goed en is al van de CPAP af. Hij heeft helemaal geen hulp meer nodig bij het ademhalen. Ze hebben ook al een echo gemaakt en gelukkig is zijn hartje niet vergroot. Wel heeft hij een beetje een verdikte hartspier, wat door mijn diabetes komt. Dit zal nog worden opgevolgd.
Sijmen mag naar de medium care
Nu hij geen CPAP-muts meer op heeft, zie ik dat zijn haartjes aan beide zijkanten zijn geschoren. Ze konden daar geen goed plekje vinden voor een infuus en hebben uiteindelijk toch een plekje in zijn handje gebruikt. Hij krijgt een glucose-infuus omdat hij door mijn diabetes wat moeite heeft om zijn glucosewaarden zelf goed te houden. Papa kleedt Sijmen aan, en ik mag hem lekker knuffelen. We gaan even naar de kamer om te eten en mogen Sijmen daarna terugleggen in een bedje op de kraamafdeling. ’s Avonds moet hij naar de medium care, omdat hij met een infuus nog niet op de kraamafdeling mag blijven. Samen met een verpleger rijden we hem over de gang naar zijn nieuwe plek.
En dan begint een lange ziekenhuisperiode…
WORDT VERVOLGD
NOÉMI
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
