Mijn kids, James en Joanna, lagen eindelijk te slapen
Ik had mezelf met een cappuccino op de bank genesteld. Even rust. Mijn telefoon trilde en ik zag dat het een bericht van Laura was, een goede vriendin van me. Tenminste, dat dacht ik tot dat moment. Ik opende het bericht, waarin ze vroeg of ik het Tikkie dat ze zojuist had gestuurd, wilde betalen.
Even was ik verbaasd
Waar had ze het over? Ergens dacht ik nog dat het een foutje was, maar toen ik naar het bedrag keek – 37,50 euro – kreeg ik een ongemakkelijk gevoel. Ik opende het Tikkie. “Deel van lunch en extra kosten,” stond er in de beschrijving. Extra kosten? Mijn hersenen draaiden op volle toeren, maar ik kon me geen moment herinneren waarop ik haar dit bedrag verschuldigd was.
Om eerlijk te zijn, kreeg ik er stress van
Laura en ik hadden een paar dagen eerder afgesproken bij een speeltuin met een café erbij. Een fijne plek, waar we de kinderen konden laten spelen terwijl wij een cappuccino dronken en bijpraatten. Laura had die middag voorgesteld om de lunch te regelen: “Ik bestel wel even voor ons,” zei ze nonchalant. Ik had aangenomen dat we de kosten ter plekke zouden splitsen, zoals we altijd deden. Maar dat was niet gebeurd. We hadden genoten van tosti’s, verse sapjes voor de kinderen, en zelfs een extra muffin waar James om had gevraagd. Alles leek gewoon normaal. Maar nu dit.
Ik staarde naar dat Tikkie
Mijn eerste gedachte was dat het een misverstand moest zijn. Misschien had ze het naar de verkeerde persoon gestuurd? Toch besloot ik het niet te negeren. Ik stuurde haar een berichtje: “Hoi Lau! Ik kreeg je Tikkie net binnen. Is dat wel voor mij bedoeld?” Het antwoord kwam vrijwel direct: “Ja, natuurlijk. Voor de lunch die ik had voorgeschoten en de kosten voor de extra sapjes en die muffin van James.” Mijn mond viel open. Serieus? Ze stuurde me een rekening voor een muffin van mijn 4-jarige?
Ik besloot kalm te blijven
Misschien zag ik dit helemaal verkeerd en bedoelde ze het niet zo vreemd als het overkwam. “Oh, oké. Ik dacht dat we die dag alles gewoon samen deden, zoals altijd. Maar als jij denkt dat het zo moet, geen probleem,” typte ik, met een lichte kramp in mijn buik. Haar reactie kwam snel: “Ja, eerlijk is eerlijk, toch? Jij betaalt jouw deel, en ik het mijne. En eerlijk gezegd, die muffin en het tweede sapje had ik nooit besteld als jij er niet was.” Ik las het nog een keer, om zeker te weten dat ik het goed begreep. Ze verweet me indirect dat mijn kind extra kosten had veroorzaakt? Een muffin van een paar euro en een tweede sapje? Ik voelde hoe mijn irritatie opborrelde.
Normaal gesproken ben ik helemaal niet conflictgevoelig
Ik slik liever mijn woorden in dan dat ik ruzie krijg, maar dit was anders. Laura en ik hadden de afgelopen jaren zoveel gedeeld. We waren vriendinnen geworden tijdens onze zwangerschappen. We hadden samen gehuild toen onze baby’s niet doorsliepen, we hadden uren gepraat over alles wat het moederschap met ons deed, en nu dit? Over een muffin?
Ik legde mijn telefoon neer en besloot even af te koelen
Ik had geen zin om in het heetst van de strijd iets te sturen waar ik spijt van zou krijgen. Maar mijn gedachten raasden van links naar rechts. Hoeveel rekeningen had ik in de afgelopen jaren voorgeschoten, zonder er ooit een punt van te maken? Koffies hier, lunches daar, cadeautjes voor elkaars kinderen. Het was altijd vanzelfsprekend geweest dat het zich wel weer zou uitbalanceren. Het voelde zo klein en kinderachtig van haar om nu ineens elk centje terug te eisen.
Die avond vertelde ik het aan mijn man Maarten
Hij keek me met opgetrokken wenkbrauwen aan. “Serieus? Ze stuurde je een Tikkie voor een muffin? Wat is er met haar aan de hand?” vroeg hij, terwijl hij zijn handen in de lucht gooide. Dat vroeg ik me ook af. Was het geldproblemen? Had ik iets gedaan wat haar irriteerde? Of was dit gewoon hoe ze echt was, en zag ik dat nu pas?
Ik besloot Laura nog een keer te appen
“Ik snap dat je het eerlijk wilt verdelen, maar eerlijk gezegd voelt dit een beetje vreemd. We hebben elkaar altijd geholpen, toch? Ik kan me niet herinneren dat we eerder op deze manier met elkaar hebben afgerekend.” Haar reactie was kortaf. “Misschien moeten we dat dan maar eens veranderen. Ik ben niet van plan alles te blijven betalen.” Ik wist niet wat me meer raakte: het feit dat ze dit zo bot zei, of dat ze blijkbaar dacht dat ik op een of andere manier misbruik van haar had gemaakt.
Die nacht kon ik er niet goed van slapen
Niet eens door het geld – dat boeide me niet. Het was het gevoel dat deze vriendschap, die zoveel voor me had betekend, ineens een transactie was geworden. Een optelsom van wat ik had gegeven en wat zij had genomen. De volgende ochtend besloot ik het Tikkie te betalen. Niet omdat ik vond dat ze gelijk had, maar omdat ik geen energie meer wilde steken in een discussie die toch nergens heen ging. Ik stuurde haar een laatste bericht: “Ik heb het betaald, maar ik moet eerlijk zeggen dat dit voor mij iets heeft veranderd. Misschien moeten we even wat afstand nemen.”
Ze reageerde niet meer
Een week later zag ik op Instagram een foto van haar met een andere vriendin, lachend met een wijntje in de hand. Het onderschrift: “Met echte vrienden hoeft niets uitgepraat te worden.” Het voelde als een klap in mijn gezicht. Dit bericht was duidelijk voor mij bedoeld. Onze vriendschap had duidelijk zijn tijd gehad. Aan de ene kant vond ik het jammer dat het zo eindigde, aan de andere kant wilde ik er ook geen energie meer in steken.
EVELIEN
