Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Ik twijfel om dit feest te blijven vieren
De donkere dagen voor Sinterklaas. De tijd van pepernoten, verlanglijstjes en enthousiaste kinderen. Maar eerlijk gezegd? Ik weet niet meer zeker of ik dit hele Sinterklaasfeest nog wel wil vieren. Terwijl ik dit schrijf, zijn mijn tweelingjongens, van bijna zeven, boven in wederom een gevecht verwikkeld met kartonnen zwaarden. Dat is het effect van Sinterklaas in ons huis: weken van spanning, chaos, en drukte. En dat begint al eind september, zodra de eerste pepernoten in de winkel liggen.
Het gedrag van mijn jongens is zo onrustig
Sinds de aankondiging van de intocht stuiteren mijn jongens door het huis alsof ze non-stop op een suikerspin dieet zitten. Het ene moment zijn ze bezig met gedetailleerde verlanglijstjes maken, inclusief uitgebreide discussies over waarom ze een robotauto én een op afstand bestuurbare dinosaurus “echt nodig” hebben. Het volgende moment hoor ik ruzie boven wie de meeste cadeautjes krijgt. Dit alles gaat gepaard met een constante stroom van vragen: “Hoeveel nachtjes nog, mama?” “Denkt Sinterklaas echt dat ik lief genoeg ben geweest?”
Het schoen zetten is al een heel project
En dan is er natuurlijk het schoen zetten. Hoewel ze weten dat de sint ‘maar’ twee keer per week komt, willen ze elke avond hun schoen zetten. Liefst gevuld met een tekening, een gedicht én een gevarieerde maaltijd voor het paard. Uiteraard mogen we geen enkele avond de liedjes overslaan, met een repertoire dat steeds verder wordt uitgebreid. Wat op zich allemaal schattig klinkt, maar dat betekent drie weken stress en tijdnood om dagelijks alle knutsels op tijd af te krijgen en de jongens nog enigszins op tijd in bed te leggen. En ik, ik blijf ’s avonds tot laat wakker om alles te regelen, van cadeau’s inpakken en bestellen tot het verstoppen van de knutsels en neerleggen van afgehapte wortels.
Het zet ons dagelijkse leven compleet op z’n kop
Sinterklaas is niet alleen een feestje, het is een hele maand een project. En dat begint steeds meer te knellen in ons dagelijks leven. De jongens zijn overprikkeld, slapen slecht en hebben overdag nauwelijks concentratie. Schoolrapport? “Ze zijn wat dromerig in de klas,” zei hun juf voorzichtig, wat haar manier is om te zeggen dat ze totaal niet opletten. Thuis is het niet anders. Het ontbijt? Een chaos. Er wordt gevochten om wie het mooiste pepernotenzakje heeft. De avondroutine? Geen beginnen aan. Ik moet hen bijna naar bed smeken, want stel je voor dat ze Sinterklaas zouden kunnen horen op het dak en uiteraard lopen er altijd pieten op het dak als één van de twee naar buiten kijkt maar de ander net te laat is.
Mijn werk lijdt er zelfs onder
Daarnaast kom ik er zelf nauwelijks aan toe om iets anders te doen. Mijn werk lijdt eronder omdat mijn hoofd gevuld is met lijstjes en plannen. Heeft Sinterklaas wel genoeg in huis? Waar haal ik die ene LEGO-set vandaan die overal uitverkocht is? Wat kunnen ze vragen bij de ene opa en oma, en wat bij de andere opa en oma. Ik wil het allemaal goed doen, maar het voelt soms alsof ik door het feest heen moet ploeteren.
Past het nog wel bij hoe we nu leven?
Ik vraag me steeds vaker af: waarom doen we dit? Sinterklaas is een prachtige traditie, daar twijfel ik niet aan. Maar is het nog wel geschikt voor hoe we nu leven? Het voelt alsof we vastzitten in een ritueel waarvan de druk steeds groter wordt. Het moet perfect zijn, magisch zelfs, met cadeaus, liedjes en een glimlach op ieders gezicht. Maar in de praktijk betekent dat vooral: een uitgeputte moeder, overprikkelde kinderen en een huishouden dat wekenlang op instorten staat.
Ik denk erover na het anders te vieren
Ik heb overwogen om het rustiger aan te doen. Misschien kunnen we het vieren zonder al die cadeaus? Of met maar één schoencadeautje per week? Maar zelfs dat voelt als een risico. Mijn jongens zijn zo dol op het hele gebeuren dat ik bang ben dat ik hen teleurstel. Want hoe leg je uit dat we iets minder “uitgebreid” gaan doen? Het voelt alsof ik hen beroof van de magie waar ik zelf als kind zo van genoten heb.
De stralende gezichtjes zijn onbetaalbaar
Ik probeer de focus voor nu meer op gezelligheid te leggen. Een middag pepernoten bakken in plaats van wekenlang verlanglijstjes battle tussen de jongens. Dit jaar probeer ik het sowieso nog vol te houden. Want eerlijk is eerlijk: als ik straks die stralende gezichtjes zie op pakjesavond, weet ik weer waarom ik dit doe. Misschien is het tijd voor verandering, maar misschien is dit ook gewoon een fase. En hoe lang duurt die fase nog, ze zijn inmiddels al zeven jaar. Misschien hoef ik het nog maar één jaar hierna te overleven, wie weet…
SARINA
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
