Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Ik maak me zorgen over Tod
Het moederschap heeft me zoveel moois gebracht, maar ook een heel nieuw soort zorgen. Mijn zoon Tod is nu net negen maanden, we genieten enorm van hem. Toch merk ik dat ik de laatste tijd met een onrustig gevoel rondloop, vooral als het gaat om zijn tijd op het kinderdagverblijf.
We hebben weloverwogen de opvangplek uitgezocht
Drie dagen per week is hij daar, vanaf zijn vierde maand. Niet omdat ik dat graag wilde, eigenlijk helemaal niet zelfs, maar omdat het gewoon niet anders kon. We hebben geen opa’s en oma’s in de buurt die regelmatig kunnen oppassen, en beide meer dan 1 dag per week inleveren was ook geen optie bij onze werkgevers. Het voelde alsof er geen andere keuze was, en dus hebben we heel bewust en goed afgewogen een opvangplek uitgekozen waar we ons beide goed bij voelden.
We hadden er alle vertrouwen in
De leidsters leken ons heel vriendelijk, geduldig en professioneel. De ruimtes zijn licht en gezellig ingericht, en ik kreeg het gevoel dat er een prettige sfeer hing. Het dagritme dat ze hanteren is overzichtelijk, met vaste momenten voor slapen, spelen en eten. Alles leek op papier goed geregeld, en tijdens de rondleiding kregen we de indruk dat Tod daar in veilige en liefdevolle handen zou zijn. Maar naarmate de tijd verstrijkt, blijven er knagende twijfels in mijn achterhoofd. Het voelt niet helemaal goed.
Bij het ophalen reageert hij opvallend
Als ik hem aan het eind van de dag kom ophalen, gedraagt hij zich op een manier die ik moeilijk kan plaatsen. Misschien maak ik me zorgen om niets. Maar toch vraag ik mij af: is dit de juiste plek voor hem? Het begon mij op te vallen dat hij, telkens als ik hem kom ophalen, een vreemde blik in zijn ogen heeft. Hij kijkt dan naar me alsof hij even moet verwerken wie ik ben, of hij lijkt van me weg te kijken. Eerst dacht ik dat hij misschien moe was of net wakker, en dat dit gewoon zijn manier was om weer een beetje bij te komen. Maar het gebeurde steeds opnieuw, en inmiddels voelt het ongemakkelijk. Ik ben z’n moeder, de persoon waar hij zich veilig bij hoort te voelen. Waarom kijkt hij dan zo afstandelijk naar me?
Het voelt voor mij alsof hij zichzelf niet is
Een van de momenten die me het meeste raakte, was toen ik hem op een middag ophaalde en hij in een hoekje aan het spelen was, helemaal op zichzelf. Hij lag heel stil, wat voor hem ongebruikelijk is. Tod is juist een actief mannetje, nieuwsgierig en energiek. De leidster vertelde dat hij het goed had gedaan die dag en rustig gespeeld had, maar voor mij voelde het alsof hij zichzelf niet was. Toen ik hem oppakte, klampte hij zich vast alsof hij bang was dat ik weer weg zou gaan. Ik merkte dat hij de hele weg naar huis heel stil was, geen geluidjes maakte zoals hij normaal doet als ik tegen hem praat. Die stilte bleef de hele avond hangen en ik kon er niet omheen dat het me echt zorgen baarde.
Ik heb het idee dat hij niet de aandacht krijgt die hij nodig heeft
Een andere keer liep ik de opvang binnen en zag dat een van de leidsters hem eten gaf. Ze leek haastig, alsof ze er snel vanaf wilde zijn. Toen ze me zag, lachte ze vriendelijk en zei dat hij goed gegeten had. Maar ik had het ongemakkelijke gevoel dat hij niet de aandacht kreeg die hij nodig had. Tod’s blik leek leeg terwijl hij daar in het kinderstoeltje zat, zonder de opwinding die hij normaal heeft als hij eet. Dit beeld blijft door mijn hoofd spoken: mijn zoon, in een omgeving waar ik dacht dat hij veilig zou zijn, maar die misschien niet aan zijn behoeften voldoet zoals ik hoopte.
Zijn gedrag lijkt mij te vertellen dat hij zich niet ok voelt
Inmiddels vraag ik mezelf af of deze opvang wel de juiste plek is voor hem. Het voelt alsof ik op een punt ben gekomen waarop ik deze twijfels niet langer kan negeren. Natuurlijk, hij is nog jong en kan niet vertellen hoe hij zich voelt. Hij kan geen woorden gebruiken om me te vertellen of hij het daar wel of niet fijn vindt, of dat er iets is dat hem dwarszit. Maar zijn gedrag lijkt mij iets anders te vertellen. Deze vreemde afstandelijkheid na een dag op de opvang voelt niet goed, en het maakt me bang dat ik signalen over het hoofd zie.
Moeten we iets gaan veranderen?
Moet ik naar een andere opvang kijken? Ik weet dat er waarschijnlijk geen perfecte plek bestaat, maar ik wil een plek waar Tod zich niet alleen fysiek veilig voelt, maar ook emotioneel gesteund en gezien. Kinderen voelen zoveel, ook al kunnen ze dat nog niet met woorden uitdrukken. En als moeder wil ik op mijn gevoel vertrouwen, ook al betekent dat dat ik misschien iets moet veranderen.
Ik kan het niet los laten
Misschien ben ik overbezorgd en zal deze onrust vanzelf verdwijnen, maar de gedachte dat ik zijn welzijn op het spel zou zetten door niets te doen, maakt dat ik het niet los kan laten. Ik wil met de leidsters in gesprek gaan over hoe hij zich gedraagt, maar ik vraag me sterk af of dat wat gaat opleveren. Misschien moet ik sowieso onderzoeken of er alternatieven zijn die beter passen bij wat Tod nodig heeft. Ik voel me verplicht om naar zijn stille signalen te luisteren, voor zowel Tod als voor mijn eigen gemoedsrust.
FAYAH
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Ik snap moeders sowieso niet om hun baby / kind bij een opvang te dumpen….
Ik heb bewust ervoor gekozen om bij mijn kind te zijn de eerste 4 jaar.
Toen mijn dochter 2 jaar was ben ik 1 x per week gaan werken op de maandag morgen en oma paste op.
Ik ben 3 baby’s verloren en misschien telt dat mee maar vond het al moeilijk om mijn dochter eens in de week een ochtend aan oma toe te vertrouwen.
Komt bij ,je mist heel veel als je er niet voor je kind kan zijn…..
Berouw komt na de zonde 😇
Sorry hoor. Ik ben persoonlijk erg voorstander van moeders die thuis zijn bij de kinderen. Maar ze schrijft dat het niet anders kan. En ja, sommigen kunnen dan wel 3x per jaar op vakantie en niet stoppen met werken. Maar je kent de situatie niet. Deze moeder probeert toch het beste te zoeken voor haar kind?!
Probeer alsjeblieft iets invoelender te zijn, of reageer gewoon niet.
In deze situatie zou ik even kijken naar een gastouder. kleine groep met kindjes en elke keer hetzelfde gezicht.
Het wordt maar eens duidelijk hier dat je het van andere moeders niet moet hebben, wat een nare reacties zitten er tussen. Allemaal hebben we onze eigen dingetjes in het moederschap en toch maar zeiken op elkaar.
Luister er maar niet naar, want je doet het toch nooit goed.
Zit je kind toevallig op een verticale groep? dus oudere kindjes met jongere kindjes bij elkaar? mijn ervaring is dat de jongere kindjes soms niet genoeg aandacht krijgen omdat ze de ouderen nou eenmaal makkelijker die aandacht opeisen. Een horizontale groep waar kindjes allemaal even oud zijn vond ik zelf fijner.
Hoe dan ook, ik zou even verder kijken naar een andere opvang waar je je wel goed over voelt. Ik zou de beslissing niet te lang laten sudderen want jij blijft je rot voelen en dat is niet fijn en voor je kind is het fijn een passendere plek te hebben waar hij zich goed kan ontwikkelen. succes!
Als zeer ervaren pedagogisch medewerker werkende op een babygroep wil ik zeker meegeven dat er echt veel verschil kan zitten per kinderopvang/organisatie. Bij de een staat het kind echt op nummer 1 en bij de ander helaas niet. Dit hangt ook echt af van de pedagogisch medewerkers die op de groep werken. Als het een goede kinderopvang/ goede pedagogisch medewerkers zijn, staan zij zeker open voor een goed gesprek en zullen zij dan ook eerlijk antwoord geven op jouw vragen. Aangezien zij het ook belangrijk vinden dat elk kind zich fijn voelt en het naar zijn zin heeft.
Wel ben ik van mening en is mijn ervaring dat een kind op de opvang toch anders is dan thuis. Op het kinderdagverblijf zijn veel meer prikkels te verwerken en krijgt hij/zij niet de hoeveelheid individuele aandacht die ze thuis wel krijgen. Dit is logisch en ook normaal dat een kindje dan anders reageert dan thuis.
Dus mijn advies: ga alsjeblieft in gesprek op de opvang. Ook door hoe ze hier op reageren en wat ze eventueel willen doen, geeft jou een beter beeld of jij/jullie hier op je plek zitten of dat je beter naar een andere oplossing kunt gaan zoeken. 9 maanden is wel een lastige leeftijd voor een baby om te veranderen en te wennen aan een nieuwe situatie.
Luister vooral naar je gevoel. Succes!
luister baar je moedergevoel!!
of de opvang nu wel of niet goed is maakt eigenlijk niets meer uit. bij jou zijn er twijfels gekomen en je voelt je er niet goed meer bij. de opvang is nu dus niet meer passend voor je. Ga rustig rond kijken hoe je dit anders kan oplossen. andere opvang , gastouder of welke andere mogelijkheden er nog meer zijn. het is je kind die je daar achter laat, dat moet je wel met een goed gevoel kunnen doen.
Ten 1e vind ik het niet gek dat je zoontje van 9 maanden zo reageerd! Hij krijgt natuurlijk nooooit de hoeveelheid aandacht zoals een moeder of ouder kan geven, 24/7.
En persoonlijk denk ik niet dat het aan de opvang ligt of aan de medewerkers maar hij zal de aandacht moeten delen en daar is hij erg jong voor! Ten 2e is een opvang natuurlijk nooit echt ‘huiselijk’ want alles is erop gericht het zo hygiënisch mogelijk te houden/krijgen.
Ik denk dat je verwachtingen moet bijstellen dat je zoontje niet een persoonlijke 1 op 1 verzorger heeft en soms alleen moet spelen.
Zelf zou ik er niet aan moeten denken om mijn kinderen 3 dagen naar de opvang te brengen op deze jonge leeftijd! En daarin kun jij alleen keuzes maken, want is het geld echt nodig of is vakantie en allerlei activiteiten ondernemen ook echt nodig! Ik kies voor het belang van mijn kinderen en dan maar geen vakantie!!
Alles gaf je een goed gevoel bij de kennismaking maar het is logisch dat een kindje van 9 maanden zich verloren voelt… hele dagen zonder papa of mama, gigantisch veel prikkels in een niet huiselijke omgeving waarin leidsters hun best doen maar nooit moederliefde kunnen vervangen!
Ga het gesprek aan met de medewerk(st)ers. Als je niet communiceert over het gevoel zal het een negatieve invloed op je kind blijven hebben door de spanning die er is. Ik wens je veel succes en sterkte
Heb je wel aangegeven bij de leidsters dat hij thuis veel energieker lijkt? Alle kindjes zijn anders en veel raken juist overprikkeld op de opvang. Als zij altijd een rustig kindje zien denken ze het misschien goed te doen. Als er een leidster is waar je meer klik bij voelt zou ik het bij haar gewoon eens aangeven dat hij thuis een ander kind lijkt en misschien meer prikkels nodig heeft. Als daar dan niet op wordt gereageerd zoals je verwacht dan toch maar op zoek naar iets anders.. Ik kreeg ook vrijwel iedere dag leuke fotos van de opvang waar mijn baby vaak lachte, dat zorgde bij mij voor veel rust. Dan nog hebben we periodes gehad dat hij er niet heen wilde maar ook dat hij niet mee naar huis wou. Leidsters wisselen ook vaak en de een is beter dan de ander. Zo zou het over een half jaar hier, of bij een andere opvang, weer heel anders kunnen zijn op een groep.
Je kind heeft zijn moeder nodig. Het is bizar hoe je als moeder je kind zo kan achterlaten. Je bent dan het moederschap niet waard. Zeg je baan op, ga bij je kind zijn en zoek desnoods in de avonduren naar werk. Wees een moeder
het hoeft toch niet gelijk zo heftig? Wat een opmerking is dit nou weer.
Oordeel maar. zijn zat moeders en vaders die werken die een veel betere ouder zijn dan die niet werken. Constant bij je kind zijn wil nog niet zeggen dat je er bent. Het gaat om er te zijn en net om aanwezig te zijn. Denk daar maar eens over na.
Vivi, welkom in 2024. Zeg je dit ook tegen vaders die ook 4 dagen werken ? waarom richt je je venijn alleen op de moeder? ik vind dat discriminatie op basis van geslacht.
als het niet bevalt dan haal je je kind daar weg. Dan stop je maar tot je wat anders wat je beter lijkt hebt gevonden met werken. simpel. Wat is belangrijker, je kind of je werk? Ik denk trouwens dat die bewuste kinderovang waar hii is, helemaal niks fout doet,maar het kind zich gewoon niet prettig voelt een dag zonder zijn eigen mama en papa.Dus keuzes maak je als ouders zelf daarin.
Ik heb dit ook gehad, toen opzoek gegaan naar een andere opvang en dat was een wereld van verschil! zoveel liefde en warmte die de leidsters gaven aan mijn zoontje. hij gaat nu naar d e basisschool en gaat nog steeds af en toe langs om hallo te zeggen. Ik zou zeggen volg je intuïtie en zoek wat anders, want ik heb zelf meegemaakt dat een kind ook heel blij kan zijn op de opvang. succes!
Je hebt er zelf voor gekozen om een kund de wereld in te schoppen, maar stoppen met werken of ander werk zoeken, waarbij je minder kan werken wil je niet. Dus dump je hem bij de dagopvang. Ik weet niet of je weet hoe het is om te werken op een dag verblijf. De hele dag door krijsende baby’s, poepluiers, kwijlbekkies en snotneuzen. Maar jouw kleine prinsje krijgt niet de aandacht die hij nodig heeft en daarom reageert hij wat anders als hij uren lang onder andermans vleugels is geweest. Dit is weer typisch zo’n verhaal van een paniekmoeder die een rubbertegelgeneratie kind opvoed. Ik heb met hem te doen
ik heb met jou te doen grof Oals jij het gevoel van een ander torpedeerd
Je vergeet er bij te vertellen dat alle ouders dan ook nog het liefst zien dat hun kind het liefst met zoveel aandacht zouden krijgen als dat ze thuis. Liefst meer. liefst meer aandacht dan hoeven ouders zelf niks meer te doen . Drammen , janken en slachtoffer uithangen .. zo vermoeiend die ouders .. Ouders hebben geen reeele verwachtingen . Ik zou zeggen tegen die ouders .. DOE HET LEKKER ZELF .. echt joh ..
Deze reactie heeft totaal geen toegevoegde waarde. Het geeft meer aan dat jij weinig empathisch vermogen hebt en graag je mening schreeuwt zonder na te denken..
Ik heb met jou te doen. Wat heftig dat je zo snel oordelend bent over anderen. Dat doet vast veel met je. Je bent waarschijnlijk niet gelukkig. Sterkte ermee en ik hoop op beterschap voor je.
Hier een anonieme reactie van een pedagogisch medewerker. Allereerst volg altijd jou moedergevoel, dat staat boven alles. Op het kinderdagverblijf, zorgen wij met liefde voor alle kinderen. Maar helaas zijn dat veel kinderen per leidster, is mijn professionele mening. Op een babygroep mag je voor 3 baby’s zorgen. Op een dreumes groep voor 5 kindjes (1 jaar oud). Als ze 2 jaar zijn mogen wij zelfs 8 kindjes alleen.
Sommige baby’s vinden het eenmaal fijn om meer aandacht te krijgen, maar is helaas niet altijd mogelijk om de leidster ook voor twee andere baby’s zorgt.
Sommige kinderen vinden het fijner, om in een huiselijkere sfeer te zijn, een gastouderopvang. Dit zou je altijd nog kunnen proberen en overwegen.
Een ander kinderdagverblijf kan je ook proberen, wat voor jullie gevoel fijn is. Houd in deze tijd wel rekening met grote wachtlijsten. Alvast inschrijven kan zeker geen kwijt. Klinkt misschien gek wat ik nu zeg maar; volwassenen wisselen ook wel eens van werkgever in dezelfde branche en voelen zich dan net fijner op hun plek. Voor baby’s geld dat ook zo, het ene kdv is de andere niet. Maar voor sommige kinderen, kan het nu eenmaal ook teveel zijn, (teveel kindjes per leidster). Zo kan een gastouder een fijne oplossing zijn. Volg je moeder gevoel en heelveel succes. Liefs een anonieme pm’er.
Hoi mama,
ik wil eigenlijk maar 1 ding zeggen, mijn dochter is inmiddels 18.
luister in godsnaam altijd naar jou moedergevoel dat is bijna altijd goed.
ook bij ziekte ed ga hiervan altijd uit want in 99% van de gevallen zit je altijd goed.
het is jouw kindje die je 9 maanden hebt voelen groeien in jouw buik. onder jouw hart,
heel veel wijsheid toegewenst. en heel veel liefde en geluk voor jullie
Ga op zoek naar een gastouder!
veel persoonlijker, huiselijker en warmere opvang 🙂
nee, geen gastouder! Veel.minder opgeleid, veel minder controle en wat als de gastouder ziek is? Op een kdv looen collega s nog bin elkaar binnen, kunnen ze elkaar steunen, bij een gastouder niet. Ik heb op KDV s gewerkt en heb gastouders gezien….
Als moeder (is er ook een vader? wat zijn de ervaringen van de vader?) moet je wennen aan dat je kind een onderdeel van een groep is. Het krijgt meer en andere prikkels. Later als je je kind van school haalt, zal ie ook weleens moeilijk en afwezig kijken…..Het loslaten is begonnen! succes ermee….
Ik weet niet of er meteen wat aan de hand hoeft te zijn, maar hoe jij het verhaal hebt opgesteld en erover vertelt denk ik dat je deze gevoelens niet moet negeren.
Het gesprek aangaan kan altijd, maar ja ze gaan niet zeggen dat ze het inderdaad verkeerd doen.
Als je makkelijk van kinderopvang kan wisselen, zou ik dat zeker overwegen.
Het kan dat hij daar gewoon rustiger is, meestal gaan kinderen mee in de groep en luisteren ze bijv. ook beter daar dan thuis. Hoewel 9 maanden wel nog erg jong is om te weten of het dat is.
Het komt erop neer dat je naar je intuïtie moet luisteren, als jij het echt niet vertrouwt (en niet gewoon denkt dat hij te vaak weg is van huis en je je schuldig voelt en al die oudergevoelens die erbij komen kijken) dan moet je daar wat zeker mee doen niet afwachten.
Je moet gewoon eerlijk zijn tegen jezelf, waarom voel ik dit zo, is er een onderliggende oorzaak of voel ik me echt niet prettig hierbij, dat weet je zelf het beste en dan daarna handelen.
Je intuïtie liegt meestal niet.
Misschien werkt een vaste oppas aan huis beter? En dan misschien 1 dagdeel voor het wennen aan andere kindjes overlopende in pruterschooltje?
Wij hadden een fantastische oppas die vanaf de 3de masnd van Floor t/m groep 8 bij ons was en af en toe ook nog een avond daarna als we niet thuis waren en geen buurmeisje kon oppassen.
Het gaf veel rust en speelafspraken, kinderfeestjes enz konden gewoon doorgaan door onze fantastische oppas die met haar gezin ook bevriend raakte met ons. Helaas is se ah eind vd coronatijd overleden, we missen haar..
Ik heb zelf ook de kinderopvang gewerkt. Kindjes moeten zich fijn en veilig voelen. Is het mogelijk dat iemand anders jouw zoontje een paar keer ophaalt, iemand die hem ook heel goed kent en begrijpt wat jij zegt?
Op een dag kdv krijgt een kindje enorm veel prikkels. Prikkels waarvan hij leert, die hij minder fijn vindt en waar hij door gestimuleerd wordt. Die moet hij verwerken, soms worden kinderen stil, of juist heel hyper of onaardig als ouders komen. Of ze moeten opeens heel erg huilen. Ontladen.
En wat ik ook zou adviseren is, ga nog een (paar) keer onverwacht langs om hem eerder op te halen op een tijdstip dat hij zeker niet in bed ligt. Vinden ze vast niet fijn bij de kinderopvang, maar zo kun je wel zien hoe het gaat als ze je niet verwachten.
Is hij dan ook anders dan je normaal van hem ziet?
Kan het misschien zijn dat het jouw eigen gevoel is, jouw ongemak en het eigenlijk niet weg willen brengen van hem naar een kinderopvang. Durf eerlijk te kijken.
Wellicht doe je dit al, want zelfreflectie is enorm belangrijk als je kindjes hebt en kan heel helpend zijn,
Maar lieve mama, boven alles zou ik je wel willen meegeven, volg jouw intuïtie!! Altijd want dat klopt.
Je kindje is licht aparhisch. Hij lijkt te weinig prikkels te krijgen. Ik zou zeker de mogelijkheden onderzoeken voor een andere opvang in welke vorm dan ook. Probleem is wel dat de leeftijd van negen maanden een ingewikkelde is. Kinderen hechten zich op die leeftijd aan een heel beperkte groep verzorgers. Tel in je omgeving op wie je kind reageert, stel open vragen aan de leidsters van het kinderdagverblijf. Daar zou er een moeten zijn die zich bij voorkeur met joyw kindje bezig houdt. Kan dat niet, dan ligt t probleem misschien daar. In de volksmond heet dan eenkennig gedrag. Je kunt dit altijd bespreken op t consultatiebureau, die horen veel van deze verhalen.
Met begen maanden moet een kind een vaste basis hebben van maximaal drie verzorgers op dagelijkse basis. De rest van de mensen om hen heen daar reageren ze een tijd lang minder op of juist met afkeer of angst. Dat gaat ook weer over.
Is t echt een probleem, dan kun je ook nog overwegen deels zorgverlof op te nemen voor een half jaar, en je man ook zo’n zelfde periode daarop volgend.