Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Ik ben altijd wat angstig geweest
Vooral als het gaat om zwangerschap, bevalling en moederschap in het algemeen, dingen waar je geen controle over hebt. Na een miskraam, een aantal jaar voordat we onze zoon kregen, werd die angst eigenlijk alleen maar sterker.De zwangerschap van mijn zoon was daardoor geen prettige ervaring. Ik was constant bang dat er iets mis zou gaan, zowel tijdens de zwangerschap als daarna. Met veel therapie heb ik uiteindelijk een manier gevonden om ermee om te gaan, zover dat mogelijk was.
Het jaar 2024 ons jaar met een tweede kindje worden
Toen onze zoon anderhalf jaar oud was, begon bij ons de wens voor een tweede kindje. Vlak na Oud en Nieuw had ik een positieve zwangerschapstest in handen. Het jaar 2024 zou het jaar worden waarin we gezegend zouden worden met een tweede kindje. Natuurlijk voelde ik meteen weer die angst, maar ik probeerde die zo lang mogelijk weg te drukken. Eerst maar eens de eerste echo afwachten.
Ik voelde me slecht maar had er alles voor over
De eerste echo was goed. Rond zes weken begon de misselijkheid. Ik kon niet normaal eten; zelfs de geur van eten maakte me ziek. Maar ik zag het als een offer; nu even doorbijten, want straks hebben we nog een kindje. De beelden die ik voor me zag, hielpen me de misselijkheid te verdragen. Ik zei tegen mezelf dat ik blij mocht zijn dat ik überhaupt zwanger was.
Tijdens de pretecho werd de echoscopiste wat stiller
Na een goede termijnecho kon ik mijn geluk niet op. Ik hield mezelf voor dat de misselijkheid ook spoedig zou afnemen. Ik wilde het graag aan familie en vrienden vertellen en plande een pretecho in, zodat ik wat mooie beelden kon maken. Tijdens de pretecho werd de echoscopiste echter stil, wat me zenuwachtig maakte. Ik bleef vragen stellen, maar ze bleek die achteraf helemaal niet te kunnen beantwoorden. Ze stuurde me naar huis met geruststellende woorden, en daardoor zakte de spanning ook wat. Het hartje klopte dus het zou vast goed zijn, dacht ik. Nog steeds redelijk naïef vertrouwde ik erop dat we de ‘gevarenzone’ van twaalf weken waren gepasseerd.
De echoscopiste belde mij terug
Een paar uur later was ik in een kledingwinkel om rompertjes te kopen voor mijn zoon, toen ik gebeld werd door de echoscopiste. Ze vroeg of ik even wilde zitten en of ik alleen was. Het zweet brak me letterlijk uit en ik voelde mijn hart samenknijpen. Ietwat geprikkeld zei ik dat ze maar gewoon moest vertellen waarom ze belde. Ze vertelde dat ze net iemand in haar praktijk had gehad met een kindje van hetzelfde termijn en dat ze toch niet gerust was na mijn echo. Ze voelde zich verplicht om me in te lichten over de afwijking die ze dacht te hebben gezien: een verdikking in de nek.
Mijn wereld stortte in
Op dat moment zakte de grond onder mijn voeten vandaan. Nu begreep ik waarom ze wilde dat ik ging zitten, mijn wereld stond stil. Ik wist even niet wat ik moest doen, liep als een blinde naar mijn auto en belde in paniek mijn man. Gelukkig is hij redelijk pragmatisch en kon hij me op dat moment kalmeren. “Rustig aan, Daan. Bel eerst de verloskundige; zij is opgeleid om ons verder te helpen. De termijnecho was toch goed? Het zal allemaal meevallen.”
Het was gek dat dit niet eerder was gezien
De volgende ochtend zag de verloskundige inderdaad een verdikking bij de nek. De woorden: “Wat gek dat we dat niet hebben gezien bij de termijnecho”, maakten me onverwachts boos. Zij kon er natuurlijk ook niets aan doen, maar mijn emoties liepen zo hoog op dat ik niet wist waar ik het moest zoeken.We werden doorverwezen naar het Erasmus.
Het waren de langste 40 minuten uit mijn leven
Onze dreumes van twee jaar was mee, omdat we op zo’n korte termijn geen oppas konden regelen. Ik moest helaas alleen de echokamer in. De echo was stil; de echoscopist zei geen woord. Verdoofd keek ik naar het scherm, waarop ons spartelende kindje vol leven te zien was. Na wat voor mijn gevoel de langste veertig minuten van mijn leven waren, mocht ik mijn man erbij roepen.
Er waren zelfs meerdere afwijkingen gezien
De echoscopist begon te praten. “Ik kan bevestigen dat het kindje inderdaad een verdikking heeft bij de nek, maar ook dat zijn buikwand niet is dichtgegroeid. Dat betekent dat zijn darmen en lever naar buiten hangen, en misschien nog meer, maar dat kunnen we nu niet zien.
Het kon niet meer goed komen
De echoscopiste vertelde dat erbij dit afwijkende echobeeld vaak ook sprake is van een verstandelijke beperking door een teveel aan chromosomen We kunnen dat testen met een vlokkentest, maar die brengt een miskraamrisico met zich mee van twee op de duizend. Als we die test doen, hebben we de uitslag over drie dagen, dus op maandag.” Na haar verhaal stelde ik de vraag: “Dus… het is echt niet goed? En dat wordt het eigenlijk ook niet?” Haar antwoord was kort en duidelijk: “Nee.”
Lees HIER verder.
DANIELLE
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
