Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Lees eerst deel 1: Samantha: “De artsen ontdekten een hersentumor 12 dagen na mijn bevalling”
Mijn grootste wens is werkelijkheid geworden
Op 9 januari 2023 ben ik voor de tweede keer geopereerd aan mijn hersentumor. Mijn allergrootste wens was daarna om nog een kindje te krijgen, zodat ik alles kon overdoen wat ik met Mila niet heb kunnen doen. En dat is gelukt. Op 2 mei 2024 ben ik bevallen van ons zoontje, Lio. Ook zijn we in de tussentijd getrouwd. Toen Marciano me in 2022 ten huwelijk vroeg, anderhalf jaar na de eerste operatie, kon mijn geluk niet op.
Onze trouwerij moesten we helaas in een andere vorm houden
We hadden alles gepland: de datum stond vast en iedereen was al uitgenodigd. Maar we moesten het afblazen vanwege de aankomende operatie. Er ging veel tijd overheen voordat ik wist wat ik écht wilde. Ja, ik wilde trouwen met de liefde van mijn leven, maar het plaatje dat ik in mijn hoofd had, zou het niet worden. Als meisje droomde ik van een prinsessenjurk en een sprookjesbruiloft, maar ik begon steeds meer te beseffen dat dit er niet in zou zitten, omdat ik het simpelweg niet aan zou kunnen. Toen ik zwanger werd, wilde ik maar één ding: dezelfde achternaam hebben als mijn vriend en kinderen. Daarom besloten we op Goede Vrijdag te trouwen met een klein gezelschap. Het was uiteindelijk heel fijn: lekker klein en precies zoals het moest zijn. Ik voelde me goed en het was niet te veel.
Ik moest eerst heel goed herstellen
Zwanger worden ging natuurlijk niet zonder slag of stoot. Na de operatie moest ik eerst goed herstellen voordat ik überhaupt aan een kindje kon denken, maar diep van binnen speelde die wens al heel lang. De arts gaf groen licht, dus het was mogelijk. Mijn vriend (inmiddels man) was het er eerst niet helemaal mee eens. Voor hem hoefde het niet per se nog een keer, vanwege de angst die hij voelde.
Op vakantie ging het goed mis
Na deze operatie voelde ik me echter vrij snel een heel ander mens dan na de vorige. Ik kon veel meer aan en stond weer positief in het leven. Die zomer ben ik samen met mijn ouders en Mila naar Oostenrijk op vakantie geweest om er even lekker uit te zijn. Helaas ging het daar mis: ik belandde in het ziekenhuis na vijf epileptische aanvallen. De schrik zat er bij iedereen goed in. Na een CT-scan bleek er gelukkig niets ernstigs, en mocht ik weer naar huis.
Mijn vriend vond het heel spannend om voor een tweede kindje te gaan
Eenmaal thuis, terug bij mijn vriend, was alles weer rustig, en besloot ik toch nog eens het gesprek aan te gaan over een tweede kindje. Hij vond het spannend, maar stond er nu wel voor open. En pats, boem; een maand later bleek ik zwanger. Iets wat we nooit hadden verwacht dat zo snel zou gaan. Zelf dacht ik dat mijn lichaam na al die medicatie en operaties zo van slag zou zijn dat het wel even zou duren.
Mijn familie maakte zich direct zorgen
Toen we het aan de familie vertelden, was iedereen in shock. Ze vroegen zich meteen af: “Waarom zou je dit doen? Kun je dit wel aan?” Ik zou een keizersnede kunnen doen, omdat te veel druk op mijn hoofd weer een aanval kon veroorzaken. Ik besloot me er niets van aan te trekken en gewoon van de zwangerschap te genieten. Het voelde als een cadeautje na alle ellende die we hebben meegemaakt.
Zowel tijdens als na de zwangerschap kreeg ik weer aanvallen
Tijdens de zwangerschap kreeg ik helaas nog een epileptische aanval, en een paar weken na de bevalling nog een keer. Dit kwam door de hormonen, die te snel te veel aangemaakt werden, waardoor ik kortsluiting kreeg in mijn hoofd. Gelukkig ging tijdens de bevalling alles vlekkeloos en heb ik in anderhalf uur een geweldig lief mannetje op de wereld gezet.
Tegen het advies in wilde in thuis bevallen
Het advies was om vanwege de epilepsie in het ziekenhuis te bevallen. Maar toch wilde ik heel graag thuis bevallen, omdat dat voor mij vertrouwd voelde. Je moet bevallen op een plek die voor jou goed voelt. Weer was niemand het daarmee eens en stond iedereen erop dat ik naar het ziekenhuis zou gaan. In de week van de uitgerekende datum besloot ik toch gewoon thuis te bevallen, zonder anderen in te lichten. Maar omdat Mila bij mijn ouders ging logeren, moest ik het uiteindelijk wel vertellen. Ik kreeg meteen commentaar, maar ik wist dat het goed zou komen en vertrouwde op mijn lichaam.
Ik geniet ontzettend van de babytijd
Nu zijn we een gezin van vier, helemaal compleet. Inmiddels geniet ik volop van Lio en beleef ik de babytijd opnieuw. Ook van Mila geniet ik dubbel, omdat ze een ontzettend lieve zus is voor Lio en me overal mee helpt. Binnenkort gaat ze naar de basisschool, wat wel weer even slikken zal zijn. Ze is zo lang lekker thuis geweest, zodat ik van haar kon genieten, en nu moet ik haar “loslaten”. Dat voelt soms onwerkelijk, maar ze is eraan toe, dus ik laat haar met een gerust hart gaan.
Alles wat er is gebeurd begint nu pas in echt in te dalen
De laatste maanden merk ik dat het besef van wat er de afgelopen vier jaar is gebeurd nu pas echt binnenkomt. Soms kan ik ineens in huilen uitbarsten, vaak om helemaal niets. Het woord “hersenletsel” is nu een begrip in mijn leven, en daarmee moet ik leren leven. Tot nu toe gaat dat best aardig, maar soms onderschat ik wat ik wel en niet kan. Daardoor ga ik vaak over mijn eigen grenzen, en bouw ik te veel druk op, waardoor een aanval op de loer ligt. Ik moet nog steeds een weg vinden om hiermee om te gaan en niet te veel van mezelf te vragen.
Mijn man en familie zijn snel bang dat er iets is gebeurd
Ook in mijn familie merk ik dat er na de laatste aanvallen veel extra spanning heerst. Mijn man heeft pas onlangs uitgesproken dat hij angst voelt elke keer als ik in de auto stap. Iedereen is alerter: als ik niet meteen reageer op WhatsApp, gaan er alarmbellen af. Als het te lang duurt, staan ze voor de deur. Ik begrijp het heel goed, want ik heb nu ook een baby die nog heel kwetsbaar is en een kind dat zelf nog niet om hulp kan vragen. Dit blijven moeilijke dingen voor iedereen. Ik begrijp hen, en zij begrijpen ook dat ik meer vrijheid wil omdat ik me soms beperkt voel. Maar soms probeer ik mijn gevoel uit te leggen en begrijp ik dat niemand het écht kan invoelen, tenzij je het zelf meemaakt.
Op de laatste CT-scan zag alles er goed uit
Op 30 juli had ik weer mijn eerste CT-scan na de zwangerschap. Dat bracht opnieuw een hoop spanning met zich mee. Je gaat er natuurlijk vanuit dat alles goed is, maar je weet het pas als je de uitslag krijgt. Gelukkig kon alles op één dag gepland worden en hoorde ik meteen de uitslag: het was goed! De tumor was nog steeds weg, dus de zwangerschap heeft geen schade aangericht. Wat een opluchting. Nu mag ik anderhalf jaar wegblijven, en dat geeft ook wel wat rust in mijn hoofd.
Ik ben ontzettend trots op wat we bereikt hebben
Aan iedereen met een soortgelijk verhaal wil ik meegeven dat het niet altijd makkelijk is om met hersenletsel te leven, maar dat het uiteindelijk goed kan komen. Als ik nu terugdenk aan waar ik vandaan kom en waar ik nu sta, ben ik ontzettend trots en gelukkig dat het nu zo goed met me gaat. Ik kan echt zeggen dat ik gelukkig ben.
SAMANTHA
@tumorbevalling
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
