Toen Dennis en ik besloten uit elkaar te gaan, had ik nooit kunnen vermoeden hoe snel onze scheiding zou veranderen in een vechtscheiding
In het begin dacht ik nog dat we, ondanks alle pijn en verdriet, redelijk met elkaar om konden gaan – voor de kinderen. Maar zodra de gesprekken over de praktische zaken begonnen, verdween die hoop. We hadden jarenlang alles samen gedaan, en nu vochten we om elk klein stukje. Pijnlijk. Elk gesprek draaide uit op ruzie, en uiteindelijk stonden we allebei met een advocaat tegenover elkaar.
De eerste paar weken waren de hel
We vlogen elkaar letterlijk in de haren over alles. Over de kinderen, de spullen, het geld. Dennis vond dat ik teveel eiste, en ik vond dat hij te veel terug wilde pakken. Hij probeerde van alles om mij slecht neer te zetten en probeerde zelfs te beweren dat ik de kinderen tegen hem opstookte. Hij ging los op elke mogelijke manier. Zijn advocaat schreef dreigbrieven waarin hij mij beschuldigde van “bewuste manipulatie” en “het negeren van het belang van de kinderen.” Het was een nachtmerrie. Ik sliep slecht, had constante stress en wist niet meer wie ik nog kon vertrouwen.
Toen stelde mijn advocaat iets voor waar ik in eerste instantie niet aan had gedacht
Ze adviseerde me om de omgang van Dennis met de kinderen tijdelijk te beperken. Ze zei dat als ik hem minder tijd met de kinderen gaf, het voor de rechter zou kunnen lijken alsof ik de stabiele factor was, degene die het beste voor de kinderen kon zorgen. Het zou me in een sterke positie zetten en zou duidelijk maken dat de kinderen bij mij thuishoorden. Ik twijfelde, want ik wist hoe boos Dennis zou worden als ik dit zou doorzetten. Maar mijn advocaat verzekerde me dat het goed zou uitpakken. Ze zei dat het in rechtszaken belangrijk was om stevig in je schoenen te staan en te laten zien dat je als ouder prioriteit geeft aan stabiliteit. Het klonk logisch, en hoewel ik nog steeds twijfels had, besloot ik haar advies op te volgen.
Dus ik diende het verzoek in om Dennis’ contactmomenten te verminderen
In plaats van de kinderen iedere week te zien, mocht hij hen nu één keer per twee weken hebben. Ik voelde me er niet lekker bij, maar ik dacht dat dit het juiste was om mijn positie te versterken. Mijn advocaat vertelde me dat ik moest volhouden, dat ik me niet schuldig moest voelen, dat ik het deed voor de kinderen en hun stabiliteit.
De eerste keer dat ik Dennis vertelde over het beperkte schema, zag ik zijn gezicht rood aanlopen
Hij was woedend. Hij schreeuwde, dreigde en liet me weten dat hij dit niet zou pikken. En hij hield zich aan zijn woord. Binnen een paar dagen kreeg ik een officiële brief van zijn advocaat, waarin stond dat Dennis eiste dat zijn omgangsrecht juist werd uitgebreid. Hij beweerde dat ik de kinderen bij hem vandaan hield en dat ik alles deed om hun band te saboteren. De brief was pijnlijk om te lezen – hij schilderde me af als een manipulatieve moeder die zijn rol wilde ondermijnen. Mijn maag draaide om van de zenuwen. Dit was het laatste wat ik wilde. Ik wilde niet dat mijn kinderen opgroeiden in deze wrok, deze eindeloze strijd. De kinderen gingen voor, in alles. Logisch.
Toen de zaak voor de rechter kwam, merkte ik dat mijn keuze me keihard inhaalde
Dennis’ advocaat had een goed verhaal. Hij wist precies hoe hij de feiten moest verdraaien om mij neer te zetten als een moeder die bewust de vader uit het leven van haar kinderen wilde bannen. Hij beweerde dat ik niet het belang van de kinderen voor ogen had, maar vooral bezig was met mezelf. Ik zag de rechter fronsen en voelde het oordeel al aankomen voordat hij het had uitgesproken.
Tot mijn ontzetting bepaalde de rechter dat Dennis recht had op een uitbreiding van zijn omgangsregeling
Hij mocht de kinderen niet alleen elk weekend zien, maar ook nog eens een extra middag in de week. Ik voelde de grond onder mijn voeten wegzakken. In plaats van de tijd met mijn kinderen te houden, moest ik nu tijd inleveren. Mijn advocaat probeerde nog iets in te brengen, maar de rechter was vastbesloten. Hij legde uit dat het niet in het belang van de kinderen was om hen weg te houden bij hun vader, en hij gaf Dennis zelfs een lichte berisping voor de manier waarop ik had geprobeerd de omgang te beperken.
Ik kwam thuis met een enorm verdrietig gevoel
Dit was niet wat ik had gewild. Het advies van mijn advocaat, waarvan ik had gedacht dat het me zou helpen, had me juist in een slechtere positie gebracht. Ik had gehoopt op rust en stabiliteit voor mijn kinderen, maar nu voelde het alsof ik alles verloren had.
En alsof dat nog niet genoeg was, liet Dennis het er niet bij
Hij gebruikte elke mogelijkheid om me dwars te zitten. Hij begon leugens te verspreiden over mij in onze omgeving. Ik merkte dat vrienden en kennissen me ineens anders aankeken, en ik hoorde zelfs dat hij verhalen rondstrooide over hoe ik hem de kinderen probeerde af te nemen. Op een dag sprak een vriendin me aan en vroeg voorzichtig: “Is het waar dat je Dennis wil verbieden om zijn kinderen te zien?” Het voelde als een messteek. Hoe kon hij zoiets verzinnen? Maar ik wist dat hij het verhaal steeds verder zou uitrekken, dat hij alles zou doen om mij in een kwaad daglicht te zetten.
Zelfs mijn eigen moeder begon te twijfelen
Ze vroeg op een gegeven moment of ik wel goed nadacht over wat ik deed, of ik niet té ver was gegaan in de strijd. Het deed me pijn dat zelfs zij me begon te wantrouwen. Ik voelde me alleen, alsof ik tegen een muur vocht.
Met de nieuwe regeling zag ik mijn kinderen nu minder
Elke keer dat ik ze bij Dennis bracht, voelde ik die kille afstand. Hij keek me nauwelijks aan, pakte de kinderen bij hun hand en draaide zich om zonder iets te zeggen. De kinderen merkten het ook. Mijn dochter vroeg me een keer waarom papa niet meer met mama praatte, en ik wist niet wat ik moest antwoorden. Hoe leg je zoiets uit aan een kind?
Weken gingen voorbij. Het advies van mijn advocaat had me in de val gelokt. Ik besefte nu dat ik beter naar mijn eigen gevoel had moeten luisteren.
MERLE
