Toen Fabian en ik naar Dubai op vakantie gingen, wisten we dat het leven daar duur zou zijn
Alles had hier een prijskaartje, en vaak een flink prijzig kaartje ook. Maar we waren vastbesloten om van het goede leven te genieten. Dus toen Fabian me verraste met een etentje in een sterrenrestaurant, besloot ik me geen zorgen te maken over de kosten. Dit zou een avond zijn om nooit te vergeten, en daar mocht best iets tegenover staan.
Het restaurant was alles wat je je voorstelt bij Dubai: luxe, stijlvol en tot in de puntjes verzorgd
De tafels waren prachtig gedekt met strak wit linnen, er brandden kaarsen, en het uitzicht was adembenemend – we keken uit over de skyline van de stad, met de iconische Burj Khalifa die hoog boven alles uitstak. Zodra we binnenkwamen, werden we op een vriendelijke maar uiterst formele manier naar onze tafel begeleid door een keurige ober. Deze ober was onze persoonlijke ober voor de hele avond. Alles aan dit restaurant ademde klasse en exclusiviteit. Fabian en ik keken elkaar glimlachend aan, blij dat we onszelf dit moment gunden.
De avond begon heerlijk
We hadden gekozen voor het vaste menu – een aantal gangen waar je u tegen zegt, met de mooiste gerechten die je kunt bedenken. Elk bord dat werd neergezet was een kunstwerk op zich. We begonnen met kleine amuses: delicate hapjes die smolten op de tong. Er waren oesters met een schuimige citroensaus en iets wat leek op een piepklein bloemblaadje, eetbaar en elegant. Daarna volgden gerechten met ingrediënten die ik alleen kende uit kookprogramma’s: truffel, wagyu-biefstuk, kreeft, en kaviaar. Het waren smaken die ik niet snel zou vergeten.
Om de avond extra bijzonder te maken, bestelde ik een glas wijn
De wijnkaart was behoorlijk uitgebreid, en hoewel de prijzen niet specifiek werden genoemd, dacht ik: “Ach, één glas moet kunnen.” De ober raadde een bepaalde witte wijn aan die, volgens hem, perfect bij mijn gerecht zou passen. Ik ging akkoord, en Fabian koos hetzelfde glas voor zichzelf. Ik weet nog dat ik naar de smaak van de wijn vroeg en dat de ober, met een lichte glimlach, zei dat deze wijn “veel karakter” had. We proostten en genoten van het moment. De wijn smaakte uitstekend, dat moet ik toegeven. Hij was fris, licht, en had een diepte die ik nog nooit eerder had ervaren.
De gangen bleven maar komen
Na de oesters en de truffel volgden weelderige gerechten met verfijnde smaken. We lachten, praatten over van alles en voelden ons even helemaal weg van de dagelijkse drukte. Alles voelde bijna sprookjesachtig. Het restaurant was gevuld met het zachte geluid van muziek en het gelach van andere gasten, iedereen genoot zichtbaar van hun eigen unieke avond.
Toen het dessert werd geserveerd – een luchtige crémeux met gouden blaadjes erbovenop – zat ik al behoorlijk vol, maar ik kon het niet laten om nog een hapje te nemen
“Dit moet de duurste maaltijd zijn die we ooit gegeten hebben,” fluisterde ik met een glimlach naar Fabian. Hij knikte en zei dat het het dubbel en dwars waard was. En dat vond ik op dat moment ook. De avond vloog voorbij, en uiteindelijk vroeg Fabian om de rekening. We waren er allebei op voorbereid dat dit geen goedkope avond zou zijn. Ik had al zo’n idee dat de prijs behoorlijk zou oplopen, maar toen de rekening voor ons neer werd gelegd, kreeg ik toch even een lichte schok. Het bedrag was inderdaad hoog, zoals verwacht, maar toen mijn ogen naar de kosten van de wijn gingen, voelde ik mijn maag samenkrimpen. Daar stond het, in zwarte cijfers gedrukt: 49 euro. Niet voor de hele fles, nee, 49 euro per glas.
Ik wist niet wat ik zag
Ik had mezelf er mentaal op voorbereid dat alles duur zou zijn, maar dit was gewoon belachelijk. Bijna vijftig euro per glas! Hoe kon één glas wijn zó duur zijn? En het erge was: we hadden er allebei een besteld, wat betekende dat alleen de wijn ons al bijna honderd euro had gekost. Mijn gedachten raasden. Had ik per ongeluk iets uitzonderlijks besteld? Was dit een speciale vintage wijn? Of was dit gewoon de standaardprijs in een sterrenrestaurant in Dubai?
Fabian zag mijn geschrokken gezicht en lachte erom
Ik wees naar het bedrag op de rekening, en hij schudde zijn hoofd. “Bijna honderd euro voor twee glazen wijn?”, fluisterde hij. Het leek bijna komisch, maar op dat moment kon ik er totaal niet om lachen. Ik voelde me misselijk. Was het genieten waard geweest? Ja, tot op het moment dat ik het bedrag zag. Het idee dat één glas wijn meer kostte dan sommige hele maaltijden die we ooit hadden gegeten, voelde ineens pijnlijk overdreven.
We betaalden de rekening en verlieten het restaurant met een dubbel gevoel
Het eten was fantastisch geweest, daar niet van, maar de prijs van die wijn bleef door mijn hoofd spoken. Mijn buik zal vol eten, maar tegelijkertijd ook met schuldgevoel. De schrik van het prijskaartje kon ik niet echt los te laten.
Later op de avond, toen we thuiskwamen, legde ik de bon op tafel en staarde er nog een paar minuten naar. Vijftig euro voor één glas wijn. En een totaalbedrag van een kleine 1000 euro. Dit doen we nooit meer….
LAURA
