Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen
Het was soms alsof ik mezelf kwijt was geraakt in de loop van de jaren
Als jonge moeder van twee kinderen was mijn leven vol met hectiek, zorgen en eindeloos veel regelwerk. Maar middenin dat alles was er één ding dat ik bleef missen, ik had niemand meer om het mee te delen. Geen vriendinnen meer. Er waren ooit drie, maar het liep elke keer weer stuk.
De eerste was Lou
We waren nog maar twaalf toen we elkaar ontmoetten, klasgenoten in het eerste jaar van de middelbare school. We vonden meteen een klik. Lou en ik waren onafscheidelijk, altijd samen tijdens de lunchpauzes en vaak na schooltijd. We lachten om dezelfde flauwe grappen en zaten urenlang te kletsen over onze dromen en plannen voor de toekomst. Maar dingen veranderden toen ik, op mijn 20ste, zwanger raakte van Tobin. Het kwam als een schok voor iedereen, maar vooral voor Lou. Ik merkte dat ze het moeilijk vond om te zien hoe snel mijn leven ineens veranderde. Terwijl zij haar studie volgde en zich op haar carrière richtte, was ik bezig met babykleertjes en kinderwagens.
Lou had een andere wereld dan ik, en dat voelde ik steeds meer
Het begon met kleine dingen. Ze ging vaker zonder mij uit, nodigde me minder vaak uit voor bijeenkomsten met vrienden. Ik voelde me buitengesloten, maar dacht dat het misschien aan mij lag. Misschien wilde ze me niet belasten met al haar verhalen over feestjes en reizen. Maar ik voelde het wegdrijven, en het deed pijn. Op een dag besloot ik het aan haar te vragen, waarom ze afstand nam. Ze keek me met een gekwetste blik aan en zei: “Ik weet niet of wij nog wel hetzelfde zoeken in een vriendschap, Aimee. Jij hebt nu een gezin, en ik… ik kan me gewoon niet meer inleven.” Ze vond het lastig om te begrijpen wat het was om moeder te zijn, en ik zag dat ze het meende. Dat was de laatste keer dat we echt praatten. Lou verdween langzaam uit mijn leven, en er bleef een leegte achter bij mij.
De tweede vriendin was Elly, die ik ontmoette toen Juultje werd geboren
We waren allebei jonge moeders, en onze dochters scheelden maar een paar maanden. Het voelde als een verademing om iemand te hebben die begreep wat ik doormaakte. We spraken vaak af, wandelden met de kinderwagens door het park en zaten samen op het bankje in de speeltuin terwijl onze meiden in het zand speelden. Ze werd een soort anker voor me, iemand die me door de zware momenten trok. Maar ook deze vriendschap begon scheurtjes te vertonen.
Het was tijdens een barbecue, toen onze kinderen een jaar of vier waren, dat er spanning ontstond
Elly’s man maakte een opmerking over mijn leven als alleenstaande moeder. Het was een onschuldige opmerking, maar ik voelde de schaamte opkomen. Hij bedoelde het misschien niet zo, maar ik voelde me bekeken, beoordeeld. Toen ik Elly later probeerde uit te leggen hoe die opmerking me raakte, leek ze het niet te begrijpen. Ze zei dat ik het me niet zo moest aantrekken, dat ik ‘te gevoelig’ was. Vanaf dat moment voelde ik een afstand ontstaan. Elke keer dat we afspraken, voelde ik me klein en onzeker. Elly leek geen begrip te hebben voor de struggles waar ik als alleenstaande moeder doorheen ging. Uiteindelijk zei ze me dat ze vond dat ik te veel in mijn rol als moeder opging en te weinig aan mezelf dacht. Ze vond me te serieus, te gesloten. Dat was het einde van onze vriendschap. Ze wilde geen contact meer, zei ze, “omdat ze zichzelf verloor in mijn problemen.” Ik voelde me verloren en verward.
En toen was er Flore, de vriendin die ik ontmoette toen Tobin op de basisschool zat
Zij en ik zaten samen in de ouderraad, en het klikte meteen. Ze had een open karakter, was altijd enthousiast en spontaan. We werden snel close, deelden verhalen over het moederschap en onze dromen. Maar al snel merkte ik dat ik me soms overweldigd voelde door haar energie. Ze wilde altijd iets doen, altijd op stap, en ik voelde me vaak schuldig als ik nee zei. Ik kon niet elke keer uitgaan, ik had mijn kinderen en mijn werk. Soms wilde ik gewoon even op de bank zitten en een rustig avondje hebben.
Flore begreep dat niet
Ze snapte niet waarom ik altijd zo ‘vast’ zat, zoals ze het noemde. Op een dag vroeg ze me mee naar een festival, en ik zei dat ik niet kon omdat ik die avond een oppas zou moeten regelen en het me te veel gedoe leek. Ze zuchtte, rolde met haar ogen en zei: “Waarom maak je het jezelf toch altijd zo moeilijk, Aimee? Je moet gewoon wat losser worden, genieten van het leven!” Ik voelde me veroordeeld, alsof ik niet goed genoeg was zoals ik was. Na dat gesprek bleef het stil. Ze stuurde steeds minder berichten en uiteindelijk geen enkel bericht meer. Het voelde alsof ik iets verkeerd had gedaan zonder precies te weten wat.
En nu, jaren later, vraag ik me af: ligt het aan mij? Waarom heb ik geen enkele vriendin?
AIMEE
Als je kinderen krijgt veranderen je vrienden sowieso.
In mijn geval was ik ook niet close meer naar mijn vriendinnen.
Verschillende oorzaken:
– Andere woonplaats
– Minder tijd
– Minder geld om uit te gaan (gaat allemaal aan de kinderen op)
– Andere prioriteiten
Zo heel af en toe spreken we nog wel eens af.
Maar dat is 1x in een jaar ofzo.
Vaker via WhatsApp.
Buren en familie zijn belangrijker geworden.
Vandaar het spreekwoord: Beter een goeie buur, dan een verre vriend.
Ik zou er persoonlijk niet zo moeilijk over doen.
Zo gaat het nu eenmaal.
Maar volgens mij heb je iemand, zoals een partner nodig, begrijp ik uit je verhaal, waar je je ei aan kwijt kunt, en waar je op kan steunen.
Dat is volgens mij wat je mist/naar op zoek bent.
Als ik het goed begrijp ben je verlaten door 3 afzonderlijke vriendinnen. Wat is de constante?
Och daar hebben we Joris weer🙄
Ja, ik ben er. Wat is je inhoudelijke bijdrage precies? Wat is er mis met iemand even subtiel op wat zelfreflectie te wijzen?
Ach ja, was te verwachten: je hebt inhoudelijk niets bij te dragen. Helder.
Je zoekt een partner om erop te steunen, in de oppervlakkige wereld van NL ga je dat niet buitenshuis vinden.
vriendin 1 was misschien je beste kans om een vriendin voor leven als jij haar en jezelf ruimte had gegeven door de omstandigheden die zijn ontstaan en alles ontwrichte
vriendin 2 was nooit bedoeld als vriendin maar een vriendin voor je dochter, waar haar moeder een kennis werd alleen haar man had een opmerking en inplaats dat je haar man aanspreekt spreek je haar aan
vriendin 3 was ook niet iemand die bij jou paste ja er was een klik maar jullie leven loopt niet parallel zij laat moederschap haar leven niet definiëren jij wel en daar begint de botsing
Ik heb 1 vriendschap van 30+ jr de rest wordt onderverdeeld in zeer goeie kennis en kennis mijn vriendschap van 30+ jr heeft alles overleefd omdat we elkaar ruimte geven maar wanneer we elkaar nodig hebben staan we er klaar om de ander te steunen en dat is niet elkaar onder bedolven dag in dag uit met onze zorgen, daarvoor heb je een partner of wanneer dat niet het geval is heb ik mijn ouders mijn problemen hoeven niet op straat te liggen.
zeer goede kennis zijn mensen dat ik of zij mij in moeilijke tijden of momenten hebben ondersteund en we wederzijds dankbaar zijn voor de steun die we hebben gekregen of gegeven
heb hetzelfde 3 x meegemaakt, vriendschappen van 10jaar zomaar aan de kant gezet. Voor mij nu alleen nog oppervlakkige vriendschappen, ik hecht me er niet meer aan, kinderen zijn inmiddels de deur uit en ik focus me nu op m’n kleinkinderen, oude ouders en wie me nodig heeft.
Zorg dat je een vaste oppas hebt om wel leuke dingen te blijven doen voor jezelf, je bent nog jong, geniet ervan! En heb je een zus misschien? probeer daar een goede band mee op te bouwen, zij is er voor het leven
Ik snap je helemaal en ben het met je eens!
vriendschappen zijn ontzettend moeilijk. vooral tussen vrouwen. en ook op latere leeftijd.
ze willen graag dat vriendinnen hetzelfde zijn, maar dat bestaat niet.
wat ik van mezelf merk; oppervlakkige vriendinnen hoef ik niet, vriendinnen die alleen aan zichzelf denken hoef ik ook niet. dan blijven er maar weinig vrouwen over. en dat is prima. liever een paar echte vriendinnen, dan een hele groep neppe vriendinnen.
Vriendschap is als een boom, het maakt niet uit hoe hoog hij is maar hoe diep de wortels zijn.
Vriendschappen van vrouwen lijken vaak nep. Daarom stoppen ze er ook zomaar mee om kleine dingen. In dit verhaal zijn het grote, snap het, maar in het algemeen.
Vriendschap is niet gemakkelijk, het is vergelijkbaar met het vinden van een partner. Vooral als je naar vrouwelijke vriendschappen kijkt. Mijn persoonlijke tip is stel vragen aan jezelf. Leer jezelf kennen, waar je van houdt, wat zijn jouw hobby’s, waarden en normen. Wat vind je belangrijk in een relatie, in een vriendschap? Hoe voel je je bij mensen in t algemeen? Kan je je gemakkelijk openstellen of juist niet? Ben je iemand die steun en bevestiging of wil je juist de ander verzorgen? Welke type mens ben je dus?
Om mensen te ontmoeten moet je er op uit of online (ook voor vriendschappen zijn er tegenwoordig apps geloof ik). Mijn tip is hierin ga op zoek naar dingen die jij leuk vindt een sport, hobby, cursus, vereniging en maak ook contact met ouders van vriendjes/ vriendinnetjes van jouw kind. Zie die wel in eerste instantie als kennissen en houd het luchtig. Vriendschap moet je nl meestal opbouwen. Je kan kijken of je open vragen stelt, of je je kwetsbaar kan opstellen of juist iets te snel of te vaak de diepte in gaat. Is er balans in jouw zorgen, twijfels, onzekerheden en positieve ervaringen en gevoelens? Is er balans in steun, kwetsbaar zijn en leuke positieve momenten waar je beiden van geniet. Dat is vaak wel een combinatie waar men naar op zoek is. Dus in t kort vind jezelf, houd van jezelf, zoek balans en zoek hobbys waar je mensen tegen komt waar je dit mee kan delen en daardoor iets gemeen hebt met hen. Vanuit daar kunnen vriendschappen ontstaan door er tijd en energie in te steken. En soms is t dan voor t leven en soms is t tijdelijk, maar waardeer en geniet van de momenten die je met elkaar hebt of hebt gehad.
mijn man overleed jong, nog geen 30.ik was nog jonger en bleef alleen achter met een ernstig gehandicapt kind.zik was kapot, zacht uitgedrukt..en heel langzaam,stukje bij beetje bleef iedereen weg,terwijl ik vlak erna natuurlijk lang mezelf niet was.De meesten heb ik nooit meer gezien,in de goede tijden hadden we de grootste lol.onbegrijpelijk
ja dat herken ik wel in goede tijden willen ze je wel kennen.
slechte tijden ben je teveel voor ze..
of ze durven niet Lafaards
Heb je ook aan zelfreflectie gedaan? Wat jóuw aandeel mogelijkerwijs is geweest in het hele verlatingsgeval? Want ik kan me heeeeel goed voorstellen hoe moeilijk alles voor je is geweest en dat je in die tijd focus op andere dingen dan mensen hebt gehad. Logisch ook. Maar hoe lastig je eigen leven ook is, vol verdriet wellicht, het leven van andere mensen gaat ook door. Helaas/gelukkig. Dus misschien is het niet zo zwart/wit als jij in je hoofd hebt zitten en dat mensen je just like that gewoon hebben laten vallen. Misschien is er ervóór, tijdens en erna meer gebeurd? Dingen waar beide kanten aan aandeel in hebben gehad.
ongelooflijk verdietig
ik begrijp je heel goed Ina
mijn zoon was 34 toen hij overleed aan een ziekte .
iedereen verdween zelfs me beste vriendin
die ik kon 25 jaar lang
ik had zelf tias gehad daarna .omdat ik niet meer kon meedoen zelf.
en me zoon was overleden zagen de mensen
me heel anders en keken anders na me .
ik heb niet opgegeven als ze je daar voor in de steek laten en mensen opmerkingen geven dan zijn ze jou niet waard.
totdat ze zelf wat mee maken natuurlijk gun je dit niemand.
want het is het meest pijnlijke wat er is en vooral als mensen je in de steek laten.
ik beloof je dat het beter wordt en je gaat zien dat er altijd wel iemand in je leven komt die jou zien en begrijpen. het heb alleen z’n tijd nodig.
Het is gewoon toeval en trek het je niet persoonlijk aan. ik ben ook eens twee vriendinnen in een klap kwijtgeraakt de een stookte de ander op uit jaloezie voor onze vriendschap en voelde me machteloos. Heb het uiteindelijk maar los gelaten.
Ik denk dat het voor ons als lezers onmogelijk is om hier iets zinnigs over te zeggen. We lezen één kant vh verhaal, en met die input moeten we het doen.
Een voorzichtige poging dan maar, hoewel dit dus compleet fout kan zijn: Vriendschappen kunnen komen en gaan. Sommige lijken wel voor het leven te zijn (al weet je zelfs dat niet) maar zodra mensen een ander leven krijgen, een andere invulling geven aan hun leven in de vorm van bijv partner/kids, kunnen vriendschappen verwateren. Vanwege drukte, vermoeidheid, etc etc. Mijn ervaring leert dat een vriendschap meestal wel in stand te houden is, tenzij er echt grote dingen gebeuren natuurlijk, mits van beide kanten geïnvesteerd blijft worden.
Vwb dit verhaal in het bijzonder, komt de schrijfster in kwestie wat intens over, veel gericht op zichzelf en vooral aangevend dat “anderen haar niet meer snapten en zich niet verplaatsen in haar”. Maar ik lees weinig over jouw interesse in hen, of af en toe flexibel meebewegen. Er ligt veel nadruk op jouw situatie als alleenstaande moeder. Dat zal vast een heel veeleisende positie zijn, maar daarnaast kan en moet er dan dus wel echt ruimte zijn voor een vriendin.
Maar goed, nogmaals, volkomen speculatief.
Uit dit relaas viel me m.n. één opmerking op n.l. die van vriendin Elly die zegt zich verloren te voelen in de problemen van haar vriendin.
In een vriendschap moet je zeker je ei kwijt kunnen maar als het teveel eieren worden dan is het voorstelbaar dat iemand zich langzamerhand terugtrekt. Een vriendschap heeft ook vrolijkheid nodig en…..belangstelling voor wat de ander bezighoudt. In dit verhaal mis ik de ouders, broers en zussen van deze vrouw. De aangewezen personen om ( ook niet teveel en te vaak) over je moeilijkheden te praten. Ouders die af en toe eens kunnen ontlasten zodat er kan worden uitgegaan met een vriendin. Als die er allemaal niet zijn dan kan ik me voorstellen dat de vriendinen die rol op gelegd krjgen maar die staan niet te wachten op een” vriendschap” waarin vooral probemen ter sprake komen. Deze vrouw kan blijkbaar wel vriendschappen sluiten maar vult ze vervolgens verkeerd in. Therapie zou een goede optie zijn alvorens weer vriendschappen aan te gaan.
ja precies, dit dus.
Wat leuk om eens een keer een genuanceerde, weloverwogen reactie te lezen.
ik snap dat laatste niet met de vriendschap van flore, die heeft geen kinderen maar zit wel in de ouderraad? in een ouderraad zit je toch als je kinderen hebt die op school zitten? anders zit je toch niet in een ouderraad.
‘Ze deelden verhalen over het moederschap’ staat er. Het lijkt mij dus dat deze dame wel kinderen heeft.
Er staat niet dat Flore geen kinderen had, er staat dat de geïnterviewde haar kinderen had. Misschien had Flore wél een partner (of andere oppas) en was zijn dus flexibeler in uitstapjes terwijl Aimee met de hare ‘zat’ en niet telkens oppas kon of wilde regelen. Wat goed te begrijpen is.