Ik was net 19 toen ik trouwde met Stijn
Jong, ja, misschien zelfs naïef, maar op dat moment voelde het alsof we alles hadden wat we nodig hadden. We waren verliefd, hadden grote plannen en wilden samen de wereld ontdekken. Een jaar later werd Harm geboren, onze kleine jongen die ons leven compleet maakte. Het eerste jaar met Harm was intens maar mooi. Stijn en ik groeiden naar elkaar toe en werkten samen als een team. We waren jong en leergierig, misschien wat onervaren, maar vol goede bedoelingen. Ik voelde me compleet. Dit was mijn leven, mijn gezin.
Maar na verloop van tijd begonnen de kleine scheurtjes in onze relatie zichtbaar te worden
We hadden al zoveel meegemaakt, maar het leek wel alsof de dingen die ons ooit verbond nu juist een kloof tussen ons was. Het was een langzaam proces. Stijn had een drukke baan en werkte lange dagen. Ik bleef vaak alleen achter met Harm en merkte dat ik me steeds vaker eenzaam voelde. We leefden langs elkaar heen, en de gesprekken die we vroeger zo makkelijk voerden, werden oppervlakkiger. We spraken over praktische zaken, over Harm en over werk, maar nooit meer over ons.
Uiteindelijk besloten we dat het zo niet verder kon
We waren uit elkaar gegroeid, en hoewel het pijn deed, wisten we beiden dat scheiden de beste optie was. Harm was toen 15, een leeftijd waarop hij zijn eigen mening had en zijn eigen leven begon te leiden. Het was moeilijk om hem te vertellen dat zijn vader en ik uit elkaar zouden gaan, maar hij leek het te begrijpen. Hij ging week op week af, de ene week bij mij en de andere week bij Stijn. Het was even wennen, maar al snel vond ik een bepaalde rust in deze nieuwe manier van leven. Ik had tijd voor mezelf, en ik merkte dat ik weer dingen voor mezelf ging doen. Harm leek er ook zijn draai in te vinden, en ons leven ging door, zij het in een andere vorm.
Een paar jaar later, toen Harm inmiddels bijna twintig was, ontmoette ik Roy
Het was in een gezellige kroeg, op een vrijdagavond met vriendinnen. Roy was een collega van een vriendin van me en kwam ons gezelschap versterken. Ik herinner me nog hoe hij binnenkwam, met een harde glimlach en een energieke uitstraling die me meteen opviel. Hij was spontaan. We raakten aan de praat, en het klikte. Voor het eerst in lange tijd voelde ik weer die vlinders, die spanning die ik zo lang niet had gevoeld.
Langzaamaan groeide er iets moois tussen ons, en het duurde niet lang voordat we een relatie kregen
Roy was jonger dan ik, maar dat maakte hem niets uit. Hij was accepteerde mij en mijn verleden zonder aarzeling. Hij wist dat ik al een volwassen zoon had en dat ik een leven achter me had. Hij omarmde alles wat bij mij hoorde. Op een dag begon het onderwerp kinderen ter sprake te komen.
Roy wilde graag vader worden
Hoewel ik al een volwassen zoon had, voelde ik ergens diep vanbinnen hetzelfde verlangen. Ik was toen 40, maar ik wilde dit avontuur met hem aangaan. Het idee van een nieuw leven, een nieuwe start, trok me aan. We besloten ervoor te gaan. Het voelde spannend en misschien een tikkeltje avontuurlijk, maar ik wist dat ik dit wilde. En niet veel later was ik zwanger.
De zwangerschap verliep goed
Ik voelde me fit, sterker dan ik had verwacht. Natuurlijk was het anders dan toen ik zwanger was van Harm. Ik was nu 20 jaar ouder en had meer ervaring. De zenuwen die ik destijds had gevoeld, waren er nu niet. In plaats daarvan voelde ik een kalmte en een vastberadenheid die ik toen nog niet had gekend. Ik wist wat me te wachten stond, en dat gaf me rust.
De dag van de bevalling
Het was zo emotioneel. Roy was aan mijn zijde, zijn hand stevig in de mijne. Hij was zenuwachtig, dat zag ik aan alles, maar hij hield zich sterk. De bevalling ging goed, en uiteindelijk werd onze zoon Steven geboren. Een klein bundeltje dat me met grote ogen aankeek. Het was een mooi moment. Ik was verliefd op dit kleine baby’tje. Harm vond het een beetje vreemd en onwennig om een babybroertje te hebben. Een broer die 20 jaar scheelden. Dat was veel.
De dagen na de bevalling voelde ik een rust die ik niet kende van mijn eerste kraamtijd
Met Harm had ik destijds nog zoveel moeten leren. Ik was jong en wist nog niet goed wat ik moest verwachten. Maar nu, met Steven, voelde ik me zelfverzekerder. Ik wist hoe ik hem moest vasthouden, hoe ik zijn huilen kon troosten en hoe ik kon herkennen wanneer hij honger had of moe was. Alles voelde natuurlijker en minder gehaast. Ook Roy was een geweldige vader. Hij stond altijd klaar om te helpen. Hij vond het geweldig om vader te zijn.
Alles was anders in vergelijking met mijn eerste kindje
Met Harm hadden Stijn en ik destijds niet veel geld. Alles was duur en we moesten vaak creatief zijn met wat we hadden. Ik herinner me nog hoe we de babykamer in elkaar hadden gezet met tweedehands meubels en hoe ik zelf kleren had genaaid. Nu, met Steven, was het allemaal anders. Roy en ik hadden een stabiel inkomen en konden zonder zorgen de dingen kopen die we nodig hadden. De babykamer was tot in de puntjes verzorgd, en ik voelde geen stress over de financiën. Er was complete rust.
Maar er waren ook verschillen die niets met geld te maken hadden
Het voelde alsof ik nu alles meer waardeerde, alsof ik elk klein momentje intenser meemaakte. Bij Harm had ik me vaak afgevraagd of ik het wel goed deed, of ik wel een goede moeder was. Nu, met Steven, had ik die twijfels niet meer. Ik was ouder en had meer levenservaring. Ik had het gevoel dat ik hem echt kon geven wat hij nodig had, zonder mezelf voortdurend te veroordelen.
Harm kwam steeds vaker langs om te kijken hoe het met ons ging
Het was mooi om te zien hoe hij zijn rol als grote broer toch oppakte. Ik voelde een enorme trots, op beide kinderen. Harm had een moeilijke tijd achter de rug met de scheiding van zijn vader en mij, maar hij leek nu volledig zijn draai te hebben gevonden.
Het was een bijzonder gevoel om weer een baby in huis te hebben, twintig jaar na Harm
Het leek soms wel alsof ik twee verschillende levens leidde. Aan de ene kant was ik de moeder van een volwassen zoon die zijn eigen weg in het leven aan het vinden was, en aan de andere kant had ik een klein kindje dat volledig van mij afhankelijk was. Het was intens, maar ik genoot ervan. De nachten waren zwaar, dat was niet anders dan bij Harm. De gebroken slaap, het eindeloze verschonen en voeden, het hoorde er allemaal bij. Maar ik voelde geen frustratie, alleen maar liefde. Dit keer wist ik dat deze tijd voorbij zou gaan, dat deze momenten tijdelijk waren. Met Harm had ik vaak verlangd naar de tijd dat hij zelfstandig zou worden, maar nu, met Steven, wilde ik juist dat alles zo lang mogelijk bleef duren.
LORI
