Het was een van die kraamweken die me nog lang zou bijblijven
Viona en Yari waren een jong stel, blij met de komst van hun eerste kindje, een meisje Evi. Alles ging goed toen ik de eerste dag binnenkwam. Viona lag stralend in bed, Evi lag rustig naast haar in de wieg. De man Yari was bezig in de keuken en verwelkomde me enthousiast. Ze waren dankbaar dat ik er was, en ik voelde meteen de warmte in hun huis. Maar die eerste indruk zou snel omslaan.
De eerste twee dagen verliepen zonder al te veel problemen
Evi dronk goed, en Viona probeerde zo veel mogelijk rust te nemen. Zo hoorde dat in de kraamweek. Slapen en herstellen. Ze was moe, maar dat is normaal na een bevalling. Ik hielp haar met het verzorgen van de hechtingen en zag dat er wat roodheid en zwelling zat, maar dat kan de eerste dagen. We hielden het in de gaten en maakten er afspraken over. Yari was een betrokken vader en hielp waar hij kon, dat zag ik weleens anders. Ik dacht dat dit een soepele kraamweek zou worden.
Op dag drie merkte ik dat Viona zich niet helemaal goed voelde
Ze klaagde over pijn bij de hechtingen en dat haar onderbuik warm en gezwollen aanvoelde. Toen ik keek, zag ik dat de roodheid erger was en dat de plek ook begon te glimmen. Ik voelde de zorgen bij me opkomen. Dit zag er niet goed uit. Ik belde de verloskundige voor overleg, en zij adviseerde om het nauwlettend in de gaten te houden en Viona goed te laten rusten. Ze stelde ook voor om de wond extra te verzorgen en te desinfecteren. We spraken af dat ik haar die dag regelmatig zou controleren, ook wat betreft haar temperatuur.
In de loop van de dag ging het bergafwaarts
Viona kreeg koorts, en ik zag hoe haar energie verdween. Ze lag zwetend in bed, haar gezicht was wit, met een rode blos van de koorts. Yari bracht ijs en water brengen, in de hoop dat het zou helpen. Viona probeerde zichzelf groot te houden, maar ik zag dat ze moeite had om zelfs maar rechtop te zitten. De pijn scheen door haar hele lichaam te trekken, en elke keer dat ze bewoog, zag ik dat het haar deed.
Toen we de hechtingen opnieuw controleerden, zag ik dat de ontsteking zich had verspreid
De wond was opgezet en pijnlijk bij aanraking. Dit was meer dan een simpele irritatie. Ik belde opnieuw met de verloskundige, en we spraken af dat Viona meteen antibiotica nodig had. Ik vond het erg spannend allemaal. We moesten de koorts onder controle krijgen en de ontsteking stoppen, anders zou het alleen maar erger worden.
Die nacht bleef ik langer dan gepland
Yari had gevraagd of ik kon blijven, omdat hij zich zorgen maakte. Ik vond het geen probleem. Het voelde niet goed om Viona in deze toestand achter te laten. Ik hielp Yari met de verzorging van Evi, gaf Viona koele doekjes om de koorts te verlichten, en probeerde haar zoveel mogelijk te laten drinken. Maar de koorts zakte niet. Ik zag dat ze steeds stiller werd. Dit ging verder dan ik had gehoopt. “Als dit maar goedkomt,” dacht ik.
De volgende ochtend ging het nog slechter met Viona
Ze was uitgeput en haar koorts bleef hoog. De antibiotica lekek niet aan te slaan. Ik maakte me enorme zorgen. Yari bleef bij haar, maar ik zag dat ook hij steeds nerveuzer werd. Viona probeerde het vol te houden, maar haar blik was leeg. De pijn en de koorts leken enorm. Yari vroeg of ze niet langs het ziekenhuis moesten gaan. Ik zei dat we de antibiotica even een kans moesten geven. Ik heb hier nu nog steeds veel spijt van. Een schuldgevoel.
Tegen het einde van de ochtend vertelde Viona dat ze even naar de badkamer wilde om zich op te frissen
Ik bood aan om haar te helpen, maar ze schudde haar hoofd en zei dat ze het zelf wilde doen. Yari en ik wisselden een blik. We wilden haar ruimte geven, maar ook helpen waar nodig. Ik besloot om haar die ruimte te geven, maar hield een oogje in het zeil. Ik ging voorlopig niet naar beneden maar bleef dichtbij Viona.
En toen gebeurde het
Terwijl ik bezig was met Evi in de slaapkamer, hoorde ik een doffe klap vanuit de badkamer. Het was een geluid dat alles in me deed verstijven. Mijn hart sloeg een slag over, en ik liet alles vallen. Ik rende naar boven, en terwijl ik de deur van de badkamer opendeed, schrok ik.
Viona lag op de tegelvloer, haar lichaam slap en bewegingloos
Ze had de douche proberen vast te grijpen, maar die hing half los. Het was duidelijk dat ze was flauwgevallen. Ik knielde meteen naast haar neer, voelde aan haar voorhoofd, dat gloeiend heet was. Ik controleerde haar pols. Dit was fout, heel fout. “Blijf bij me, Viona,” fluisterde ik, terwijl ik haar voorzichtig in de stabiele zijligging draaide. Ik riep Yari en zei dat hij meteen 112 moest bellen. Had ik nou maar eerder iemand laten meekijken naar Viona…
Ik bleef naast Viona zitten
Ik probeerde haar wakker te houden. Haar ogen gingen soms heel even open, maar er was geen focus, geen herkenning. Ze was te ver weggezakt. Ik probeerde kalm te blijven, maar mijn gedachten raasden door mijn hoofd. Ik had beter op haar moeten letten. Ik had eerder aan de bel moeten trekken.
De ambulance arriveerde snel en het team nam het van me over
Ze controleerden haar vitale functies en vertelden Yari dat ze met spoed naar het ziekenhuis moest. Ik bleef even in de badkamer staan, de adrenaline nog in mijn lichaam, terwijl ik probeerde te verwerken wat er net was gebeurd. Yari ging met haar mee, en ik bleef achter met Evi. Natuurlijk. Ik zou voor haar zorgen.
Ik moest de tijd uitzitten
Viona kreeg nu goede hulp, maar dit was niet hoe een kraamweek hoorde te zijn. Later die middag kreeg ik een telefoontje van Yari. Viona was opgenomen en kreeg een infuus met sterkere antibiotica. De artsen hadden gezegd dat ze haar een paar dagen zouden observeren, maar dat ze stabiel was. Het ging gelijk al een stuk beter. ” Gelukkig”, zei ik. Toen Viona na een paar dagen thuiskwam, was ze een stuk sterker. We hebben samen nog een aantal dagen gekraamd. Het verbaasde me hoe snel een ontsteking erger kan worden. Ik ben nu heel alert op ontstekingen van onder en bel nu sneller de verloskundige, en vraag haar dan om te komen.
NINA
