De eerste nacht thuis met Roan had ik me nog geen zorgen gemaakt
Baby’s moesten wennen aan de wereld, dat wist ik. Dus toen ons kindje Roan na een paar uur slapen wakker werd en niet meer wilde inslapen, nam ik aan dat het normaal was. Maar de tweede nacht… en de derde… en de weken erna? Dat was een ander verhaal. Roan sliep gewoon niet. Of beter gezegd: hij sliep alleen in mini-powertjes van 20 minuten. Overdag. ‘s Nachts leek hij het een persoonlijk doel te maken om ons wakker te houden.
Ik werd gek
Simon werd gek. We probeerden alles. De eerste paar nachten wisselden Simon en ik elkaar af. We reden in de wagen met hem, zongen liedjes, liepen wiegend door de kamer alsof we een middeleeuws ritueel uitvoerden. Maar zodra we hem in zijn bedje legden? Huilen. Een paar dagen later was ik zó uitgeput dat ik Google inschakelde. “Baby slaapt niet – wat te doen?”
Ik las over de ‘laten huilen’ methode
Met lood in mijn schoenen probeerde ik het. Ik legde Roan in zijn bedje, gaf hem een aai over zijn bol en liep naar de woonkamer. Na 10 minuten huilen stond ik al naast zijn bedje. Hij lag te krijsen, helemaal overstuur, zijn vuistjes trilden van boosheid. Ik tilde hem op. Hij huilde kwaad in mijn nek. “Oké,” mompelde ik. “Dit werkt dus niet.”
Simon had een briljant idee
“Ik heb gelezen dat baby’s rustig worden in de auto.” Om drie uur ‘s nachts zaten we in de auto. Roan in zijn autostoel, ik met een dekentje om me heen, Simon achter het stuur. We reden de stad door. Over drempels. Langs stille straten. Over de snelweg. Roan keek ons woest aan vanuit zijn autostoel. Na 40 minuten gaf hij een gefrustreerde schreeuw. Ik gaf het op. “Simon, keer om. Hij haat dit.”
Een week later probeerde ik de droger-methode
Volgens een artikel online zou het monotoon brommende geluid van een draaiende droger baby’s kalmeren. Ik zette Roan in zijn wipstoeltje voor de droger en wasmachine. Roan keek geïnteresseerd naar het ronddraaiende wasgoed. Na drie minuten begon hij weer te krijsen. Ik zuchtte. “Next.” De draagdoek dan maar. Ik bond hem stevig op mijn borst en begon te wandelen door het huis. Niks.
Dan de yoga-bal
Ik las op een forum dat sommige moeders hun baby’s in slaap bonkten op zo’n bal. Dus ik zat daar, als een debiel, in het donker, stuiterend op een yoga-bal met een krijsende baby in mijn armen. Ik had tranen in mijn ogen van vermoeidheid. “Waarom wil je nou niet slapen?” zei ik vermoeid. Natuurlijk gaf hij geen antwoord.
De doorbraak kwam op een manier die ik nooit had verwacht
Het was een middag, Simon was even boodschappen doen. Ik stond met Roan op mijn arm, compleet gesloopt. Hij had de hele ochtend niet geslapen. Mijn rug deed pijn, mijn hoofd bonkte. De woonkamer zag eruit alsof er een bom was ontploft. Ik zag kruimels op de vloer en kon het niet langer aan. Met één arm hield ik Roan vast, met de andere trok ik de stofzuiger uit de kast. Ik drukte op de knop. WIEEEEERRRRRRRRRRRR. Roan verzachtte. Ik hield mijn adem in. Hij viel in slaap.
Mijn mond viel open, letterlijk
Ik keek naar hem. Zijn lijfje ontspande, zijn hoofd zakte tegen mijn schouder. De stofzuiger stond aan, en hij sliep. Ik wilde lachen en huilen tegelijk. Vanaf die dag was de stofzuiger ons redmiddel. Elke keer als Roan oververmoeid was en niet wilde slapen, pakte ik dat ding. WIEEEEERRRRR. Out. Soms was het letterlijk de enige manier om hem rustig te krijgen. Simon moest erom lachen. “Wat een kind van deze generatie. Houdt van witte ruis.” Mij boeide het niet. Als het werkte, werkte het.
De reacties van anderen
Toen ik het voor het eerst aan mijn moeder vertelde, keek ze me aan alsof ik gek was. “Een stofzuiger? Echt?” Ik knikte. “Ja, mam. Hij slaapt binnen dertig seconden.” Ze moest lachen. “Nou, je moet wat.” Niet iedereen begreep het. Een vriendin van me, wiens baby altijd perfect sliep (rotmens), zei: “Maar dan raakt hij eraan gewend. Straks kan hij alleen nog slapen met een stofzuiger!” Ik haalde mijn schouders op. “Dat is een probleem voor later.” Ik had nog nooit zo’n geweldige relatie met een huishoudelijk apparaat gehad.
Op een dag stond ik bij de bakker en hoorde ik een stofzuiger ergens achter in de winkel
Mijn reflex? Ik werd slaperig. Ik had mezelf geconditioneerd. Simon had het ook. We grapten dat we binnenkort zelf niet meer konden slapen zonder witte ruis. Maar Roan sliep eindelijk. En dat was alles wat telde.
Het einde van de stofzuigerfase
Roan werd ouder. En langzaam maar zeker… had hij de stofzuiger niet meer nodig. Eerst viel hij pas in slaap als de stofzuiger een paar minuten aan was. Toen werd het een paar seconden. En op een dag zette ik de stofzuiger aan en keek hij me gewoon aan met een blik van: Serieus, mam? Het werkte niet meer. En ik wist: we hadden een nieuwe fase bereikt. Maar ik zal nooit vergeten dat mijn redding in die eerste maanden niet uit een slaapcoach, een boek of een methode kwam.
Mijn redding was een fucking stofzuiger.
Leuk verhaal voor later. Aan de kersttafel.
RICHELLE
geweldig dat je dat hebt ontdekt (jammer dat het niet wat eerder was hahaha)!
beetje gekke vergelijking misschien, maar ik deed hetzelfde op oudejaarsavond voor onze hond. zes uur aan een stuk gestofzuigd…
dank je, apparaat, voor je bestaan.
Als je herkenning zoekt wat betreft de stofzuiger, baby Alexander in Peppa Big heeft dezelfde voorkeur. Zo bijzonder is het niet, maar wat fijn dat je wat gevonden hebt dat werkt!