Julliette: “Sinds de scheiding ben ik telkens de strenge, saaie ouder, in tegenstelling tot mijn ex”

Stan en ik waren inmiddels een half jaar uit elkaar

Het waren pittige jaren geweest, met veel praten en proberen, maar op een gegeven moment lukte het gewoon niet meer. Het vuur was uitgedoofd, en we leken steeds verder uit elkaar te drijven. Voor de jongens, onze zoons Toon en Jesse, was het een grote verandering. Ze moesten van het ene op het andere moment wennen aan een nieuw leven, zonder dat we nog samen een gezin waren. Elke week wisselden ze tussen ons, en hoewel ik het jammer vond dat ze hun vader niet elke dag zagen, voelde ik ook een soort rust. Die voortdurende spanning die er altijd was geweest, die zat nu niet meer in de lucht. Het was opluchting én verdriet in één.

Maar als ik dacht dat ik nu alles op orde had, dan had ik het mis

Er was namelijk één ding waar ik me steeds weer over op kon winden: het eten bij Stan thuis. Het begon als iets kleins, een opmerking hier en daar, maar al snel begon het me te irriteren. Na een weekend bij hun vader kwamen ze terug en vertelde Toon met een glunderend gezicht over de ‘hamburgeravond’ die papa elke vrijdag hield. “We maken zelf hamburgers, mama! Met kaas, en spek, en saus, en we mogen zelf kiezen wat we erop doen!” zei hij dan enthousiast. Ik glimlachte en deed mijn best om mee te gaan, maar vanbinnen zuchtte ik. Natuurlijk was het leuk voor de jongens, maar ik wilde dat ze ook gezond aten. “Je kan toch niet elk weekend dezelfde vette hap eten?” dacht ik.

De weken gingen voorbij en iedere keer als de jongens bij hun vader waren geweest, kreeg ik een nieuwe update over het avondeten daar

Het was nooit eens iets gezonds. Pizza, patat, of een stapel pannenkoeken met suiker en stroop, daar bleef het zo’n beetje bij. Echt Stan weer ten voeten uit. En het toppunt was misschien nog wel toen Toon trots vertelde dat ze een keer pannenkoeken als ontbijt, lunch én diner hadden gehad. Ze bakten gewoon voor de hele dag. Giftig was ik. Ik deed zelf zo m’n best en hij gooide er letterlijk met de pet naar. Ik vroeg voorzichtig of ze ook nog iets van groenten of fruit hadden gegeten die dag, maar Toon haalde zijn schouders op en zei: “We hadden toch ook appelsap, mama? Dat is toch fruit?”. Het toppunt…

Ik kon het bijna niet geloven

Stan wist dondersgoed dat ik altijd m’n best had gedaan om de jongens een gevarieerde en gezonde voeding te geven. En ik had altijd gedacht dat hij dat waardeerde, dat hij net als ik geloofde dat je kinderen op hun voeding moet letten. Maar blijkbaar was het voor hem vooral makkelijk en snel, zonder echt te kijken naar wat de jongens nu echt nodig hadden.

Een paar weken later hoorde ik weer zo’n verhaal

Jesse kwam binnen en riep enthousiast: “Mama, we hebben bij papa een toetjesavond gehad!” Mijn ogen draaiden weg, maar ik probeerde nonchalant te blijven. “Toetjesavond? Vertel eens…” Jesse vertelde hoe ze een hele avond verschillende soorten toetjes hadden gegeten, van ijs met slagroom tot koekjes met Nutella en chocolademousse. Ik hoorde mezelf vragen: “Was dat alles wat jullie die avond gegeten hebben?” Jesse knikte vrolijk. “Ja, we hadden niets anders nodig, dat was het hele eten!” Ik kon het bijna niet geloven. Het voelde alsof al mijn moeite om hen gezonde keuzes bij te brengen, in één avond werd weggegooid.

Ik besloot om Stan te bellen en hem te vragen of hij misschien wat meer kon letten op hun maaltijden

Ik wist dat hij zich misschien wel zou verzetten, maar ik moest het proberen. Toen ik hem aan de lijn had en voorzichtig begon over de verhalen van de jongens, hoorde ik al snel zijn luchtige reactie. “Ach, wat maakt het nou uit? Ze zijn toch gelukkig?” zei hij met dat laconieke stemgeluid dat me vroeger al kon irriteren. Ik probeerde uit te leggen dat ik niet wilde dat ze telkens alleen maar fastfood en suiker aten, maar hij wuifde het weg. “Ze eten toch bij jou gezond? Kom op, Juliëtte, ze vinden dit juist leuk.”

Ik hing op met een gevoel van machteloosheid

Natuurlijk, bij mij aten ze gezond. Ik zorgde ervoor dat ze elke avond een uitgebalanceerde maaltijd kregen, met groenten, eiwitten, en de nodige vitamines. Maar wat had dat voor zin als ze de andere week niets anders binnenkregen dan vet en suiker? Hij had ook zijn verantwoordelijkheden! Ik voelde me steeds meer gefrustreerd. Dit ging niet alleen over het eten, het ging om zijn gemakzucht, het idee dat hij zonder moeite de ‘leuke ouder’ kon zijn terwijl ik de verantwoordelijke rol op me nam. Ik was altijd de zeur. Van wie de kinderen 3 happen broccoli moesten eten, voordat ze vla mochten.

De situatie veranderde niet na mijn telefoontje, natuurlijk niet

Toon vertelde op een dag dat hij het leuk vond om bij papa altijd chips in de middag te eten bij een film. “Papa zegt dat het een speciale traktatie is.” Ik probeerde hem te vragen of hij ook fruit kreeg later op de dag, maar hij schudde zijn hoofd. En daar zat ik dan, mijn hoofd vol zorgen terwijl Toon vrolijk doorvertelde.

Op een dag, toen Stan de jongens weer bij me kwam afzetten, besloot ik het nog eens aan te kaarten

Ik probeerde kalm te blijven. Ik vroeg hem opnieuw of hij misschien wat meer aandacht wilde besteden aan hun voeding, maar hij reageerde meteen defensief. “Jij geeft ze ook weleens iets ongezonds, toch? En ze vinden het juist gezellig zo,” zei hij geërgerd. Ik wist dat ik niet verder zou komen. Hij had zijn manier van doen, en ik kon praten tot ik een ons woog, maar het zou niets uitmaken. Dit was precies waarom we uit elkaar waren gegaan.

De maanden gingen voorbij, en ik probeerde het toch los te laten

Ik zorgde ervoor dat ze in mijn weken goed aten. Het werd me steeds duidelijker dat ik er niets aan kon veranderen. Stan zou zijn weg blijven volgen, en ik zou de verantwoordelijke blijven. Ik vind het irritant en niet eerlijk. Hij blijft onvolwassen.

JULLIETTE