Mijn dochter Lena en zoontje Silver zitten aan tafel met hun ontbijt
Lena wil haar brood zonder korstjes en Silver knoeit zijn yoghurt overal. Robbie, mijn man, is boven, nog in de badkamer. Hij heeft de kinderen niet eens gegroet vanochtend. Dat is typisch. Ik ben degene die alles klaarmaakt, van het ontbijt tot de kleren voor school. Als ik het niet doe, gebeurt het gewoon niet.
Robbie is mijn man, maar soms voelt het alsof ik er nog een kind bij heb
Hij is opgegroeid met een moeder die alles voor hem deed. Echt alles. Alles. Als hij thuis kwam uit school, stond zijn lievelingssnack klaar, werd zijn tas voor hem uitgepakt, en hoefde hij nooit te helpen met het huishouden. Ik heb vaak verhalen gehoord van zijn moeder, hoe ze hem letterlijk op handen droeg. “Hij is mijn kleine prinsje,” zei ze altijd. En dat is hij, tot op de dag van vandaag, al is hij nu 35.
Toen ik Robbie net leerde kennen, vond ik het ergens wel schattig dat hij zo’n band had met zijn moeder
Hij sprak altijd met bewondering over haar. Hoe ze altijd voor hem zorgde, alles voor hem regelde, van zijn kleren klaarleggen tot zijn boterhammen smeren. Ik dacht dat het een teken van liefde was, en dat hij daardoor ook zorgzaam naar mij zou zijn. Maar nu, jaren later en twee kinderen verder, weet ik wel beter. Zijn moeder heeft hem zo verwend dat hij nooit geleerd heeft om voor zichzelf of voor ons gezin te zorgen.
Neem gisteren bijvoorbeeld
Silver had een driftbui omdat hij zijn sokken niet aan wilde, en Lena riep vanaf boven dat ze haar favoriete shirt niet kon vinden. Ik was bezig met het opruimen van het speelgoed dat overal door de kamer lag, en Robbie? Die zat op de bank met zijn telefoon. Ik voelde de irritatie opkomen. Hij zag het probleem niet. Pas toen ik hem vroeg of hij me misschien even wilde helpen, keek hij op. “Wat moet ik doen dan?” vroeg hij met diezelfde onschuldige blik waarmee hij zijn hele leven is weggekomen.
Er zijn zoveel momenten waarop ik me afvraag hoe het zou zijn als hij wat zelfstandiger was
Toen Lena ziek was en overgaf in bed, was ik degene die midden in de nacht opstond om haar te troosten, haar te verschonen en het bed opnieuw op te maken. Robbie bleef liggen en mompelde alleen dat ik moest roepen als ik hulp nodig had. Maar daar kwam natuurlijk niets van. De volgende ochtend kwam hij beneden, fris en fruitig, terwijl ik met wallen onder mijn ogen de ontbijttafel probeerde te dekken. Het voelt soms zo oneerlijk.
Als ik zie hoe hij met zijn moeder omgaat, wordt het me weer duidelijk
We gingen laatst langs bij haar, en het was alsof hij weer dat kind was. Ze verwelkomde ons met koffie en gebak, en voordat ik het wist, zat hij met haar te praten terwijl zij zijn lievelingskoekjes voor hem uit de kast haalde. Silver en Lena renden rond en maakten overal een rommeltje van, maar Robbie bleef zitten, volledig in de watten gelegd. “Wil je nog een kopje koffie, lieverd?” vroeg ze. En natuurlijk knikte hij, alsof het de normaalste zaak van de wereld was.
Ik herinner me een moment van jaren geleden, toen we net samenwoonden
Onze wasmachine ging stuk, en ik vroeg Robbie of hij kon bellen voor een monteur. Hij keek me aan alsof ik hem vroeg een raket te besturen. Maar echt. Hij wist niet eens waar hij moest beginnen. “Kun jij dat niet doen?” vroeg hij met die vragende blik die hij nog steeds regelmatig opzet. Toen realiseerde ik me dat hij nog nooit iets had hoeven regelen. Zijn moeder had alles altijd voor hem gedaan.
Nu, jaren later, is er eigenlijk weinig veranderd
Ik regel alles in huis, van de administratie tot de schoolafspraken van de kinderen. Robbie is er wel, maar altijd op de achtergrond. Ik zie hem worstelen met dingen die voor mij vanzelfsprekend zijn. Als hij moet koken, komt er meestal iets simpels uit, en vaak blijft hij erbij staan alsof hij bang is dat het misgaat. Hij is gewend dat iemand anders het overneemt, net zoals zijn moeder dat altijd deed. Ik zie dat gewoon.
Soms vraag ik me af hoe lang ik dit volhoud
Ik hou van Robbie, maar het is alsof ik zijn moeder ben geworden. Er is een moment dat me altijd bijblijft. We waren op vakantie met de kinderen, in een klein huisje in de Ardennen. Lena was toen net drie, en Silver bijna twee. Alles moest mee; de kinderwagens, speelgoed, extra dekens. Ik had de auto helemaal volgeladen, terwijl Robbie toekeek en vroeg of ik zeker wist dat alles wel zou passen. Ik voelde de frustratie opkomen, maar slikte het weg. “Natuurlijk past het,” zei ik, terwijl ik de laatste tas in de kofferbak duwde. Als hij me had geholpen, had het sneller gegaan, maar dat leek hem niet te interesseren.
De reis verliep verder prima, maar toen we aankwamen in het huisje, ging het mis
Het was al laat, de kinderen waren moe en hongerig, en ik wilde snel iets te eten maken. Robbie zat met Silver op de bank, en ik vroeg of hij even de tafel kon dekken. Hij keek me aan alsof ik hem vroeg om het onmogelijke te doen. “Waar ligt alles dan?” vroeg hij, terwijl hij rustig bleef zitten. Ik voelde de irritatie door mijn lichaam trekken. “Hoezo, waar ligt alles?” wilde ik roepen. “Het ligt allemaal gewoon in de keuken! Kijk gewoon!”.
Dit soort situaties zijn inmiddels de standaard
Robbie is altijd een stap achter, altijd zoekend naar hoe hij dingen moet doen. Irritant. Soms, als ik hem met zijn moeder zie, vraag ik me af of hij ooit is gestopt met het zijn van dat jongetje dat overal mee wegkwam. Zij vindt het allemaal prima. Toen ik een keer tegen haar zei dat Robbie best wat meer kon helpen in het huishouden, lachte ze en zei: “Ach, hij is altijd zo geweest. Mijn kleine jongen. Laat hem.” Het irriteerde me, maar ik wist ook dat ze het goed bedoelde. Dat is hoe zij hem heeft opgevoed, en dat heeft zijn sporen nagelaten.
Het is niet dat Robbie het niet wil, dat weet ik
Hij probeert wel, maar hij heeft gewoon nooit geleerd hoe het moet. En toch, elke keer als ik hem iets vraag en hij antwoordt met “ik weet niet hoe,” voel ik die irritatie weer opkomen. Het voelt alsof ik er alleen voor sta, terwijl we dit samen zouden moeten doen. Een paar weken geleden zat ik met Lena en Silver op de bank, terwijl Robbie boven was. Lena vroeg waarom papa nooit helpt met het koken, en ik wist even niet wat ik moest zeggen. Hoe leg je aan een vierjarige uit dat haar vader nooit heeft geleerd voor zichzelf te zorgen? “Papa heeft het gewoon druk,” zei ik uiteindelijk, maar ik wist dat ik haar niets wijsmaakte. Zelfs een kind kan zien dat papa het makkelijker heeft dan mama.
Soms denk ik aan wat er zou gebeuren als ik eens een week weg zou gaan
Zouden ze het redden, Robbie en de kinderen? Zouden ze weten hoe ze het huishouden draaiende moeten houden, of zou alles in de soep lopen? Die gedachte laat me niet los, en ik realiseer me dat ik altijd in de gaten houd of alles goed gaat, of iedereen doet wat nodig is. Het voelt als een enorme verantwoordelijkheid, en soms is dat gewoon te veel. Schrijven helpt me een beetje. Want ik blijf doorgaan. Wat moet ik anders? Ik hoop dat Robbie ooit leert om zijn eigen man te zijn, om die stap te maken van het moederskindje naar de vader en echtgenoot die ik nodig heb.
MALOU
