Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Daan liep helemaal vast op school
Ik wist niet meer wat ik moest doen. Mijn zoon, Daan, die nu in groep 5 zat liep vast op school. Zijn toetsscores waren altijd net voldoende of zelfs onvoldoende, en hij had steeds vaker moeite om mee te komen. Rekenen leek voor hem een onmogelijke opdracht, en zelfs vakken die hij vroeger leuk vond, zoals geschiedenis, konden zijn aandacht niet meer vasthouden. Hij raakte zijn spullen kwijt, vergat zijn huiswerk, en leek steeds minder zin te hebben in school. Daarnaast waren er ook steeds meer conflicten met zijn klasgenoten en leerkrachten. De meldingen van ongepast gedrag stapelden zich op. Daan was vaak boos en gefrustreerd, kreeg regelmatig strafwerk en werd zelfs een keer geschorst vanwege een boze uitbarsting in de klas.
We probeerden van alles maar de zorgen namen toe
Ik voelde me machteloos en had geen idee hoe ik Daan nog kon helpen. We hebben van alles geprobeerd: extra begeleiding, gesprekken met de leerkracht, beloningssystemen thuis, maar niets leek te werken. Het leek zelfs alleen maar erger te worden. Mijn zorgen groeiden, vooral omdat ik zag hoe ongelukkig hij werd. Toen hij klein was had hij meestal een lach op zijn gezicht, maar die leek langzaam maar zeker te verdwijnen. In plaats daarvan zag ik een vooral boze en gefrustreerde jongen, die ook vaak in tranen uitbarstte om de kleinste dingen.
Ik was bang voor de uitkomsten van een onderzoek
De school stelde voor om een IQ-onderzoek te doen. Ze wilden erachter komen of er misschien sprake was van een leerstoornis of een andere oorzaak die zijn prestaties en gedrag kon verklaren. Ik voelde een knoop in mijn maag toen ik hierover hoorde. Wat als hij echt een laag IQ had? Betekende dit dan dat hij van school zou moeten, of dat hij nooit echt zou kunnen meekomen? De gedachte alleen al brak mijn hart, maar tegelijkertijd wisten we ook dat dit niet langer zo kon doorgaan, dat zagen wij ook.
We moesten helaas wachten totdat alles in gang werd gezet
De weken die volgden waren zenuwslopend. We moesten wachten op de afspraak voor het onderzoek en daarna nog eens op de uitslag. Ik merkte aan mezelf dat ik erg geprikkeld was. Daan wist dat er iets ging gebeuren, maar ik probeerde hem niet te veel uit te leggen. Ik wilde hem niet bezorgd maken. Maar zelf lag ik nachtenlang wakker, piekerend over wat er zou komen. Daan is ons enige kind, we hebben geen vergelijkingsmateriaal wat het soms ook lastig maakt. Wat is normaal? Wanneer is iets abnormaal?
Daan vroeg zich zelf ook af waarom hij dit moest doen
En toen was daar eindelijk de dag van het onderzoek. Daan zat naast me in de wachtkamer, een beetje ongeduldig op zijn stoel wiebelend. “Waarom moet ik dit doen, mama?” vroeg hij. Ik probeerde rustig te blijven en legde uit dat het ons zou helpen beter te begrijpen wat hij nodig had om weer blij en succesvol op school te zijn. Hij haalde zijn schouders op en volgde de onderzoeker naar binnen.
De uitslag was heel onverwacht
De uitslag kregen we een week later. Ik herinner me nog steeds hoe gespannen we het kantoor van de psycholoog binnenliepen. Mijn angst werd echter snel vervangen door verwarring en vervolgens door ongeloof. Daan bleek helemaal geen laag IQ te hebben. Integendeel, zijn score was verrassend hoog. Hij scoorde in de categorie ‘hoogbegaafd’. Ik wist niet wat ik hoorde. Hoe kon dat? Hoe kon mijn kind die zo veel moeite had op school en die zo vaak boos was, hoogbegaafd zijn?
Er vielen allerlei puzzelstukjes op hun plaats
De psycholoog legde uit dat hoogbegaafde kinderen soms juist onderpresteren en gedragsproblemen kunnen ontwikkelen als ze niet voldoende worden uitgedaagd of zich niet begrepen voelen. Op dat moment vielen er allerlei puzzelstukjes op hun plaats. De frustratie van Daan, zijn boze buien, zijn onvermogen om zijn aandacht bij het schoolwerk te houden, het was allemaal een reactie op verveling en het gevoel dat hij niet op zijn plek zat. Hij voelde zich onbegrepen en dat uitte zich in zijn gedrag. Wat een enorme eye-opener was dit.
Het was geen onwil of sprake van beperkte capaciteiten
Het besef dat Daan’s problemen niet voortkwamen uit onwil of gebrek aan intelligentie, maar juist omdat hij méér nodig had, was eerlijk gezegd een enorme opluchting. Maar het was ook confronterend, want ook dit was een uitdaging. En waarom hebben wij als ouders nooit iets opgemerkt?
Met school maakten we een plan helemaal op hem afgestemd
Het betekende dat er een hele andere aanpak nodig was. We gingen in overleg met de school en besloten om een aangepast leerplan te maken, zodat hij meer uitdaging zou krijgen. We wilden ook extra aandacht geven aan zijn sociaal-emotionele ontwikkeling, om hem te leren hoe hij beter met zijn frustraties kon omgaan.
Ik voel eindelijk weer hoop
Na de gesprekken voelde ik voor het eerst in lange tijd weer hoop. Waar ik vroeger dacht dat Daan de aansluiting zou verliezen, zie ik nu dat hij de mogelijkheden wel heeft. Mogelijkheden die we nog niet hadden herkend. En het mooiste is dat ik ook weer een sprankje zie in zijn ogen, de glimlach die langzaam een klein beetje terug komt. Hij is nog steeds mijn Daan, maar ik weet nu dat hij veel meer is dan ik ooit had kunnen vermoeden.
DEBBIE
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Dit kan helaas zeker wel voorkomen. De reactie v Inge en Joris laten helaas veelvoorkomende misverstanden over Hb zien. Weet dit uit eigen ervaring. Als een kind van jongs af aan al gaat aanpassen (om niet anders te zijn, of erbij te horen) zal het onderpresteren zijn norm worden. Zo’n kind doet wij hij denkt dat ‘gepast’ is (in de klas of bij anderen) of wat van hem wordt verwacht en zo kan onzichtbaar blijven wat de potentie echt is.
En mogelijk zien ouders dan met die kennis met terugwerkende kracht wel opvallende dingen in babytijd oid. maar ja, als het je eerste of enige kind is dan weet je mogelijk ook de gemiddeld ontwikkeling niet dus was dat tot dan toe nog niet opgevallen
Ik vind dit artikel niet zo fijn. Alsof een kind méér is als het hoogbegaafd is. Alsof hoogbegaafdheid een betere uitkomst is dan een lager IQ. Ik vind deze boodschap niet meer passen in de huidige tijd.
volgens mij is dit een verzonnen verhaal, anders zou ik een andere school voor je kind kiezen. Een school heeft echt wel.inzicht in het functioneren van een kind. Bij een hoog IQ zullen er nog meer dingen moeten zijn opgevallen, hoe legt het kind verbanden? Hoe is de verwerkingssnelheid van de stof? Hoe zijn de verbale capaciteiten? Zelfs bij onderpresteerders moeten er dingen zijn opgevallen….En waarom was de docent al niet zelf gestart met verrijken? Of bijv de tijdslimit opvoeren? En als ouder: juist bij hb zijn op meerdere gebieden vaak al.ontwikkelingsvoorsprongen: vroeg praten, vroeg looen, grotr mate van onderzoeken en zelfstandigheid… Ook nooit opgevallen? Nu wordt hb ook weer in verband gebracht met externaliserend gedrag en onderpresteren, terwijl.die combinatie helemaal niet zo vaak voorkomt… Deze journalist moet OF de ouders beter intervieuwen OF zich beter in het onderwerp verdiepen voordat ze wat verzint
je vergist je. ze zien het eerder niet dan wel.
absoluut onderpresteren komt vaker voor.bij jongens. ze zitten dan zelfs onder klas niveau
En de school had ook geen enkel idee, voor de test? Bijzonder.