Ik zit op mijn werkplek, terwijl ik mijn laptop openklap
Het is negen maanden geleden dat ik hier begon, en ik weet dat de klok tikt. Nog een paar maanden en dan is het tijd om weer iets nieuws te zoeken. Zo werkt het bij mij, en zo werkte het al jaren. Ik heb nooit langer dan een jaar op dezelfde plek gezeten, en eerlijk gezegd bevalt dat me prima. Ik ben een jobhopper, en ik ben er trots op.
Momenteel werk ik als accountmanager bij een marketingbureau
Het is een leuke baan, lekker afwisselend. Ik werk samen met bedrijven om hun campagnes op te zetten, haal nieuwe klanten binnen en bedenk strategieën om onze resultaten te verbeteren. Het vraagt creativiteit, en dat vind ik leuk. Maar toch, nu ik hier bijna een jaar zit, voel ik weer die bekende onrust opkomen. Nog een paar maanden, en dan zoek ik weer iets nieuws.
Het is niet de eerste keer dat ik dit gevoel heb
Voordat ik hier begon, heb ik van alles gedaan. Mijn cv leest als een avonturenboek, vol verschillende hoofdstukken. Hahaha. Ik ben ooit begonnen in de horeca, als manager van een hippe lunchroom in de stad. Dat was een hectische tijd, maar ik genoot van het constante tempo en de energie die erbij kwam kijken. Ik leerde om snel te schakelen, om onder druk beslissingen te nemen. Maar na een jaar had ik het wel gezien. De uren waren lang, en ik merkte dat ik toe was aan iets met meer structuur.
Toen ben ik overgestapt naar een administratieve baan bij een verzekeringsmaatschappij
Dat was echt even iets anders. Kantooruren, netjes op tijd thuis. Het was rustig, misschien wel té rustig. De dagen begonnen in elkaar over te lopen, en ik voelde me gevangen in die routine. Uiteindelijk hield ik het precies een jaar vol. Toen was het tijd om weer te gaan. Na de verzekeringsmaatschappij besloot ik het over een andere boeg te gooien. Ik wilde iets doen wat echt bijdroeg aan de maatschappij, en dus ging ik aan de slag als medewerker bij een welzijnsorganisatie.
Ik organiseerde activiteiten voor jongeren
Ik hielp met projecten om buurtbewoners meer met elkaar in contact te brengen. Dat was een geweldige tijd, en ik voelde me echt nuttig. Maar opnieuw, na een tijdje begon het te kriebelen. De structuur van de organisatie, de vergaderingen die steeds maar hetzelfde waren, ik raakte het plezier kwijt. Ik besloot dat het tijd was om weer verder te kijken. Zo kwam ik bij mijn huidige baan terecht, als accountmanager.
De baan is leuk, mijn collega’s zijn aardig, en ik krijg de ruimte om creatief te zijn
Ik kan mijn energie kwijt in het zoeken van nieuwe klanten en het opzetten van campagnes. Maar nu ik hier negen maanden zit, merk ik dat de spanning er langzaam afgaat. De uitdaging verdwijnt. Alles voelt vertrouwd. En dat is precies het moment dat ik weet: het is tijd om weer verder te gaan.
Sommige mensen begrijpen dat niet
Ze vragen me vaak waarom ik niet gewoon ergens blijf hangen, waarom ik niet voor die “stabiele” baan ga met de kans op promotie en een vast contract. Maar het idee alleen al doet me verstikken. Het klinkt saai. Ik heb altijd genoten van het avontuur van iets nieuws. Een frisse start, nieuwe collega’s, nieuwe uitdagingen. Het voelt alsof ik elke keer opnieuw mag beginnen en dat houdt me scherp. De gedachte dat ik vast zou zitten op één plek, jaar in jaar uit, maakt me onrustig. Vreselijk. Ik moet er niet aan denken. Bah.
Mijn meest uitdagende baan was evenementenorganisator voor een grote sportclub
Dat was een jaar vol dynamiek, waarin ik alles zelf kon regelen, van het boeken van locaties tot het uitnodigen van sponsoren. Ik hield van de energie die het gaf, maar het was ook vermoeiend. De deadlines, de druk om altijd alles perfect te laten verlopen, na een jaar voelde ik dat ik weer toe was aan iets rustigers. Dat is misschien het patroon: zodra de druk te groot wordt of het te saai wordt, ben ik weer weg.
Toch zijn er momenten dat ik mijn aanpak even in twijfel trek
Zeker wanneer ik zie dat collega’s blijven hangen en doorgroeien. Ze krijgen promoties, meer verantwoordelijkheid, en lijken zich op hun plek te voelen. Ik vraag me dan af hoe dat voor hen voelt—dat langdurige engagement. Is het iets wat ik mis, dat diepe vertrouwen en verbondenheid met een plek? Soms denk ik dat het misschien toch wel fijn zou zijn om ergens wortel te schieten en me écht verbonden te voelen.
Maar wanneer die gedachten opkomen, scroll ik weer door vacatures
Misschien is dat ook een manier om mezelf gerust te stellen, om te bevestigen dat er altijd iets anders is wat ik kan doen. Ik heb al vacatures opgeslagen in de evenementenbranche, maar ook in de zorg—een sector die me altijd nieuwsgierig heeft gemaakt. Het idee om op een totaal andere plek te beginnen, waar ik echt iets voor mensen kan betekenen, boeit me. Misschien is dat de volgende stap.
Mijn dochter vraagt me wel eens waarom ik niet gewoon ergens blijf
Ze vindt het gek dat ik elke keer een ander kantoor heb en steeds andere verhalen vertel over collega’s die ze nooit zal ontmoeten. “Blijf je nu wel een keer, mam?” vraagt ze dan. En ik leg het haar uit, zo goed als ik kan. Dat ik het leuk vind om steeds iets nieuws te doen, om verschillende dingen te proberen. Dat het me blij maakt om steeds weer iets anders te leren. Ze knikt dan wel, maar ik zie dat ze het niet echt begrijpt. Misschien dat ze dat later wel zal doen, als ze zelf aan het werk gaat. Of misschien juist niet.
Op mijn huidige werkplek begint het vertrouwde gevoel te komen
Ik ken de namen van de kinderen van mijn collega’s, weet wie wanneer koffie drinkt en bij wie ik moet aankloppen voor bepaalde vragen. En hoewel dat fijn is, voelt het ook alsof het me langzaam vastpakt. Dat moment dat alles vertrouwd begint te worden, is het moment dat ik voel dat ik weer los moet komen. Dat gevoel is niet te negeren.
Ik bedenk me dat het misschien wel de vrijheid is die me aantrekt
Dat ik me nergens aan vast hoef te houden en altijd die vrijheid heb om te gaan en staan waar ik wil. Het idee dat ik niet vastzit, geeft me energie. Misschien is dat het wel, de drang om elke keer die vrijheid te voelen, om telkens opnieuw te kiezen wat ik wil doen. De wereld zit vol mogelijkheden, en ik weet dat ik altijd iets nieuws kan proberen. Het geeft me een gevoel van kracht, van controle over mijn eigen leven. Ik ben een jobhopper, en dat zal ik voorlopig blijven.
LOEKIE
