Ik had net weer een bericht gekregen van een moeder uit Bibi’s klas
Ze had me aangesproken op het schoolplein. Het was de derde keer in een paar weken tijd dat ik zo’n bericht kreeg. “We moeten het echt hebben over Bibi.” Haar woorden hadden als een klap aangevoeld. Blijkbaar was Bibi, mijn dochter, degene die andere kinderen pestte. Mijn lieve, vrolijke Bibi. Ik had het me niet kunnen voorstellen. Maar de verhalen stapelden zich op. En het waren geen onschuldige incidentjes. Nee, het ging verder dan dat. Ze sloot anderen buiten, was gemeen. Woorden die ik nooit had willen horen in relatie tot mijn dochter. Hoe kon dit gebeuren? Waar had ik het laten liggen?
Ik dacht terug aan wat de moeder van Lisanne had verteld
“Bibi had haar expres laten struikelen op het schoolplein,” had ze gezegd. “Ze had gelachen terwijl Lisanne huilend op de grond lag.” Ik voelde mijn maag omdraaien toen ik het hoorde. Hoe kon mijn dochter zoiets doen? Ik kende Lisanne, een stil, lief meisje dat altijd op de achtergrond leek te verdwijnen. Het beeld van haar huilend op de grond, met mijn dochter die er schaterend boven stond, spookte door mijn hoofd.
En het bleef niet bij Lisanne
Ik had ook van de moeder van Dory gehoord dat Bibi haar tijdens een gymles in de kleedkamer had opgesloten. Roos had paniekerig aan de deur geramd terwijl Bibi aan de andere kant stond te lachen met een paar andere meiden. Dory, bang en huilend, terwijl mijn dochter die deur niet opendeed. De gedachte eraan bezorgde me koude rillingen. Wat een b*tch. “Is dat mijn dochter”, vroeg ik iedere keer af.
Het meest schokkende verhaal kwam van Ava’s moeder
Bibi had haar dochter op een feestje expres genegeerd en tegen de andere meisjes gezegd dat Ava “stom” was en dat ze niet met haar mochten spelen. Ava had de hele middag alleen in een hoek gezeten, huilend. En Bibi? Die had gedaan alsof het allemaal heel normaal was. “Ze deed het zonder een greintje spijt,” had Ava’s moeder gezegd. Alsof het haar niets kon schelen.
Ik wist niet wat ik met mezelf aan moest toen ik al die verhalen hoorde
Het was alsof de grond onder mijn voeten wegzakte. Dit was mijn dochter. Mijn Bibi. Het kind dat ik had opgevoed, waarin ik zoveel liefde had gestopt. En nu hoorde ik dat ze andere kinderen kwetste. Bewust. Met opzet. Mijn hart brak. Ik wist dat ik met haar moest praten. Dat kon ik niet langer uitstellen. Die avond, na het eten, besloot ik het gesprek aan te gaan. Bibi zat aan tafel, haar ogen gefocust op haar tablet. Ik kon de woorden nauwelijks vinden, maar het moest. Ik moest weten wat er aan de hand was. Ik moest begrijpen waarom mijn dochter dit deed.
Ze keek me aan met een blik die ik niet kon peilen
Geen schaamte, geen spijt. Ze vertelde alles. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Hoe ze Lisanne had laten struikelen en erom had gelachen. Hoe ze Dory in de kleedkamer had opgesloten omdat ze “toch nooit wat zegt”. Hoe ze Ava had buitengesloten op dat feestje, omdat “niemand haar aardig vindt”. Haar woorden waren zo kil, zo afstandelijk. Alsof ze geen idee had wat voor pijn ze anderen had gedaan. “Is dat nou mijn dochter?!”, dacht ik.
Ik voelde diepe schaamte
Hoe was het mogelijk dat dit mijn kind was? Dat ze zoiets zonder enige wroeging kon vertellen? Het leek haar niets te doen. Ze zei dat ze het niet erg vond, maar ook niet leuk. Ze leek zelfs een beetje verveeld terwijl ze alles opsomde. “Waarom?” wilde ik vragen. Maar ik durfde het niet eens uit te spreken. Wat had het voor zin? Ze gaf toch geen antwoord waar ik iets mee kon. Het deed haar niets. Ze leek niet eens te begrijpen waarom ik zo geschokt was. En dat was misschien wel het pijnlijkste van alles.
Ik stelde haar voor om alle meiden uit de klas uit te nodigen en excuses te maken
Dat leek me het enige juiste. Als ik één ding had geleerd, was het dat je verantwoordelijkheid moet nemen voor je daden. En nu moest Bibi dat ook doen. Maar haar reactie daarop verraste me weer. Ze haalde haar schouders op. “Als jij dat wil, mam. Maar ik vind het onzin.” Ik snapte er niets van. Ik wilde niet dat mijn dochter zo deed. Bibi’s woorden bleven door mijn hoofd echoën terwijl ik de uitnodigingen voor een meidenmiddag verstuurde. “Als jij dat wil.” Alsof het mij iets moest doen, en niet haar. Ze was er niet blij mee, dat kon ik zien. Maar ze deed het voor mij. Niet omdat ze het voelde, niet omdat ze spijt had, maar omdat het iets was wat ze moest doen.
De dag van de meidenmiddag brak aan
Ik had de woonkamer opgeruimd, wat snacks klaargezet, en probeerde er iets leuks van te maken. Maar de spanning hing in de lucht. De meiden druppelden binnen, een voor een. Ava kwam als laatste, met haar ogen naar de grond gericht. Mijn hart brak voor dat meisje. Ik wist wat Bibi haar had aangedaan, hoe ze haar buitengesloten had. En toch was ze hier.
Bibi zat op de bank, haar armen over elkaar geslagen
Het was alsof ze er helemaal niet bij was, alsof ze zich had afgesloten van de situatie. Ik zag hoe ze keek naar de andere meiden, niet met spijt, maar met een soort onverschilligheid. Alsof het haar allemaal niets kon schelen. En ik haatte het. Ik kon haar wel wat. Na wat awkward stiltes en wat gepraat over school, vroeg ik Bibi of ze haar excuses wilde maken. Ze keek me aan, haar ogen leeg. “Sorry dan,” zei ze, met een vlakke stem. Geen emotie, geen oprechte spijt. Alleen die woorden, in de lucht gegooid zonder betekenis. Het deed niets. De meiden keken ongemakkelijk naar de grond, en ik voelde mijn binnenste omdraaien. Dit was niet hoe het moest zijn.
De middag liep op zijn einde, en toen de laatste meiden het huis verlieten, voelde ik me beladen
Bibi leek opgelucht dat het voorbij was. Maar ik? Ik zat vol zorgen. Mijn dochter had geen greintje spijt getoond, geen enkel besef van wat ze had gedaan. De excuses waren niets meer dan een verplichting geweest, iets wat ze deed omdat ik het van haar vroeg. En ik wist niet wat ik nu moest doen. Alles was alleen maar erger geworden in mijn ogen van mij.
Die nacht lag ik wakker, mijn gedachten duizelden
Hoe kon ik dit goedmaken? Hoe kon ik ervoor zorgen dat Bibi begreep wat ze had aangericht? Mijn hart brak voor de meiden die ze had gepest, en toch voelde ik ook verdriet voor mijn eigen dochter. Hoe kon ze zo geworden zijn? Waar was het fout gegaan? Het leek alsof ze afgesloten was van de wereld, van emoties, van de pijn van anderen.
De volgende ochtend leek alles weer normaal
Voor Bibi dan. Zij was vrolijk, praatte over school en wat ze die dag zou doen. Maar ik wist dat er iets veranderd was. Niet in haar, maar in mij. Ik kon haar niet meer zien zoals voorheen. Dat zorgeloze, lieve meisje was er nog steeds, maar er zat nu een donkere schaduw overheen. En ik wist niet hoe ik die moest verdrijven. Elke keer als ik naar haar keek, zag ik niet alleen mijn dochter, maar ook de pijn die ze anderen had aangedaan. Ik had nooit verwacht dat mijn dochter zo gemeen en lelijk zou doen. En dat gevoel, dat zware gevoel van teleurstelling en verdriet. Zal dit ooit weggaan?
Hebben andere moeders hier ervaring mee?
TAMARA
