Ik staar naar het scherm van mijn computer
Ik zit op de redactie van een grote krant, iets waar ik ooit enorm trots op was. Misschien nog steeds, ergens. Maar vandaag lijkt het alsof alles aan een zijden draadje hangt. Alsof alles één grote grap is. Het is niet dat ik mijn werk niet leuk vind. Ik houd van schrijven, van verhalen bedenken, van de rush die komt wanneer een artikel op tijd af is en de juiste snaar raakt. Maar soms, zoals nu, voel ik dat het niet genoeg is. Want terwijl ik hier zit, geld verdien en netjes de huur op tijd betaal, kan ik maar aan één ding denken: een eigen huis kopen is onmogelijk. De huizenprijzen rijzen de pan uit, en de gedachte dat ik misschien nooit meer iets koop, begint me langzaam op te slokken.
Mijn collega’s praten vaak over nieuwe keukens en tuinfeesten
En ik lach mee, maar ik weet dat mijn realiteit anders is. Als alleenstaande moeder van een dochter is het allemaal een stuk gecompliceerder. Niet alleen moet ik alle kosten zelf dragen, maar ook de eindeloze verantwoordelijkheden. Ik heb de cijfers doorgerekend, keer op keer, maar de bank zegt telkens hetzelfde: ik verdien te weinig. Het frustreert me mateloos. Ik werk hard, doe alles wat ik moet doen, en toch voelt het alsof ik faal. De gedachte dat ik misschien nooit een huis zal kunnen kopen maakt me stilaan gek.
Mijn dochter Daantje vraagt af en toe waarom we niet verhuizen naar een groter huis
Ze is 9 jaar oud. “Waarom hebben wij geen tuin, mama?” Die vraag komt onverwachts, zoals altijd. Ik zeg iets over “later” of “als we meer geld hebben”, maar ergens in mijn achterhoofd weet ik dat die droom steeds verder wegdrijft. Huren voelt als geld weggooien, maar kopen lijkt op dit moment een onbereikbaar doel. Het is zo oneerlijk. Ik kan namelijk het maandbedrag van de hypotheek gewoon betalen. Sterker nog: ik betaal dat nu al (bijna) aan huur.
Ik werk op een grote redactie, een plek waar ik ooit zo blij mee was, maar nu lijkt het zo onbelangrijk
Wat heb je aan een goede baan als je nog steeds niets kunt opbouwen? Ik betaal mijn huur, zorg voor mijn dochter, maar de toekomst voelt als een ver gesloten deur. De telefoon trilt naast me op mijn bureau, maar ik negeer het. Vast weer een van die groepsapps van moeders op school. Ze praten de hele dag door over van alles en nog wat, maar ik heb nu geen energie om mee te doen. Het lijkt soms alsof iedereen het beter voor elkaar heeft dan ik, alsof ik de enige ben die vastzit.
De buurvrouw aan de overkant heeft net een huis gekocht
Met haar nieuwe vriend. Ze vertelde er enthousiast over, en ik stond erbij en knikte, glimlachend. Maar vanbinnen voelde ik alleen maar jaloezie. Hoe doet ze dat? Hoe hebben zij het voor elkaar gekregen? Zij hebben natuurlijk dubbel salaris. Maar mijn salaris is gewoon goed, bovengemiddeld zelfs. Soms lijkt het alsof iedereen om me heen vooruitgaat, terwijl ik met elke stap verder achter raak. Zijn alleenstaande vrouwen dan gedoemd in onze maatschappij? Moet ik dan ‘maar’ gaan trouwen, omdat ik een koophuis wil?
Ik heb altijd geweten dat het moeilijk zou zijn als alleenstaande moeder, maar dat het zó moeilijk zou zijn, had ik niet verwacht
Ik werk fulltime, zorg voor Daantje, probeer de touwtjes aan elkaar te knopen, maar toch lijkt het nooit genoeg. Als ik ’s avonds laat nog eens naar de cijfers kijk, besef ik telkens weer dat kopen gewoon geen optie is. De bank wil niet meewerken. “Sorry, gezien uw huidige situatie…” Altijd diezelfde woorden.
Op de redactie praten de anderen vaak over nieuwe meubels
Dat zijn dingen waar ik niet eens aan denk. Ik heb het al druk genoeg met alles draaiende houden. Daantje ziet dat ik soms moe ben, ze voelt het aan. Ze vraagt niet vaak meer waarom we geen tuin hebben. Ze wil een plek waar ze buiten kan spelen, maar ik kan het haar niet geven.
Als ik ’s avonds op de bank zit, nadat Daantje eindelijk in bed ligt, voel ik me vaak leeg
De stilte in huis is overweldigend, zelfs met de zachte geluiden van de tv op de achtergrond. Mijn telefoon ligt naast me, Funda staat open. Het is een routine geworden, bijna een verslaving. Elke avond scroll ik door huizen die ik niet kan kopen. Niet dat het helpt, maar toch blijf ik het doen. De prijzen blijven stijgen, zelfs voor appartementen die nauwelijks ruimte bieden. Hoe moeten mensen zoals ik, alleenstaand en met een kind, ooit een huis kunnen kopen in deze markt? Elke keer weer hetzelfde antwoord: onmogelijk.
Ik klik op een huis met een tuin
Drie slaapkamers, een mooie open keuken en een zonnige tuin. Het perfecte huis, zou je zeggen. Maar als ik naar de prijs kijk, voel ik het in mijn buik. Hoe kunnen mensen dit betalen? Het voelt alsof alles buiten bereik ligt, alsof ik voor altijd vastzit in dit kleine kl*te-huurappartement zonder vooruitzicht op verandering. “Misschien moet ik het maar accepteren,” denk ik soms. Maar dat wil ik niet. Ik wíl meer.
Daantje heeft laatst gevraagd of ze haar verjaardag in een tuin kan vieren, zoals een vriendinnetje van school dat deed
“Misschien later, als we een huis met een tuin hebben,” had ik gezegd. Maar zelfs op dat moment wist ik dat het later misschien nooit komt. Het steekt me elke keer weer als ik eraan denk. Ik voer het denk ik dan maar in een park. Dat zal ik voorstellen aan Daantje. Het is niet ander. Het maakt me soms verdrietig.
Het systeem zit tegen
De regels zijn niet in mijn voordeel. Werken, zorgen, betalen – maar vooruitkomen? Dat lijkt niet voor mij weggelegd. En dan is er nog dat schuldgevoel. Hoe kan ik nou klagen? Ik heb een baan, ik betaal mijn huur, ik heb een dak boven mijn hoofd. Veel mensen hebben het zwaarder. Ik wéét dat ik dankbaar moet zijn, en dat ben ik ook. Maar tegelijkertijd knaagt er iets. Dat gevoel van vastzitten, dat ik niet verder kom, dat blijft. En het maakt me gek. En toch, elke avond, open ik Funda weer.
BREGJE
