Ik had de e-mail wel tien keer gelezen
“Beste Willeke, we nodigen je graag uit voor een vervolggesprek. We waren onder de indruk van je cv en motivatie.” De adrenaline gierde door mijn lijf. Wat een kick. Ik had dit gewild. Echt. Maar ik had nooit gedacht dat ze me zó snel zouden uitnodigen. En vooral niet op basis van een cv dat… tja… niet helemaal klopte.
Het voelde alsof de muren op me afkwamen
Mijn blik bleef hangen op die ene zin in mijn cv. De leugen. “Afgestudeerd in Communicatie & Media.” Dat was ik dus niet.
Hoe het begon
Ik was 35, moeder van 2, en had dringend een baan nodig. Mijn huwelijk was stabiel, maar financieel was het krap. Mijn man werkte hard, maar één inkomen met een gezin was geen doen. En ik had de laatste jaren alleen maar parttime en tijdelijke baantjes gehad. Toen ik de vacature zag, leek het een once-in-a-lifetime-kans. Perfect. Uitdagend. Goed salaris. Maar er was één probleem: ze vroegen een hbo-diploma. En ik had dat nooit gehaald.
Ik was eraan begonnen, jaren geleden
Met enthousiasme en ambitie. Maar toen werd ik zwanger van mijn oudste, en alles veranderde. Ik had nog geprobeerd het af te maken, maar met slapeloze nachten en een huilbaby ging dat gewoon niet. Ik had het opgegeven. “Later,” had ik tegen mezelf gezegd. Maar later kwam nooit. En nu zat ik hier. Met een cv dat op papier perfect was. Maar dat ene diploma was een leugen.
De eerste stap naar de leugen
Ik had eindeloos getwijfeld voordat ik het cv verstuurde. Mijn vingers hingen boven de backspace-toets. Maar een stemmetje in mijn hoofd zei: Als je het niet probeert, krijg je sowieso die baan niet. En dus klikte ik op verzenden. Een paar dagen later kreeg ik de uitnodiging. Mijn eerste reactie? Blijdschap. Opluchting. Eindelijk een kans! Maar direct daarna kwam de paniek. Wat als ze erachter kwamen?
Ik oefende mijn antwoorden
Als ze naar mijn diploma vroegen, kon ik zeggen dat ik ‘m nog moest ophalen. Of dat er vertraging was met de administratie. Niemand ging dat controleren, toch? Ik voelde me misselijk van de stress. Ik hoopte dat ze het diploma uiteindelijk niet hoefden te zien.
Het eerste gesprek
De dag van het eerste gesprek zweette ik peentjes. Mijn blouse plakte aan mijn rug. Ik had een nette outfit aangetrokken, mijn haar netjes geföhnd. Alles om zo professioneel mogelijk over te komen. Ik werd ontvangen door Mirjam, de HR-manager. Ze stelde me op mijn gemak. Het gesprek begon soepel. Ze vroeg naar mijn ervaring, mijn vaardigheden, waarom ik hier wilde werken. Ik praatte vlot, zelfverzekerd.
Maar toen kwam het moment
“Je hebt Communicatie & Media gestudeerd, zie ik?” Ik voelde de bui al handen. Mijn mond werd droog. Ik zei snel: “Ja, dat klopt. In 2011 ben ik afgestudeerd.” Mijn wangen begonnen te gloeien. Zouden ze dat zien? Ik had gelijk spijt van wat ik zei. Waarom zei ik niet gewoon iets vaags, zoals ‘ik heb een achtergrond in communicatie’? Maar nee, ik ging er vol in. Mirjam glimlachte. “Leuk! Waar heb je stage gelopen?”
Mijn brein draaide overuren
Ik noemde een bedrijf waar ik ooit een kort project had gedaan. Geen echte stage, maar het was geloofwaardig. Ze knikte tevreden en ging verder met de volgende vraag. Ik kon weer ademhalen. Was dit het?
De tweede ronde
Toen ik een paar dagen later werd uitgenodigd voor een tweede gesprek, besefte ik: ik ben er bijna. Maar de stress werd erger. Dit keer zou ik de directeur ontmoeten. En als iemand de gaten in mijn verhaal kon prikken, was hij het. Die ochtend at ik nauwelijks. Mijn handen trilden toen ik de deur van het kantoor openduwde.
De directeur, Peter, was een grote man met een stevige handdruk
“Leuk je te ontmoeten, Willeke!” Ik glimlachte, maar mijn lijf voelde zich doodziek. Het gesprek ging meteen de diepte in. Ze vroegen me naar praktische zaken. Hoe ik bepaalde projecten zou aanpakken. Hoe ik omging met strakke deadlines. Mijn ervaring woog zwaarder dan dat stomme diploma. Ik raakte in een flow. Ik wist hoe ik dit werk moest doen. Diploma of niet.
Peter knikte tevreden
“Je hebt echt verstand van zaken.” Ik was blij. Maar toen kwam de vraag. “We doen altijd een standaard referentiecheck. Heb je nog contact met docenten of studiegenoten?” Kut. Dit was het moment waarop ik door de mand zou vallen. Mijn gedachten gingen alle kanten op. Wat moest ik zeggen? Ik glimlachte en haalde mijn schouders op. “Dat is lang geleden. Veel studiegenoten zijn hun eigen weg gegaan.” Peter knikte. Hij leek niet achterdochtig. Maar ik wist niet of dat betekende dat ik veilig was.
Het telefoontje
Twee dagen later ging mijn telefoon. Ik herkende het nummer direct. “Willeke, we hebben goed nieuws!”, zei Mirjam. “We willen je graag aannemen.” Het was gelukt. Ik had het. De baan. Ondanks alles. Ik was ontzettend enthousiast. “Wat geweldig! Ik ben superblij!” Mirjam antwoordde. “We hebben wel wat vragen over je startdatum en praktische zaken, maar verder is alles rond.” Mijn vingers klemden om mijn telefoon. Dit was het. Ik had het gehaald.
De nasleep
De eerste weken in mijn nieuwe baan waren dubbel. Aan de ene kant voelde ik me onoverwinnelijk. Ik had mezelf bewezen. Ik wíst dat ik dit werk aankon, diploma of niet. Maar de angst bleef. Wat als iemand het ontdekte? Wat als er een achtergrondcheck kwam? Wat als een oud-studiegenoot toevallig ooit langskwam en zei: Hé, maar jij hebt toch nooit je diploma gehaald?
Ik liep op eieren
Altijd op mijn hoede. Maar wat ik niet had verwacht, was hoe goed ik het deed. Ik werd gewaardeerd. Mijn werk was sterk. Na drie maanden kreeg ik zelfs complimenten van Peter. “Je past hier echt goed, Willeke.” Ik had deze baan gekregen door te bluffen. Maar nu was ik hier. Nu was ik echt goed in wat ik deed.
Had ik deze kans ooit gekregen als ik eerlijk was geweest?
Waarschijnlijk niet. Had ik hier wroeging over? Misschien een beetje. Maar ergens… was ik ook gewoon trots. Ik had gelogen op mijn cv. Maar ik had ook laten zien dat ik méér was dan een papiertje. En ik wist één ding zeker: ik zou nooit meer twijfelen aan mijn eigen kunnen. Diploma of niet.
WILLEKE
