Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.

Lees eerst de vorige delen:

Deel 1: Sharin was zwanger van een tweeling: “Eén kindje leek gezond, maar het andere kindje niet, wat nu?”

Deel 2: Sharin: “Vlakvoor de keizersnede trappelde hij nog in mijn buik”

Xian overleed in mijn armen

De keizersnede zelf zag ik niet tegen op, maar wel tegen het moment waarop mijn jongens ter wereld zouden komen. Ik werd klaargemaakt en de jongens werden een voor een geboren. Als eerste werd onze lieve Rav geboren. Hij deed het wonderbaarlijk goed en huilde meteen nadat de navelstreng, die drie keer om zijn nek zat, was verwijderd. Na een korte kennismaking werd hij meegenomen voor verdere controles. Als tweede werd onze lieve Xian geboren. Hij heeft geen pijn gehad en werd snel ingebakerd en bij mij gelegd. Xian overleed in mijn armen. Wat er toen door mij heen ging, is onbeschrijfelijk. 

Het was een ontzettend dubbel gevoel

Nadat Xian was overleden, ging Jasper met Rav mee naar de NICU (neonatale intensive care unit), waar hij verder werd gecontroleerd. Xian heeft de hele dag bij mij gelegen. Aan het einde van de dag hebben de kraamverzorgsters hem gewassen en in een doek gelegd. De volgende dag hebben we Xian samen gewassen en aangekleed. Dit was een van de zwaarste, maar ook meest waardevolle momenten die we ooit hebben meegemaakt. Xian lag opgebaard in onze kamer. Het was confronterend om steeds heen en weer te gaan tussen de NICU en onze kamer.

Sharin en Rav konden dichter bij huis worden opgenomen

Met Rav ging het goed, waardoor hij overgeplaatst mocht worden naar een ziekenhuis dichter bij huis. Dit was zo fijn; het voelde als een stap dichter bij huis. Per ambulance werden Rav en ik overgebracht naar het Antonius Ziekenhuis is Sneek. Jasper volgde iets later met Xian.

We wilden niet dat Xian naar het mortuarium ging

Eenmaal in het Antonius Ziekenhuis werd er goed voor ons gezorgd op de kinderafdeling. We hadden een kamer vlakbij Rav, en Xian stond opgebaard bij ons op de kamer. Eigenlijk moest hij naar het mortuarium, maar dat hebben we geweigerd. Tegen de avond kwam onze andere zoon langs. Hij was helemaal van slag en wilde niets anders dan bij me zijn. Mijn moederhart kon dit niet aan, en ik besloot dat het tijd was om naar huis te gaan. Ook Xian hoorde zijn laatste dagen thuis door te brengen.

Onze andere zoon had ons thuis ook hard nodig

We pakten onze spullen en gingen naar huis. Dit voelde goed, maar tegelijkertijd ook een schuldgevoel tegenover Rav, die ons ook nodig had. We waren uitgeput, maar er moest nog van alles geregeld worden voor Xian, zodat hij thuis opgebaard kon worden.

Met een mandje kwam ik ons huis binnen

Het was allemaal snel geregeld, en toen thuis alles klaar stond, kon Jasper eindelijk met Xian naar huis. In plaats van een maxi-cosi tilde Jasper nu het mandje met Xian over de drempel heen.

Rav bleek een ontzettend sterk mannetje

Ondertussen bleef ik kolven voor Rav, zodat we de volgende dag weer melk konden brengen. De ochtend voelde vreemd aan. Nadat we bij Xian waren geweest, gingen we naar het ziekenhuis om bij Rav te zijn. Ook met Rav probeerden we een band op te bouwen. Rav deed het steeds beter, het was ongelofelijk om te zien hoe dat kleine ventje zo sterk was.

Thuis was het een rollercoaster om alles te regelen en alle kinderen aandacht te geven

Thuis waren we druk bezig met onze andere kinderen en was ik veel aan het kolven voor de momenten dat ik niet bij Rav kon zijn. Ondertussen waren we ook bezig met het regelen van Xian’s uitvaart, die op 22 november 2023 zou plaatsvinden. Ondanks dat we wisten dat dit moment eraan zou komen, vond ik het heel moeilijk. Ik probeerde er zoveel mogelijk voor onze kinderen te zijn, terwijl ik ook voor Xian en Rav zorgde.

Ik kreeg ineens ontzettende buikpijn, 112 werd gebeld

Mijn eigen herstel interesseerde me niet. Tot ik op maandagavond 20 november tijdens het kolven ineens buikpijn kreeg, die binnen enkele minuten steeds heftiger werd en aanvoelde als weeën. Het enige wat ik kon denken was: ik moet opschieten en naar bed. Toen ik probeerde op te ruimen, zakte ik door mijn knieën van de pijn en lag ik op de grond te kronkelen. Jasper belde mijn ouders, die meteen kwamen. Uiteindelijk begon mijn hele lichaam te tintelen en voelde ik mijn bewustzijn verminderen. Jasper belde direct 112…

Lees HIER verder.

SHARIN & JASPER

Insta: @sharinhendriks en @mr_gonso

Fotografie credits: @sanopho__, Make a Memory, Wereld Prematuren dag

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.