Victoria en Milan waren een jonge, hip stel
Ze zaten midden in een verbouwing van hun droomhuis. Toen ik die eerste dag het huis binnenkwam, rook het nog naar vers geverfde muren en lagen er overal bouwspullen. Het leek wel alsof ik in een keet zat. Dit huis was duidelijk niet af. “Wat onhandig met een pasgeboren baby en nieuwe moeder”, dacht ik nog.
Een ongebruikelijk begin
Victoria zat met baby Ryan in de woonkamer toen ik binnenkwam. Ze zag er goed uit, stralend zelfs. Maar de spanning hing in de lucht. Niet zozeer van de baby, die tevreden in haar armen lag, maar van de chaos rondom ons. De muren waren nog kaal, overal stonden dozen en een keukentafel ontbrak. Ze lachte verontschuldigend. “Ja, het huis is nog een beetje een puinhoop. We hadden de verbouwing moeten afmaken voor de bevalling, maar Ryan kwam te vroeg.”
Milan stond in de deuropening, druk bellend met iemand die volgens mij een aannemer moest zijn
Ik hoorde flarden van het gesprek: “Nee, het dak lekt nog steeds… We hebben een baby hier, dat moet gewoon af!” Hij liep heen en weer terwijl Victoria en ik probeerden een routine op te bouwen voor haar kraamtijd. Maar met een huis in verbouwing en een vader die zich meer zorgen maakte om de lekkages dan om zijn pasgeboren zoon, voelde het vanaf het begin chaotisch aan.
De lekkende nachtmerrie
De eerste paar dagen verliepen redelijk normaal, ondanks de bouwvakkers die af en toe binnenwandelden voor wat kleine klusjes. Victoria deed haar best om rust te vinden met Ryan, maar het was moeilijk. Ze sliep slecht en ik merkte dat ze zenuwachtig werd van al het gedoe in het huis. “Het voelt alsof ik midden in een bouwput woon”, zei ze een keer tegen me, toen ik haar hielp met de borstvoeding. Ik lachte even, maar wist dat ze gelijk had.
Op de vierde nacht gebeurde het
Ik was net naar huis gegaan na mijn avonddienst toen mijn telefoon ging. Het was Victoria, totaal in paniek. “Sabine, er is iets mis! Het water… het stroomt naar binnen!” Ik sprong in mijn auto en reed zo snel als ik kon naar hun huis. Toen ik aankwam, zag ik meteen wat er aan de hand was. Het dak boven de slaapkamer, dat de aannemers nog niet volledig hadden hersteld, had het begeven tijdens een nachtelijke storm. Water stroomde door het plafond naar beneden, recht op het bed waar Victoria en Milan lagen met baby Ryan.
Binnen trof ik Victoria, nat, met Ryan stevig tegen zich aan gedrukt
Milan rende rond als een kip zonder kop, probeerde met emmers en handdoeken het water op te vangen. Maar het was al te laat. De kamer stond blank, en het bed was ook al nat. “We kunnen hier niet blijven”, zei ik resoluut, “Victoria, pak wat spullen voor Ryan. We moeten ergens anders heen voor de nacht.”
Victoria trilde helemaal, zowel van de kou als van de schrik
Terwijl ik haar hielp om de baby in een droge deken te wikkelen, kon ik haar angst voelen. “Wat als Ryan verkouden wordt door dit alles? Hij is nog zo klein!” .”Rustig blijven”, zei ik zo kalm mogelijk. “We gaan dit oplossen. Hij is veilig bij jou, en dat is wat telt.”
Milan bleef ondertussen als een gek bellen met de aannemer
Hij was natuurlijk om deze tijd van de nacht niet bereikbaar was. Het was duidelijk dat we daar niet konden blijven, en terwijl Milan eindelijk kalmeerde, stelde ik voor dat ze tijdelijk naar Victoria’s ouders zouden gaan. Ze stemden snel in, en binnen een paar minuten hadden we de belangrijkste spullen ingepakt. Ik reed achter hen aan, mijn hart bonzend van de adrenaline.
De onverwachte wending
Die nacht in het huis van Victoria’s ouders verliep rustig, althans voor de baby. Victoria was echter nog steeds gespannen en bleef de hele nacht naast Ryan zitten, bang dat er iets mis zou gaan. De volgende ochtend belde ze me weer, terwijl ik mijn koffie net had gezet. “Sabine, er is iets mis met Milan ,” zei ze.
Toen ik bij hen aankwam, was Milan bleek en zwijgzaam
Hij had de hele nacht geen oog dichtgedaan en klaagde over pijn op zijn borst. Ik drong erop aan dat ze onmiddellijk naar de huisarts gingen, en hoewel Milan eerst weigerde, ging hij uiteindelijk toch. En goed ook, want diezelfde dag werd hij met spoed naar het ziekenhuis gebracht met een ernstige longontsteking, veroorzaakt door de koude en vochtige nacht onder het lekkende dak.
De dagen erna
Met Milan in het ziekenhuis en een huis dat onbewoonbaar was door de lekkage, stond Victoria er plotseling alleen voor met baby Ryan. Ze was totaal uitgeput, zowel emotioneel als fysiek. De verhuizing naar haar ouders zorgde voor tijdelijke verlichting, maar de zorgen om Milan en de baby namen toe.
“Ik voel me geen goede moeder”, zei ze huilend
Ik bleef haar die week ondersteunen. “Eerst die lekkage, nu Milan in het ziekenhuis… En ik kan me niet eens concentreren op Ryan.” Haar moeder probeerde zoveel mogelijk te helpen, maar het was duidelijk dat Victoria op haar limiet zat. Ik heb in mijn carrière veel stressvolle situaties meegemaakt, maar deze kraamweek was anders. Het was niet alleen het fysieke aspect van het zorgen voor een pasgeboren baby, maar ook de mentale druk van alles wat Victoria overkwam. Ze was zo sterk, maar ik kon zien dat ze op instorten stond. Daarom probeerde ik er niet alleen voor Ryan te zijn, maar ook voor Victoria. We spraken over haar zorgen, over haar angst voor Milan en hoe ze zich soms niet goed genoeg voelde als moeder. Het was duidelijk dat ze meer nodig had dan alleen kraamhulp.
De ontknoping
Tegen het einde van mijn kraamweek kwam Milan weer thuis uit het ziekenhuis, gelukkig volledig hersteld. De aannemers waren ook eindelijk klaar met het dak, en Victoria en Milan konden terug naar hun eigen huis. Victoria was nog steeds nerveus, bang voor elke kleine verandering, bang voor wat er nog meer mis kon gaan.
Ik bleef in contact met Victoria, zelfs nadat mijn officiële kraamweek voorbij was
Ik wilde regelmatig weten hoe het met Sabine ging. Ze kreeg steeds meer moedergevoel en handigheid. Na 2 weken was het huis volledig af en dat gaf rust. Hierdoor gingen de borstvoedingen en de binding tussen moeder en baby ook een stuk beter.
SABINE