Juf Sonja: “Ouders lieten op een hele nare manier weten wat ze van mijn functioneren vonden” 

Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!

Ik had een klas vol kinderen die constant de grenzen opzochten

Het was maandagochtend, de start van een nieuwe week, maar mijn maag zat al in de knoop voordat ik de school binnenstapte. Dit schooljaar was vanaf het begin moeilijk geweest. In de ruim 15 jaar ervaring als leerkracht op verschillende scholen, had ik dit nog nooit eerder mee gemaakt. Ik had een klas vol kinderen die zich nauwelijks aan de regels konden houden. Er was een constante onrust. Meerdere leerlingen testten continu de grenzen, alsof ze het als een spel zagen. Maar het was allesbehalve een spel. Het putte me uit.

Een jongetje werd doorgestuurd naar het speciaal onderwijs

Er was één jongetje die er echt bovenuit stak. Hij had gedragsproblemen die ik niet kon beheersen. Na maanden van strijd en overleg met specialisten werd uiteindelijk de beslissing genomen om hem naar het speciaal onderwijs te sturen. Het was de juiste beslissing voor hem, maar voor mij voelde het als ontzettend falen. Toch probeerde ik mezelf moed in te praten. Dit lag buiten mijn macht, maar dat maakte het niet minder zwaar. Het jongetje was ondanks zijn moeilijkheden wel in mijn hart gaan zitten. 

Mijn duo-collega viel ineens uit

Alsof dit nog niet genoeg was, viel mijn duo-collega, die twee dagen per week bij de klas stond, ziek uit. Weliswaar door een medische oorzaak, maar de onrust in de klas heeft zeker niet meegeholpen. Dat was de druppel die de emmer deed overlopen. Waar ik normaal even adem kon halen op de dagen dat zij de klas overnam, stond ik nu alleen voor de groep. Ook mijn vaste sparringpartner viel weg.

Er was een gat van 2 schooldagen

School vroeg mij om meer te werken, ik stemde één dag toe in het belang van de klas en de andere dag werd opgevangen door een klassenassistent. Haar vertrek betekende ook dat alle regel- en administratieve zaken nu op mij aankwamen. Het was alsof ik in een storm terecht was gekomen en mijn bootje steeds verder en verder zonk in de wilde zee. 

Met de Ib-er bedachten we steeds een nieuw plan

Ik had het gevoel dat ik geen grip meer had op de situatie. Ik had meerdere gesprekken met de intern begeleider, we bedachten steeds weer een aangepast plan. Maar desondanks lukte het niet op de grip terug te krijgen. De gedragsproblemen namen zelfs toe. Ik moest steeds meer oudergesprekken voeren met ouders die zorgen hadden over hun kind, de klas. 

Er werd door ouders gepraat over de klas en mijn functioneren

Hoewel sommigen begrip hadden, begon het gefluister ook. “Is juf Sonja wel de juiste persoon voor deze klas?” Ik hoorde het niet direct, maar voelde het in de lucht hangen. De twijfels. Het vertrouwen dat langzaam wegebde. Ook wees een collega mij erop dat ze dingen had opgevangen, dus het was duidelijk niet alleen mijn gevoel. 

De directrice vroeg mij op gesprek

En toen kwam de klap. Ik werd door de directrice uitgenodigd voor een gesprek. “Sonja, we moeten het even hebben over je klas,” zei ze, terwijl ze me in haar kantoor vroeg. Mijn hartslag versnelde. Dit gesprek had ik zien aankomen, maar hoopte ik toch te kunnen vermijden. Alhoewel misschien was er iets van een oplossing, extra ondersteuning? Het was immers een moeilijke klas, en het lukte mij niet om er grip op te krijgen. Dat was een feit. Maar ik had geen idee hoe ver de klachten waren doorgedrongen.

Ze wilde eerlijk tegen mij zijn

“We weten allemaal dat je een pittige klas hebt dit jaar. Nu heb ik van meerdere ouders vragen gekregen, en daar moeten we met z’n allen wat mee,” begon ze, terwijl ze haar woorden zorgvuldig koos. “Ik wil eerlijk tegen je zijn. Ik heb met meerdere ouders contact gehad en er zijn ouders die twijfelen of je de klas nog aan kan.” Mijn keel voelde droog aan en ik kon alleen maar knikken. Dit was het moment waar ik al weken bang voor was geweest.  

Ik voel bijna van mijn stoel toen ik dit zag

“Er is één ouder die er uitspringt”, ze draaide vervolgens haar laptop naar me toe. Wat ik toen zag, deed me bijna van mijn stoel vallen. Voor me stond een complete PowerPoint-presentatie. Een ouder had de tijd genomen om in een gedetailleerde presentatie uiteen te zetten wat er volgens hem allemaal mis was met de aanpak van school en vooral specifiek mijn functioneren. Elke slide was gevuld met kritiek: ik zou te weinig structuur bieden, ik zou geen goede controle hebben over de klas, en er waren opmerkingen over mijn communicatie met de ouders. En het bleek dat de powerpoint namens enkele ouders uit de klas was gemaakt. Het voelde alsof mijn hele carrière in de klas werd neergehaald, verpakt in keurige bullet points.

Dit was een zeer persoonlijke aanval

Mijn adem stokte terwijl ik door de slides bladerde. Ik kon nauwelijks geloven dat iemand zo ver zou gaan. Kritiek is een ding, maar dit voelde als een zeer persoonlijke aanval. Dit ging zo ontzettend ver. Mijn hoofd tolde van de vragen. Hoe kon ik hier nog bovenop komen? Was ik echt zo slecht bezig? Waarom had niemand me hier eerder op aangesproken? Hoe kon ik deze ouders nog onder ogen zien. Mijn eerste instinct was om in de verdediging te schieten, maar ik voelde dat het niets zou oplossen. Dus ik bleef stil.

Ik kon niets anders meer dan voor mij uit staren

De directrice keek me aan, duidelijk afwachtend op mijn reactie. Maar ik kon niets anders doen dan in stilte naar het scherm staren. Dit was een dieptepunt, dat voelde ik in elke vezel van mijn lijf. De onzekerheid die ik al maanden voelde, had zich nu gemanifesteerd in deze presentatie, gemaakt door iemand die me blijkbaar totaal niet meer geschikt vond. “Wat denk je hiervan en wat doet het met jou?”, vroeg de directrice uiteindelijk. Haar stem klonk zacht, maar de vraag voelde loodzwaar. Ik haalde diep adem, zocht naar woorden, maar alles wat ik kon denken was: Hoe heeft het zo ver kunnen komen? 

Er was geen vertrouwen meer in mij

Ik wist dat er dingen moesten veranderen. Voor de klas. Voor mijzelf. Dit kon zo niet verder. Maar voor mij als leerkracht voor deze klas was het te laat. Ik kon niet meer terug keren als er geen vertrouwen in mij was. En eigenlijk wist ik ook niet meer of ik het zelf nog wel wilde. 

Ik mocht mij ziek melden

In overleg met de directrice mocht ik mij de rest van de week ziek melden, om alles goed te laten bezinken. Dit was een goed idee, want die week daarna was een rollercoaster aan emoties. Ik voelde mij ontzettend aangetast in mijn eigenwaarde en mijn gevoel een competente leerkracht te zijn.

Uiteindelijk ben ik op een andere school gaan werken

Op de eerste maandag daarna had ik direct een gesprek met de directrice. Ze vroeg mij hoe ik er nu in stond, en ik stortte mijn emoties uit. Na een lang gesprek besloten we dat ze de situatie met personeelszaken zou bespreken. De ouders onder ogen zien wilde ik niet, en daar was gelukkig begrip voor. Uiteindelijk besloten we dat ik elders binnen de stichting opnieuw zou kunnen starten, met begeleiding. Een schone lei met een nieuwe klas op een totaal andere locatie. Nieuwe leerlingen, nieuwe ouders en nieuwe collega’s. 

SONJA

Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!