Mijn beste vriendin Sanne belde me een tijdje terug
We hadden het zoals gewoonlijk over van alles en nog wat: de kinderen, werk, onze mannen, en natuurlijk haar nieuwe zakelijke avontuur. Sanne had altijd al grootse dromen gehad en ik bewonderde haar altijd om haar doorzettingsvermogen en ambitie. Toen ze me destijds vertelde dat ze haar eigen bedrijf wilde starten, was ik ontzettend trots op haar. Het was iets waar ze al jaren over had gesproken, maar nu maakte ze eindelijk die sprong. Ze durfde de onzekerheid aan te gaan. Ik gunde haar alles en misschien was dat de reden waarom ik haar dat bedrag had geleend.
Dat moment, nu bijna een jaar geleden, zit nog vers in mijn hoofd
Het leek toen een geweldig idee, een investering in de toekomst van een van mijn dierbaarste vrienden. Ze had me het hele businessplan laten zien, en hoewel ik er niet veel verstand van had, klonk het veelbelovend. Ik wist dat ze altijd alles gaf wat ze had. Ze wilde een nagelsalon openen. Ze kon fantastische nagels bij anderen maken. Toch voelde het uitlenen van 10.000 euro niet als iets kleins. Maar Sanne was ervan overtuigd dat ze het geld binnen een jaar zou kunnen terugbetalen. Ze klonk zo zeker van haar zaak, en ik wilde haar ondersteunen zoals ze altijd voor mij had gedaan.
Die eerste maanden leek het allemaal goed te gaan
Ze deelde updates over haar voortgang, over klanten die binnenkwamen en opdrachten die ze kon afronden. Ik voelde me blij dat ik had kunnen bijdragen aan haar droom. Maar ergens na die paar maanden begon het te veranderen.
Nu denk ik over het gesprek na dat we een paar dagen geleden hadden
Het is alsof mijn hoofd vol zit met gedachten die ik maar niet op een rijtje krijg. Sanne had me gebeld, zoals ze wel vaker deed. Maar dit keer was haar stem anders, bijna aarzelend. Ze vertelde dat het allemaal niet zo liep zoals ze had gehoopt. Ze had nog wat extra kapitaal nodig om het bedrijf draaiende te houden. Ze wilde meer mensen in dienst nemen en andere nagellak aanbieden. En dat kapitaal wilde ze wéér van mij lenen.
Ze had het voorzichtig gebracht, alsof ze wist dat het me ongemakkelijk zou maken
En ze had gelijk, want de gedachte alleen al voelde als een klap in mijn buik. 10.000 euro was al een enorm bedrag, en nu wilde ze meer? Ik had altijd geleerd om geen geldzaken te mengen met vriendschap, maar daar had ik nu eenmaal niet naar geluisterd. En nu leek ik vast te zitten in een situatie waarin ik niet wist hoe ik mezelf eruit moest redden zonder onze vriendschap te schaden.
In mijn hoofd gaat het gesprek met Sanne in een eindeloze lus door
Hoe ga ik haar vertellen dat ik haar niet meer geld wil lenen? Dat ik eigenlijk al spijt heb van het eerste bedrag, zelfs al had ik dat destijds nooit hardop durven toegeven? Sanne en ik kennen elkaar al meer dan tien jaar. We zijn samen door zoveel heen gegaan: relaties en kinderen. Ze was er altijd voor mij, en ik voor haar. Het idee dat ik haar nu teleurstel of misschien zelfs kwijtraak door dit alles maakt me misselijk. Maar wat is het alternatief? Nog meer geld uitlenen, zonder enige zekerheid dat ik het terugkrijg? Hoe leg ik dat aan mijn man uit? Hij was al niet blij met de eerste lening en ik weet zeker dat hij hier absoluut niet mee akkoord zal gaan.
Het lijkt alsof de tijd stil heeft gestaan sinds dat gesprek
Iedere keer dat mijn telefoon gaat, stijgt het naar mijn hoofd. Het zou Sanne kunnen zijn, met haar vraag die ik zo graag wil ontwijken. Ik moet haar spreken, maar hoe langer ik wacht, hoe moeilijker het wordt. Het lijkt alsof ik in een val zit, één die ik zelf heb opgezet zonder te weten hoe ik eruit moet komen. Misschien moet ik gewoon eerlijk tegen haar zijn. Maar die gedachte maakt me direct weer onzeker. Wat als ze boos wordt? Wat als ze denkt dat ik haar in de steek laat? Ze heeft niemand anders om haar te helpen, en ik wil haar echt niet laten vallen.
Die avond zit ik met mijn man Eric aan tafel
Hij weet dat er iets speelt, maar ik heb het hem nog niet verteld. Terwijl we eten, worstel ik met de vraag of ik het moet delen. Ik weet dat hij het niet goed zal keuren. Eric is altijd degene geweest die nuchter naar de zaken kijkt, vooral als het om geld gaat. En hij had me al gewaarschuwd toen ik Sanne die eerste keer geld leende. “Doe het niet”, had hij gezegd, “het gaat alleen maar problemen opleveren.”
Uiteindelijk geef ik het op
Ik kan het niet meer voor me houden. Dus, met een zucht, vertel ik hem alles. “Wat denk je zelf, Railey?” vraagt hij rustig. “Je hebt haar al een keer geholpen. En nu wil ze weer geld? Denk je echt dat je dat ooit terugziet?” Ik weet dat hij gelijk heeft, maar dat maakt het niet makkelijker. “Het is zo moeilijk Eric”, antwoord ik zacht. “Ze is mijn beste vriendin. Ik wil haar helpen, maar ik wil ook niet dat onze vriendschap kapotgaat door geld. Ik weet gewoon niet wat ik moet doen.”
Eric kijkt me aan, en ik zie dat hij medelijden met me heeft, maar ook dat hij weet dat ik de enige ben die dit kan oplossen
“Je moet eerlijk zijn, Railey. En als ze een echte vriendin is, zal ze dat begrijpen.” Dat is makkelijk gezegd. Maar hoe vertel je je beste vriendin dat je haar geen tweede keer kunt helpen, zonder dat het voelt alsof je haar in de steek laat? De dagen daarna ga ik door met mijn dagelijkse routine. Ik breng de kinderen naar school, werk af en toe en probeer de chaos van het huishouden te managen. Maar steeds, op de achtergrond, blijft dat ene probleem knagen. Het vreet energie. Gadverdemme. Ik moet Sanne bellen, ik moet het gesprek aangaan. Hoe langer ik het uitstelt, hoe erger het wordt.
Op een avond, als de kinderen eindelijk op bed liggen, besluit ik dat het tijd is
Ik pak mijn telefoon en stuur haar een bericht. “Hé Sanne, kunnen we morgen even bellen? Ik moet iets met je bespreken.” De volgende ochtend belt ze al vroeg. Ik ben nog bezig met de kinderen naar school brengen, dus ik neem snel op en zeg dat ik haar later terugbel. Maar die dag voelt alsof er een donkere wolk boven mijn hoofd hangt. Ik weet wat er gaat komen, en het liefst zou ik willen wegrennen.
Na de lunch, als de kinderen nog op school zijn en het huis eindelijk stil is, bel ik haar terug
Het voelt alsof mijn hart in mijn keel zit terwijl ik wacht tot ze opneemt. “Railey! Wat een timing, ik was net bezig met wat nieuwe ideeën voor mijn bedrijf. Wat wilde je bespreken?” klinkt haar vrolijke stem door de telefoon. Ik slik even en probeer mijn stem zo kalm mogelijk te houden. “Sanne, ik heb erover nagedacht… over dat geld waar je het laatst over had.” Er valt even een stilte aan de andere kant van de lijn. Ik kan bijna voelen hoe ze zich schrap zet voor wat er gaat komen.
“Ik wil je heel graag blijven steunen,” begin ik voorzichtig, “maar ik kan je geen extra geld meer lenen
Het eerste bedrag was al veel voor ons, en ik denk dat het beter is als we daar voorlopig bij blijven.” Ik hoor haar ademhaling veranderen, en voor een moment ben ik bang dat ze boos zal worden. Maar in plaats daarvan klinkt ze teleurgesteld. “Ik begrijp het,” zegt ze na een tijdje. “Ik had gehoopt dat je me nog een keer kon helpen, maar ik begrijp het.”
Mijn opluchting is enorm, maar het voelt nog steeds niet goed
“Het spijt me echt, Sanne. Maar je komt hier doorheen, dat weet ik zeker. Jij kan dit.” Ze lacht zwakjes. “Dank je, Railey. Ik waardeer je eerlijkheid. Ik ga gewoon nog harder werken en zorgen dat het allemaal goedkomt.” Na dat gesprek voel ik me leeg, maar ook opgelucht. Ik weet dat ik het juiste heb gedaan, maar er blijft een wrang gevoel hangen. Dit soort situaties kunnen vriendschappen op de proef stellen, en ik dacht dat de mijne met Sanne sterk genoeg was om dit te overleven.
Helaas had ik het mis
Sanne en ik zijn geen hechte vriendinnen meer. Onze vriendschap heeft een knauw gekregen. We spreken elkaar op afstand, af en toe. Ze weet dat ze het geld nog moet terugbetalen en ze zegt ook dat ze dat gaat doen. Ik vraag me af of dat ooit werkelijk gaat gebeuren, maar ik ben vooral teleurgesteld dat de vriendschap anders is. Dat was dat geld helemaal niet waard. Voor mij niet. Voor Sanne ook niet. Voor niemand niet.
Een echte vriendin gaat je geen geld vragen.
Geld maakt vriendschappen kapot.
Dat het contakt dus niet meer goed is ligt aan je vriendin en niet aan jou.
Probeer het te laten gaan en misschien komt het geld terug.
Sterkte
Met familie en vrienden moet je wandelen, niet handelen. Nu maar hopen dat de lening met voorwaarden netjes op papier overeengekomen is.
Erg ondankbaar hoor, laat haar gaan.
Dat zou ik geen vriendin noemen. Dus, de vriendschap is bekoeld omdat jij haar niet nog eens 10k hebt geleend. Lekker ondankbaar, ik vraag me bij dat soort mensen af waarom ze hiervoor niet naar een bank gaan. Daar zal vast wel een reden voor zijn. Zo’n vriendin ben ik liever kwijt dan rijk, dat is geen vriendin. Jouw man had het bij het rechte eind. Jij bent echt veel te aardig, jij hebt je naar gevoeld omdat je niet aan haar verwachtingen kan voldoen. Jij had wel het beste met haar voor, andersom is dat denk ik niet zo. Ik krijg echt de kriebels van dat soort “vriendschappen”. Wel goed van je, dat je het haar eerlijk hebt gezegd dat het niet kon. Hopelijk krijg je de rest van je geld nog terug. In een echte vriendschap hoor je eerlijkheid te waarderen en respecteren dan weet je wat je aan iemand hebt.