Joost en ik hadden het goed geregeld: een weekendje naar de Ardennen met de drie meiden
Even weg van alles, genieten van de natuur en wat tijd voor ons gezin. Karen, Keet en Lente waren door het dolle heen. Ze hadden hun speelgoed ingepakt, de auto zat vol met dekentjes, knuffels en tassen met snacks en drinken. Het was vrijdagmiddag toen we vertrokken. De meisjes kletsten aan één stuk door op de achterbank, vrolijk en opgewonden. Het beloofde een heerlijk weekend te worden. Even geen werkdruk, geen zorgen over het huishouden, gewoon wij met z’n vijven in een huisje midden in de natuur.
Toen we aankwamen bij het vakantiehuisje, renden de meiden meteen naar binnen om de slaapkamers te verkennen
Karen en Keet hadden besloten dat ze samen wilden slapen, en Lente was dolblij met haar eigen kleine kamertje. Terwijl Joost de auto uitlaadde, keek ik naar onze kinderen, die zich vermaakten in het huisje. Het gaf me een gevoel van tevredenheid. Dit was precies wat we nodig hadden: een moment om even op adem te komen en gewoon te genieten van elkaar. De eerste avond verliep rustig. We maakten een simpele maaltijd en keken daarna een film met z’n allen. De meisjes zaten dicht tegen ons aan, en ik merkte hoe fijn het was om even niets anders te hoeven dan simpelweg bij elkaar te zijn. Alles leek perfect. Tot ik mijn telefoon hoorde trillen. Ik was verbaasd; wie zou me nu bellen? Het was een onbekend nummer, maar uit gewoonte nam ik op.
“Met Joyce”, zei ik, terwijl ik opstond van de bank en richting de keuken liep voor wat privacy
“Mevrouw Joyce? U spreekt met de dierenartspraktijk. Het spijt me u te moeten melden dat uw kat Piep is doodgereden.” De woorden galmden door mijn hoofd. Het duurde even voordat ze volledig tot me doordrongen. Er kwam buikpijn op, mijn hart leek even stil te staan. “Ik… wat?” stotterde ik. “Doodgereden? Piep?”. “Ja, mevrouw. Een omstander heeft hem naar ons gebracht. Helaas was er niets meer wat we konden doen. We wilden u informeren, zodat u hem kunt ophalen.”
Het voelde alsof ik bijna flauw viel
Piep, onze geliefde kat, was er niet meer. Ik sprak af dat ik onze kat maandag ophaalde, bedankte de dierenarts en hing op. Toen ik terug naar de woonkamer liep, voelde alles ineens anders. De warmte van het gezin, de gezelligheid van het huisje… alles leek op dat moment zo triviaal. Hoe kon ik genieten van dit weekend, wetende dat Piep nooit meer thuis zou komen? We waren allemaal gek op onze kat.
Ik moest Joost vertellen wat er was gebeurd, maar niet waar de kinderen bij waren
We wisten allebei hoe dol de meisjes op Piep waren. Vooral Karen had een speciale band met hem. Elke avond lag hij bij haar in bed, alsof hij haar beschermde. Keet praatte zelfs tegen hem alsof hij haar beste vriend was. Lente was nog jong, maar zelfs zij had al een bijzonder plekje in haar hart voor onze kat. Terwijl de meiden verder keken naar de film, trok ik Joost even de gang in. Ik zag meteen aan zijn gezicht dat hij aanvoelde dat er iets mis was.
“Piep is doodgereden”, fluisterde ik, terwijl ik mijn best deed om mijn emoties in bedwang te houden
Joost sloeg zijn armen om me heen en trok me dicht tegen zich aan. Hij was stil, maar ik voelde zijn verdriet. Piep was tenslotte ook een deel van ons gezin, en dit nieuws moesten we allebei even verwerken. “Wat doen we met de kinderen?” vroeg ik zachtjes. Joost dacht even na. “We kunnen het ze nu niet vertellen, niet dit weekend. Laat ze nog even genieten. Maandag vertellen we ze dat hij is weggelopen. We zeggen dat hij niet meer is teruggekomen.” Ik knikte. Het voelde verkeerd om te liegen tegen de kinderen, maar we wilden ze nog even beschermen tegen dit verdriet. We hoopten dat de leugen hun pijn zou verzachten, in plaats van hen nu meteen te confronteren met de dood.
Zaterdagmorgen probeerde ik het goede gevoel terug te halen
We hadden een wandeling gepland door de bossen, en ik hoopte dat de frisse lucht en de natuur ons even zouden afleiden. Maar de stilte tussen Joost en mij was voelbaar. We probeerden het enthousiasme van de kinderen te delen, maar het lukte niet echt. In mijn hoofd bleef ik piekeren over Piep, over hoe we hem maandag zouden zien en of ik het überhaupt aan zou kunnen om zijn lichaam op te halen. Terwijl de meisjes door het bos renden, Joost hand in hand met Lente liep en Karen en Keet met stokken door het gras sloegen, probeerde ik te genieten van het moment. Maar het voelde alsof er een donkere wolk boven ons hing, en hoe meer ik probeerde die te negeren, hoe zwaarder het leek te worden.
Die avond, toen we terug in het huisje waren en de meisjes eindelijk sliepen, zat ik met Joost aan de keukentafel
We spraken amper. De stilte was oorverdovend. Uiteindelijk verbrak Joost het stilzwijgen. “We moeten hier iets van maken voor de meiden”, zei hij met een zucht. “Dit is niet het weekend dat ze verdienen.” Ik knikte. Maar hoe konden we genieten als we wisten dat we maandag ons doodgereden huisdier op moesten halen? De gedachte alleen al.
Op zondag probeerden we er nog iets van te maken
We gingen zwemmen, aten ijsjes en deden een spelletjesavond. Maar ik merkte dat de kinderen voelden dat er iets niet klopte. Vooral Karen keek me een paar keer onderzoekend aan, alsof ze aanvoelde dat ik iets voor haar verborgen hield. De volgende ochtend pakten we onze spullen in, klaar om terug naar huis te gaan. Ik voelde de spanning in mijn lichaam toen we het huisje verlieten. Dit was het laatste moment van rust voordat we teruggingen naar de realiteit. Maandagavond, wanneer de kinderen op bed lagen, zouden Joost en ik naar de dierenarts gaan om Piep op te halen. Maar de kinderen zouden niets merken. Voor hen zou Piep gewoon verdwenen zijn, weggelopen, ergens op avontuur.
De terugreis naar huis voelde zwaar
De kinderen kletsten vrolijk over alles wat ze hadden meegemaakt, over de ijsjes, het zwembad, en de dieren die we in het bos hadden gezien. Maar Joost en ik zwegen. Ik kon niet stoppen met denken aan het moment dat we Piep zouden ophalen. Hoe zou hij eruitzien? Toen we eindelijk thuiskwamen, renden de kinderen meteen naar binnen. “Piep! Piep! Waar ben je?” riep Karen enthousiast, terwijl ze door het huis zocht. Mijn hart brak opnieuw toen ze hem niet kon vinden. Keet keek me vragend aan. “Mama, waar is Piep?”
Ik zuchtte diep
Het moment was daar. De leugen. De bescherming. “Lieverd, hij is denk ik nog spelen. Hij komt later vast”, zei ik zachtjes. “Hij is waarschijnlijk op avontuur, maar ik weet zeker dat hij later terugkomt.” De volgende dag kwam Piep natuurlijk niet naar huis. Voorzichtig opperde ik het idee dat hij waarschijnlijk was weggelopen. De kinderen vonden het vreselijk erg, maar ze leken het te accepteren
Ik voelde me erg schuldig
De kinderen konden zo geen afscheid nemen. Maar aan de andere kant: dat verdriet bleef ze bespaard. Ik vroeg me af wanneer dit zou slijten bij de kinderen. Joost en ik waren overtuigd dat we de beste keuze hadden genomen. De dood bleef nog even buiten de deur. De tijd zou alle wonden helen.
JOYCE
Het zal aan mij liggen hoor. Op vakantie gaan en je geliefde huisdier gewoon buiten laten lopen?? Als ik weekend wegga zet ik kattenbak neer en genoeg voer en water, maar mn kat is binnen tot ik weer terugkom. En dan ook nog liegen tegen de kids over de dood? uit bescherming? Omdat de dood heel erg is om kids uit te leggen? Rare redenering wel. Je beschermd ze voor de dood en introduceert daarom liegen. Wat niet bij het leven hoort, zoals de dood. Juist ja…
vertellen beste oplossing . . is niet het meest makelijkste . maar heel eerlijk heb jaren naar mijn poes lopen zoeken toen ik klein was . niet fijn nooit gevonden . later wel gehoord wat er mee gebeurd was !!. later kindje verloren . En mijn kinderen die er al waren vroegen later van waarom hebben wij ons zusje nooit mogen . zien ook om dat zelfde beschermen maar eigenlijk had ik ze wel zelf die kans moeten geven . ook zo eerlijk . . Maar het zijn momenten .
Heel erg wat er gebeurd is. Maar het is toch beter om het de kinderen wel te vertellen want het hoort inderdaad bij het leven.
En samen afscheid nemen en op een mooi plekje in de tuin begraven.
Vreeeeselijk triest, arme Piep rust zacht.
Ik hoop dat mensen wakker geschud worden: katten op straat lopen héél grote risico’s op jonge leeftijd te overlijden door aanrijding, vergiftiging, verdrinking (koud water, te hoge walkant), beschieting, mishandeling of anderszins. Een kat kan ook héél gelukkig zijn als binnenkat of geef hem een ruime buitenkennel danwel 100% veilig afgesloten balkon of tuin. Als je zelf veel speelt met je kat, hoeft hij niks te missen van zijn jachtinstinct!!
Sneu voor de kinderen dat ze hun maatje kwijt zijn. Triest voor het dier waarmee het gebeurd is!!
Maar wees eerlijk tegen je kinderen.
Veel mensen hebben tegenwoordig katten om ze de hele dag/ nacht buiten te laten lopen….
Honden mogen ook niet overal loslopen, en daar betaal je belasting voor…
. Dus dat mogen ze wat mij betreft ook voor loslopende katten gaan doen!!
Wij hebben ook een kat, en die kan naar buiten aan een lijn in onze eigen tuin blijven, en dat vindt ze prima!
Beter de waarheid vertellen! De kinderen gaan gewoon door met zoeken naar Piep,
Beter vertellen dat hun kat is overleden en dan kunnen ze afscheid nemen!!! Liegen is géén optie.
Als ze jaren later te horen krijgen zullen ze jullie niet in dank afnemen!
mijn mening is dat je beter de waarheid had kunnen vertellen hadden de kinderen samen met jullie afscheid kunnen nemen en Piep met veel liefde kunnen begraven op een fijne plek
en ze zouden ook met buiten spelen beter opletten dat er ongelukken kunnen gebeuren!
heel lief dat je ze wilt beschermen en volkomen begrijpelijk maar ook de dood (van een huisdier) hoort bij het leven.
ik denk dat je ze toch het beste had kunnen vertellen bij thuiskomst.. natuurlijk is het vreselijk verdrietig dat piep is doodgereden maar nu zul je er heel lang over moeten blijven liegen en zwijgen terwijl je weet wat er met piep is gebeurd.
Hiermee doe je je kinderen geen plezier. Ze moeten afscheid kunnen nemen. Nu gaan ze zich afvragen of ze de kat hebben weggejaagd. Hield hij niet zoveel van hun als zij van hem. Onwetendheid is erger dan de zekerheid van zijn dood.