Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Mijn zoon is nu mijn dochter
Mijn zoon, die nu mijn dochter is, heeft op 12-jarige leeftijd de moed gevonden om haar ware zelf te laten zien. Voorheen was ze Julian, maar vanaf het nieuwe schooljaar heet ze Elin. Ze zit nu in groep 8 en voor het eerst in lange tijd voelt ze zich echt goed in haar vel. Maar waar dit voor haar en voor mij als een bevrijding voelt, is het voor mijn man een zwaar proces. En dat maakt het voor mij als moeder ongelooflijk moeilijk en ik denk voor Elin niet veel anders.
De eerste signalen waren al op jonge leeftijd te zien
Elin was altijd al anders dan andere jongens. Toen ze nog Julian heette, wilde ze het liefst meisjeskleren dragen. Ze ging op in spelletjes die in de ogen van de meeste mensen ‘meisjesachtig’ waren, en ik zag al vroeg dat ze niet gelukkig was met hoe anderen haar zagen. Aanvankelijk probeerde ik haar daarin de ruimte te geven. Thuis kon ze de jurken dragen die ze wilde, en we speelden samen met poppen en schreven verhaaltjes over sprookjesprinsessen. Voor haar verjaardag en de feestdagen koos ze speciiek meisjes speelgoed: een prinsessenjurk en een barbieauto. Maar buitenshuis was het moeilijker. Als ze meisjesachtige kleding aan had, maakten andere kinderen opmerkingen. Ik merkte dat haar zelfvertrouwen hieronder leed.
Mijn man begreep het allemaal niet
Mijn man, daarentegen, kon er vanaf het begin niet mee omgaan. Hij is een stoere man, met een gespierd lichaam en getatoeëerde armen, ik denk dat hij voldoet aan het typische beeld van een stoere man in onze maatschappij. In zijn ogen moest Julian nog opgroeien om een ‘echte man’ te worden, hij zou wel bijdraaien zei hij aanvankelijk. Hij begreep niet waarom Julian meisjeskleren wilde dragen of waarom hij niet geïnteresseerd was in voetbal of andere jongensachtige bezigheden. Hij snapte ook niet waarom ik het wel toe liet. Hij vond het maar moeilijk te accepteren en dat gaf vaak spanningen thuis.
We gingen naar een gespecialiseerde psycholoog
Naarmate Julian ouder werd, groeide haar onbehagen. Ze voelde zich niet meer thuis in haar eigen lichaam, en dat brak mijn hart. Ik wist dat er iets moest veranderen. Op aanraden van een vriendin zijn we begonnen met het zoeken naar begeleiding bij een psycholoog die gespecialiseerd is in genderdysforie. Die begeleiding was een zegen voor ons allebei. Het werd steeds duidelijker dat Julian eigenlijk Elin was. Het was een proces waarin ik langzaam maar zeker mijn zoon losliet en mijn dochter verwelkomde. Uiteraard ging mijn man ook mee naar de gesprekken, hij heeft ingestemd met alle keuzes maar bewaard toch zijn afstand tot het hele proces.
Julian is sinds dit schooljaar Elin
Aan het begin van dit schooljaar hebben we besloten dat Elin voortaan als meisje door het leven zou gaan. Dit op advies van de psycholoog. De school was fantastisch, de leerkrachten reageerden begripvol en de kinderen in de klas hebben haar zonder problemen geaccepteerd. Elin is nu gelukkig. Ze is zelfverzekerder, lacht meer en gaat met plezier naar school. Dat was voor mij een enorme opluchting. Het gevoel dat ik mijn kind eindelijk zag bloeien, gaf me rust en zekerheid dat we de juiste keuze hadden gemaakt.
Mijn man blijft ermee worstelen
Maar waar Elin en ik nu onze draai hebben gevonden, blijft het voor mijn man moeilijk. Hij kan het niet accepteren dat zijn zoon nu zijn dochter is. Hij ziet Elin niet als wie ze is, maar blijft haar zien als Julian, de jongen waarbij hij hoopte dat hij ooit een ‘echte man’ zou worden. Zijn opmerkingen zijn soms kwetsend. Hij kan soms sarcastische opmerkingen maken over de kleren die Elin draagt, over haar lange bruine haar, over de manier waarop ze zich gedraagt. Hij trekt zich steeds meer terug naar haar en richt zich volledig op onze oudste zoon, die wel voldoet aan zijn beeld van mannelijkheid.
Elin bloeit op maar er ontstaat steeds meer afstand met haar vader
Dat vind ik als moeder het moeilijkst. Ik zie hoe Elin opbloeit, maar ik zie ook hoe haar vader steeds verder van haar verwijderd raakt. Hij ziet niet wat ik zie: een prachtig, dapper kind dat eindelijk zichzelf kan zijn. Het doet pijn om hem zo gesloten en afstandelijk te zien, en ik voel me verscheurd. Enerzijds wil ik Elin alle steun geven die ze nodig heeft, maar anderzijds wil ik mijn man ook niet kwijtraken. We zijn al zo lang samen, maar dit onderwerp dreigt ons uit elkaar te drijven.
Ik zou graag in de toekomst willen kijken
Er staan ons als gezin en voornamelijk Elin nog een hoop uitdagingen te wachten in de puberteit. Uiteraard worden we goed begeleid maar in the end moet je het zelf met je gezin waar maken. Ik hoop dat mijn man op een dag zal kunnen inzien hoeveel kracht het kost voor Elin om zichzelf te zijn, en dat hij trots kan zijn op het kind dat we samen hebben opgevoed.
SANDRA
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
R,
Er wordt hier een fout gemaakt. Kijk eerst eens naar het kind. Ik kan erover meepraten, in de jaren 60 geboren, heb me altijd vanaf 4 jaar een meisje gevoeld.
Altijd gewild en aangegeven, werd er aggressief uitgeslagen, zeker toen ik in de jaren 70 ( jongens met lang haar, super vond ik het ) betrapt werd met 2 vlechten in mijn haar. Mijn hele leven lang heb ik me diep ongelukkig gevoeld. Nu, eindelijk geef ik eraan toe. Veel te laat, weet ik.
Deze vader moet zich beseffen dat het gevoel en de drang om een meisje te willen zijn zo waanzinnig groot is, dat is niet voor buitenstaanders te bevatten en ook niet te beìnvloeden. Besef wel dat de vader nu een gelukkig kind heeft, dat is veel meer waard dan een ongelukkig kind. En aan alle critici…je kan er pas over meepraten als je hetzelf hebt ondervonden. Voor mij te laat…maar voor Elin op tijd. Natuurlijk..voor de vader een proces van rouw..hij heeft een zoon verloren..maar heeft een vrolijke dochter er voor terug. Een rouwproces kan zwaar zijn maar is meestal tijdelijk.
Daarna moet de knop om en wordt het tijd om je dochter te omarmen. Ze verdient het.
Hey, wat apart, mijn eerdere reactie over de steeds wisselende foto is weggecensureerd. Waarom altijd maar weghalen en niet gewoon eens inhoudelijk reageren?
het is zo ontzettend bijzonder dat een kind van 12 jaar al jaren weet dat ie in het verkeerde lichaam is geboren. soms lijkt het haast wel gestuurd door een ouder. een jongen kan prima meisjesachtig zijn, een meisje ook jongensachtig.
maar dat bestaat tegenwoordig niet meer; gelijk het jonge lijfje, dat al veel meemaakt, volstoppen met hormonen en medicijnen. en nu of later ook een mes in het gezonde lijfje.
ik zou hetzelfde reageren als de vader. het wordt allemaal maar zo makkelijk gezien, maar de vader heeft eerst 12 jaar een zoon, en dan ineens een dochter. het lijkt mij meer dan normaal dat je er moeite mee hebt. iedereen moet het maar knap en bijzonder vinden voor een transgender, maar voor de ouders is de impact net zo heftig.
U noemt het een gezond lijfje, maar kijken niet verder dan het fysieke. Iemand die in het verkeerde lichaam is geboren, heeft daar mentaal wellicht last van; dat u het niet ziet maakt niet dat het er niet is, hè? En denk maar niet dat een geslachtsverandering van de ene op de andere dag plaatsvindt.
Ik vind dat het fijn is voor je dochter dat ze nu zig zelf kan zijn. Voor de vader snap ik dat die het daar heel moeilijk mee heeft. Hij dacht 2 zonen te hebben en heeft er nu een dochter voor in de plaats gekregen. Het kost tijd om daaraan te wennen. Een dochter is toch een heel verschil en misschien nog een beetje onwennig en hij verdient de tijd te krijgen die hij nodig heeft. Misschien met hulp van een psychiater. Veel sterkte. ik denk dat hij een gevoel van verlies heeft voor de zoon die hij verloren heeft.
Wat een pittige tijd voor jullie allemaal. En wat fijn voor Elin dat ze haar plek lijkt te vinden. Ik hoop dat jullie hier samen uit gaan komen. Ieder op z’n eigen moment. Veel liefs gewenst!
@Lotte.
Klopt, sarcastische opmerkingen hoeft idd niet. Maar iedereen gaat wel anders om met gevoel en verdriet. Deze vader heeft zijn kind dan nog wel maar heeft wel te maken met het verlies van zijn zoon. En iedere keer als hij naar zijn dochter kijkt wordt hij daar mee geconfronteerd. In de wereld waar we nu in leven MOET je alles maar (grofweg gezegd) pikken. Alles MOET kunnen. Alles MOET mogen. MAAR als je het daar moeilijk mee hebt tja jammer dan want dat mag dan weer niet. Als je het moeilijk hebt wordt er gezegd , kom op het is 2024 stel je niet aan. Nou ik ben van mening dat deze vader een proces door maakt waar niemand op zit te wachten.
In deze tijd kan idd , bijna, alles. En daar heb ik helemaal niks op tegen. Als iemand zich niet lekker in zijn of haar vel voelt dan mag en kun je daar wat mee. Helemaal goed. Maar waar ik niet tegen kan is dat er ook mensen zijn met een andere mening. Of andere gevoelens. Deze moeder mag wel haar oordeel hebben over haar man. (hij is gespierd hij heeft tatoeages op zijn armen hij is een typisch voorbeeld van een stoere man) Maar deze man mag duidelijk zelf geen eigen mening of gevoel hebben. Want nee alles draait om de moeder en dochter. Hoe goed moeder het wel niet doet. En hoe knap van de dochter. En hoe moeilijk het allemaal nog gaat worden voor de dochter dan. Want dat vader het moeilijk heeft daar geeft niemand wat om. Want kom op paps het is 2024, stoere kerel, stel je niet aan. Wat was er nu zo bijzonder aan dat jij , toen je kind geboren werd, zo trots als een pauw bij de burgerlijke stand stond om aangifte te doen van jullie zoon? Daar denkt toch niemand meer aan. Kom op mensen beetje meer begrip voor deze vader. Gevoel kun je niet dwingen.
ik bedoel ik kan er niet tegen dat er ook mensen zijn met een andere mening of gevoelens en dat mag dan weer niet.
@Rachel: Nee, gevoel kan je niet dwingen. Maar sarcastische opmerkingen maken naar je kind en alle aandacht op je oudste zoon vestigen, dat zijn keuzes hoe je met je gevoel om gaat. En in dit geval bar slechte keuzes waarmee je je dochter kwetst.
@Rachel helemaal mee eens!
Mooi verwoord! Tegenwoordig moet alles maar kunnen en mogen. Zodra je er iets van vindt of zegt wordt je weggezet als lhbtq-foob.
Sluit me aan bij Rachel. Dapper en top en fijn voor jouw zoon/dochter en heel prettig dat jij als moeder het accepteert, maar niet iedereen kan en hoeft alles maar oke te vinden alleen omdat dat de boel makkelijk maakt. Zo werkt het niet en afdwingen kan ook niet. Dit is een proces dat je man zelf zal moeten doorlopen, al dan niet met het gewenste resultaat. In deze maatschappij moet alles van iedereen maar geaccepteerd worden en normaal gevonden worden. Op het dwingende en manipulerende af, want anders ben je niet begripvol of empathisch of wat dan ook genoeg.
Fijn dat jij en jullie dochter gelukkig zijn met de keuzes die er gemaakt zijn. In deze tijd mag je lekker jezelf zijn. En vooral gelukkig zijn met jezelf.
Maar waarom MOET altijd iedereen het maar oke vinden? Het is niet niks als je zoon niet lekker in zijn vel zit en besluit om als meisje ,en later als vrouw, door het leven te gaan. Niet iedereen kan hier even goed mee om gaan.
wat wens ik jullie veel wijsheid en liefde. het is voor iedereen in jullie gezin moeilijk, wat vindt jullie oudste zoon er van dat hij nu een zusje heeft.
ik hoop dat je man zijn verdriet los kan laten en jullie dochter kan steunen en lief hebben.
Denk dat je eens een goed gesprek met je man moet aan gaan als jullie samen zijn en hem vragen waar de schoen wringt. Het is heel dapper van jullie kind om te zeggen ik zit in het verkeerde lichaam ik ben een meisje en dat zij zo stoer is om ook zo naar school te gaan goed zo meisje ik ben super trots op jou. En dat zou je man ook moeten zijn komop zeg het is 2024 hij moet juist een steun voor haar moeten zijn . trouwens ik ben 73 jaar en als ik het al kan aanvaarden moet hij het zeker kunnen Pffff
Ja, als jij als 73-jarige buitenstaander het verhaal van een onbekende kunt accepteren, dan moet papa dat ook kunnen. Nee dus, die man mag er ook zijn met zijn verdriet.
@corrie fijn voor je dat jij het kan accepteren. maar jij kunt nooit weten hoe het voelt als je eerst 12 jaar een zoon hebt gehad, en ineens een dochter hebt.
wat meer begrip voor de vader lijkt mij hier juist op zijn plaats.
je kunt zeggen dat het 2024 is, maar de meest bizarre dingen gebeuren er, en de “simpele” dingen zoals verdriet, pijn en depressie slaan we over.
gaan jullie nog naar die psycholoog. misschien kan je dat daar aankaarten. misschien tips of deze is geschikt om de gesprek te leiden dat je dit ziet
Super dappere keuze van jullie kind!
Ik hoop dat je man dit uiteindelijk ook ziet.
Het is logisch dat hij tijd nodig heeft om hieraan te wennen en het te accepteren.
Jullie hebben samen dit dappere kind groot gebracht die zich toch veilig genoeg voelt om hiervoor uit te komen en volledig zichzelf durft te zijn bij jullie, dus het komt vast goed.
Ik wens jullie gezin veel geluk!