Chantal: “Ons pasgeboren zoontje bleek een levensbedreigende aandoening te hebben”

Lees eerst deel 1: De navel van mijn pasgeboren zoontje sprong open

We kregen uitleg van de arts

De arts legde uit wat een Meckel-divertikel was. Een deel van zijn ingewanden was via de navelstreng naar buiten gekomen en door de geboorte had hij er nog meer last van. Dit komt voor bij 2% van de Nederlandse bevolking, en slechts 1% heeft er levensbedreigende problemen door, zoals ons zoontje. Er is weinig bekend over dit probleem, en het is onduidelijk of het erfelijk is. Het ontstaat rond de 12 weken in de zwangerschap, en dit had eigenlijk op de 13- of 20-wekenecho zichtbaar moeten zijn. Daarnaast had hij een navelbreuk en een scheur in zijn buikwand.

Hij stopte kort met ademen

De operatie was succesvol en ons zoontje werd naar de IC gebracht. Toen hij net van de beademing af was, stopte hij kort met ademen en moest hij iets langer blijven. Gelukkig mocht hij na vijf dagen naar huis.

Kort nadat we thuis waren ging het weer mis

Drie dagen later werd hij ineens blauw, kreeg een vlekkerige huid, viel soms weg en hield zijn flesjes moeilijk binnen. We moesten opnieuw naar het Erasmus, waar hij weer werd opgenomen voor onderzoek. Er werd getest op epilepsie en hersenbeschadiging, maar gelukkig bleek alleen dat hij last had van verborgen reflux. Na vier dagen mochten we weer naar huis.

Hij had ademstops

Wij waren op. We waren al ruim twee weken papa en mama, maar zo voelde het niet. Door de stress begon ons zoontje plotseling ademstops te krijgen. We bespraken dit met de kinderarts, die ons vroeg het te filmen. Dat was lastig, maar het lukte uiteindelijk. Ons zoontje moest opnieuw 48 uur ter observatie worden opgenomen.

We zijn in zijn eerste 12 weken amper thuis geweest

Eindelijk, na lange tijd, waren we thuis. Ons zoontje was inmiddels 12 weken oud. In die eerste weken waren we amper thuis geweest, en dat merkte je aan hem. Hij zocht veel geborgenheid, wat ik hem continu gaf. We moesten nog regelmatig naar de KNO-arts, want hij had ernstige reflux wat waarschijnlijk de ademstops veroorzaakte. Tot hij 1,5 jaar is, krijgt hij de tijd om hieroverheen te groeien. Gelukkig doet hij het nu supergoed.

Mentaal was het een ontzettend zware periode

Voor mij zijn de eerste drie maanden een waas. Ik kan me weinig herinneren, wat me veel pijn doet. Terugdenken eraan doet ons allebei pijn. We hebben veel stress ervaren, met weinig steun van familie, vrienden en werk. We begrepen dat het veel was, maar voelden ons alleen.

Ook kreeg ik veel fysieke klachten

Door alles wat er is gebeurd, is mijn gezondheid sterk achteruitgegaan. Ik kreeg hartkloppingen, constante hoofdpijn, hevige naweeën, en was extreem moe. Werken na mijn verlof leek onmogelijk, ondanks dat ik dat graag wilde. Medisch specialisten raadden het af, en uiteindelijk moest ik ook toegeven dat ik het niet aankon. Helaas kreeg ik op mijn werk weinig begrip; er werd gezegd dat dit de consequenties waren van het kiezen voor een kind. Dat was voor mij de druppel.

Bij een psycholoog werd duidelijk wat er aan de hand was

Ik kwam in een medische molen terecht, van gynaecologen tot cardiologen en neurologen. Op advies van de artsen ging ik naar een psycholoog, gespecialiseerd in trauma. Daar werd duidelijk dat ik PTSS had. Na alles wat ik heb meegemaakt in mijn leven, was dat geen verrassing. Ik verloor veel: mijn werk, vrienden en familie. Niemand leek te begrijpen wat wij doormaakten. Gelukkig hadden we onze naaste kring.

Met ons zoontje gaat het goed

Tot op de dag van vandaag ben ik aan het herstellen. Mijn zoontje is nu een jaar oud en doet het geweldig. Ik moet hem nu al achterna rennen, want hij ontdekte vroeg het lopen.

Ik heb zoveel gemist in de eerste fase

Ik zou ontzettend graag een tweede kindje willen. Ik mis de eerste fase enorm. Het voelt alsof er een deel van mijn moederhart ontbreekt. Ik wil het bewust meemaken, maar ik voel me schuldig over alles wat er gebeurd is. Hoewel ik weet dat het niet mijn schuld is, is dat makkelijker gezegd dan gedaan. Eerst moet ik over mijn angsten heen komen. Ik ben bang dat alles zich herhaalt, en dat kunnen mijn man en ik niet nogmaals aan.

Het gemis van mijn moeder is groot geweest

In dit hele proces miste ik ook mijn moeder, mijn alles. Ik weet zeker dat ze supertrots op me zou zijn geweest. Ik miste iemand die naar me luisterde en me echt begreep.

CHARLOTTE 

Insta: charlottescarfe