Ik wist al op jonge leeftijd van mijn hormonale problemen
Zwanger worden was niet makkelijk, vooral door mijn medische verleden. Ik heb, net als mijn moeder, veel hormonale problemen, maar mijn grootste droom was altijd om zelf moeder te worden. Toen ik mijn vriend in 2021 leerde kennen, was mijn eerste vraag: “Wil jij kinderen?” Vanwege mijn hormonale problemen werd mij namelijk geadviseerd om vóór mijn 25ste zwanger te worden, voor de zekerheid en veiligheid.
Bij iedere positieve test begon ik al snel te bloeden
Maandenlang had ik last van hevige bloedingen. Ik was constant moe, voelde me ziek en futloos. Af en toe had ik een positieve zwangerschapstest, maar iedere keer begon ik een paar dagen later weer te bloeden. Totdat ik in oktober 2022 opnieuw een positieve test had. Ik dacht: “Eindelijk, na 12 moeilijke jaren, heb ik nu ook geluk!”
Mijn zwangerschap en bevalling verliepen redelijk soepel
Op mijn 22ste was ik dus zwanger. De zwangerschap verliep redelijk soepel. Alle testen en echo’s waren goed, en we hoorden steeds een sterke hartslag van ons zoontje. Naarmate het einde van de zwangerschap naderde, voelde ik me steeds zieker en vermoeider. Ik voelde ons zoontje steeds minder, waardoor ik in de laatste weken meerdere ECG’s kreeg. Uiteindelijk besloten de artsen om me in te leiden bij 39 weken en 2 dagen. De bevalling ging goed. Binnen 13 uur, na heftige weeënstormen, werd ons zoontje op 2 juni 2023 geboren. Hij deed het geweldig, en we mochten de volgende dag naar huis.
Zijn vuurrode naveltje viel mij op
Op 6 juni, mijn verjaardag, viel me op dat het naveltje van mijn zoon vuurrood was. De kraamverzorgster besteedde er weinig aandacht aan, in tegenstelling tot de verloskundige. Zij vond het zorgwekkend en wilde op de hoogte gehouden worden.
Ons zoontje was ontroostbaar
Op 7 juni, rond 05:00, verschoonde mijn man onze zoon. Zijn navel was roder dan ooit en er zat een scheurtje in de navelstomp. We belden meteen de verloskundige, stuurden foto’s en ze zou die ochtend langskomen. Ons zoontje was ontroostbaar, dus ik nam hem dicht bij me.
Ik haalde hem van mijn borst en zag bloed
Maar toen, om 07:30, wilden mijn man en ik hem verschonen. Ik haalde hem van mijn borst en zag hem bloeden. We haastten ons naar zijn kamertje om hem te verschonen. Toen we zijn romper en luier verwijderden, schrokken we ons kapot. Er was overal bloed en wondvocht. Mijn man zei meteen: “Dit klopt niet, dat voelden we al aan.”
Zijn naveltje sprong open
Onze zoon begon hard te krijsen, een pijnlijk geluid, en zijn navel sprong open. Er zat een gapend gat, en je kon zo zijn buik inkijken. De kraamverzorgster kwam binnen en belde in paniek de verloskundige, die we al hadden ingeschakeld. Vanaf dat moment begon de rollercoaster.
Het ziekenhuis behandelde ons totaal niet fijn
Voor het eerst hoefde ik niet met mijn moeder naar de spoedeisende hulp in het ASZ in Dordrecht, maar nu, met pijn in mijn hart, moest ik met mijn eigen zoon gaan. We waren vijf uur lang in het ziekenhuis. Er werden echo’s en foto’s gemaakt, en ons zoontje werd onderzocht, maar hij kreeg geen vocht of bloedonderzoek om te checken op een ontsteking. De communicatie met ons was minimaal en respect was in onze beleving ver te zoeken.
We moesten met spoed naar een academisch ziekenhuis
Na vijf uur kwamen twee artsen binnen. “Zeg jij het of zal ik het nieuws brengen?”, zeiden ze tegen elkaar. Mijn hart zakte in mijn schoenen. We moesten met spoed naar het Erasmus, na overleg met de kinderartsen daar. Ze hadden een navelbreuk gevonden, maar wisten verder niet wat er aan de hand was.
Tot onze verbazing moesten we zelf rijden
We moesten zelf rijden, ondanks dat we hadden verwacht met een ambulance te gaan. Om 17:00 kwamen we aan in het Erasmus. Onze zoon werd meteen gezien. De kinderarts zei: “Ja, ik zie het al, een Meckel-divertikel. Hij moet direct geopereerd worden. Dit is heel gevaarlijk”. Hoewel ik me hierop had voorbereid, brak ik toch. Zo klein, zo onschuldig, en nu al zoveel pijn. Het klopt gewoon niet. Een arts kwam naar ons toe en troostte ons. “Jullie hebben het ontzettend goed gedaan. Nog een paar uur langer, en hij had het sowieso niet gered.”
Lees HIER verder.
CHARLOTTE
Insta: charlottescarfe
