En nee, ik heb het niet over mijn leeftijd.
Daar zijn we dan
32 weken verder in de zwangerschap en zowaar een heleboel mijlpalen achter ons latend. ‘Wanneer ben je uitgerekend?’ Een vraag die mij vanaf het begin af aan al niet veel zei. 40 weken is namelijk een termijn die toch nooit aangetikt zal worden. Officieel is het 10 september. Dan zou ik 40 weken zijn. Maar een MCDA-tweeling wordt uiterlijk bij 37 weken geboren. Sterker nog, meer dan de helft van de MCDA-tweelingen wordt voor de 35 weken geboren. Dus wat zegt dan eigenlijk die uitgerekende datum nog?
Moet ik erbij zeggen dat de meeste tweelingen die eerder worden geboren, natuurlijk ook degene zijn die worden geboren vanwege complicaties zoals TTS of een groeiachterstand
Dat we de 32 weken hebben gehaald, is echt een mirakel. Geen rimpeltje op het water, zo vlot lijkt alles te gaan. Het wil de argwaan alleen helaas niet minder maken. Het gevoel van schrap blijven zetten op wat er nog gaat komen is er nog steeds. Met nu de laatste fase in de zwangerschap aangebroken is het ook ineens #newfearunlocked.
De hele zwangerschap heb ik de laatste en grootste angst voor me uit kunnen schuiven
Want zover zou het vast niet eens komen. Eerst was er de verhoogde kans op een miskraam. Toen de kans op aangeboren afwijkingen (die er natuurlijk nog steeds is). Vervolgens de 16-26 weken periode met de grootste kans op TTS-ontwikkeling en daarna de fase van extreme vroeggeboorte. Daar zijn we dan, 32 weken. Natuurlijk kan er nog steeds TTS optreden en kunnen ze te vroeg geboren worden. Maar de risico’s worden wel ineens heel anders als ze nu gewoon een hele goede kans hebben op overleven. Bij geboorte tussen 32 en 34 weken is zelfs een NICU-opname, in geval van vroeggeboorte, misschien niet eens meer nodig.
Wat blijft er dan nog over?
Die ellendige placenta. Ook al heeft deze placenta nog helemaal niets verkeerds gedaan en, als je MasterCard (of was het Visa…?) zou mogen geloven: ‘Resultaten uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst…’ Maar toch. Nola groeide ontzettend goed (4 kilo) en er was, op basis van een groeiecho, dus ook nooit uitgekomen dat haar placenta aan de kleine kant was en haar niet van voldoende voeding en zuurstof kon voorzien voor haar omvang. Dus dat deze twee meisjes perfect volgens het P50-lijntje gezamenlijk optrekken, geeft enerzijds vertrouwen, maar aan de andere kant weinig geruststelling dat die placenta ook echt in staat is om niet 1, maar 2 baby’s te onderhouden.
Bij Vive ben ik ingeleid met 38+3 en uiteindelijk bij 38+4 een keizersnede geworden
Mijn lichaam vertikte het om mee te werken. Met man en macht hebben we met oxytocine tegen een dichte deur lopen rammen, maar het mocht niet baten. Misschien heb ik me daarom ook wel minder zorgen gemaakt over de kans op een dreigende vroeggeboorte… Was het een bliksemafleider voor de echte angst: Houdt die placenta het wel vol? Niet alleen moet die nu 2 baby’s van voeding en zuurstof voorzien, doordat hij zo intensief wordt “gebruikt”, is de veroudering daarom sneller dan bij een eenling. Wat betekent dat 36-37 weken gelijk staat aan 40-41 weken bij 1 baby. Dat hakt er mentaal wel in. Nola is met 40+3 geboren met ernstig zuurstoftekort vanwege een te kleine placenta. Daarom kregen wij het advies (ook al was het pure pech en was er geen aanleiding) om bij Vive niet voorbij de 39 weken te gaan.
Maar welke keuze hebben we nu?
Onder de 37 weken zijn ze prematuur. Zeker met geboorte via een keizersnede is er meer kans op zaken als vocht in de longen, langere ziekenhuisopname en allerlei andere gevolgen. Die natuurlijk minder zwaar wegen dan 1 of 2 overleden baby’s, maar het is een enorm lastige mentale afweging die ineens om de hoek komt kijken nu alle andere mijlpalen wel zijn gepasseerd. Kan ik het mentaal tot het einde van week 36 volhouden? (zeg 36+6)… Of wordt de spanning echt teveel en trek ik het niet meer? Het idee dat we die 40 weken grens gaan opzoeken is een behoorlijke trigger. Maar eerder halen voelt ook tegen natuurlijk. Ergens zou het makkelijker zijn als mijn vliezen gewoon spontaan zouden breken. Ook al wordt het dan alsnog direct een keizersnede en een ziekenhuisopname… Zou het wel een teken zijn dat het gewoon mooi is geweest. Maar twee baby’s, op mijn keuze, eerder halen terwijl dat misschien helemaal niet het allerbeste voor ze is. Dat vind ik best een verantwoordelijkheid om te dragen.
En zo is er ook ineens de realisatie dat er misschien wel écht twee levende meisjes bijkomen
Hebben we al die tijd dat nog niet echt durven denken. En dat terwijl ik ineens ál 32+ weken ben met nog maar 4,5 week maximaal te gaan! Beide meisjes een whopping 2 kilo! Vanaf nu worden de controles in het ziekenhuis niet 2-wekelijks, maar elke week. Voornamelijk op mijn verzoek. De gynaecoloog is namelijk behoorlijk optimistisch en zou elke 2 weken prima vinden. Zo goed doen de meisjes het. Maar ik durf er niet op te vertrouwen. Wil ook niet zeggen dat ik continu vol wantrouwen en angst ben, maar met vlagen overvalt het me wel. Na elk ziekenhuisbezoek stap ik in de auto en komen er tranen. Puur ongeloof. Weer twee weken erbij. Weer groeien ze exact op de P50-lijn. Precies gemiddeld. Allebei even groot. Hoé dan?!
Precies gemiddeld. Geen betere beoordeling die we ons kunnen wensen!
MEIKE
