Ik weet nog precies het moment dat het begon
Ik stond op uit bed en overweldigende golf van angst door mijn lichaam gaan. Dit had ik nog nooit gevoeld. Mijn hartslag schoot omhoog, mijn handen begonnen te trillen en ik kon nauwelijks ademhalen. Paniek. Pure, allesverzengende paniek. Het slokte me op. Zo aanwezig. Niet te ontkennen. Niet te negeren.
Ik probeerde mezelf te kalmeren, diep adem te halen, maar het leek alsof mijn lichaam totaal buiten mijn controle was
Het voelde alsof mijn borstkas dichtgeknepen werd, alsof ik opgesloten zat in een ruimte zonder zuurstof. Dat gevoel weg zakte niet weg. Het nam niet af. Ik bleef zitten op de rand van het bed, totaal verdwaasd. Wat was dit? Wat gebeurde er met me?
De rest van de dag voelde ik me totaal rusteloos
Ik kon mijn draai niet vinden. Mijn gedachten raasden door mijn hoofd, maar ik kon ze niet vastpakken. Wat was er in hemelsnaam met me aan de hand? Ik probeerde het gevoel van me af te schudden. Het ging niet weg. Alsof ik continu in een paniekaanval zat, en dat voor uren.
Na 2 dagen zwakte het minimaal af
Ik maakte me zorgen. Misschien was het gewoon vermoeidheid, vertelde ik mezelf. Ja, dat moest het zijn. Te weinig slaap, een baby die veel aandacht vraagt, hormonen die door mijn lichaam gieren. Ik moest gewoon even rustig aan doen.
Maar de dagen die volgden waren niet veel beter
De paniekaanvallen kwamen steeds vaker en onverwachts, vaak op momenten dat ik het het minst verwachtte. Tijdens het verschonen van Nikita’s luiers, terwijl ik boodschappen deed, zelfs midden in de nacht werd ik soms wakker, badend in het zweet, met het gevoel dat ik stikte. Zelfs de kleinste dingen, zoals het horen van de deurbel of het breken van een glas, konden me volledig uit balans brengen. Ik voelde me gevangen in mijn eigen lichaam en hoofd, machteloos en doodsbang. Het leek alsof er continu een donkere wolk boven me hing, klaar om elk moment in een storm los te barsten.
Mijn eerste instinct was om dit allemaal weg te stoppen en te doen alsof er niets aan de hand was
Ik dacht: “Dit gaat vanzelf over, ik moet gewoon wat meer rust nemen.” Maar hoe meer ik probeerde het te negeren, hoe erger het leek te worden. Op een ochtend kon ik het niet meer aan en belde ik mijn huisarts. Ik huilde aan de telefoon, iets wat ik normaal nooit doe, en dat was genoeg om dezelfde dag nog een afspraak te krijgen.
De huisarts luisterde geduldig naar mijn verhaal en stelde al snel vast dat ik te maken had met ernstige paniekaanvallen
Hij stelde voor dat ik met een psycholoog ging praten, om te begrijpen waar deze angsten vandaan kwamen en om tools te leren om ermee om te gaan. Ik stemde in, hoewel het voelde alsof ik aan het falen was. Ik moest hulp zoeken om gewoon te kunnen functioneren. Ergens voelde ik een enorme schaamte. Ik was altijd zo sterk geweest, zo onafhankelijk. En nu leek ik niet eens meer in staat om voor mijn eigen kind te zorgen zonder in paniek te raken.
De psycholoog leek me aardig, maar de eerste paar sessies gingen moeizaam
Ik was zo gewend om mijn emoties weg te stoppen, dat ik het moeilijk vond om open te zijn over wat er in me omging. We spraken over de geboorte van Nikita, over het moederschap, over mijn verwachtingen van mezelf als moeder en over hoe zwaar ik het eigenlijk vond. Langzaam begon ik te beseffen dat mijn angsten misschien voortkwamen uit een gevoel van controleverlies en onzekerheid over mijn nieuwe rol als moeder.
Ondanks dat ik mijn best deed, voelde ik me nog steeds gevangen in die cyclus van angst en paniek
Sommige dagen leken beter te gaan, maar op andere dagen voelde ik me alsof ik op een dun touwtje balanceerde, met de afgrond van paniek onder me. De psycholoog raadde aan om een psychiater te bezoeken, om te kijken of medicatie me misschien zou kunnen helpen om wat stabiliteit te vinden.
De psychiater was vriendelijk en begripvol
Het klikte niet gelijk. Hij legde uit dat paniekaanvallen vaak voortkomen uit een chemische disbalans in de hersenen en dat medicatie kon helpen om die balans te herstellen. We probeerden verschillende medicijnen, maar het was een lange, frustrerende weg. Sommige medicaties gaven me nare bijwerkingen, zoals duizeligheid en misselijkheid, terwijl andere leken te werken maar na een tijdje hun effect verloren. Elke keer als ik weer een nieuw medicijn moest proberen, voelde het alsof ik faalde. Alsof ik niet sterk genoeg was om dit zonder hulp te doen.
Er waren dagen dat ik zo uitgeput was van de constante strijd in mijn hoofd dat ik niet eens de energie had om mijn dochter op te tillen
Het voelde alsof ik faalde als moeder. Ik kon niet eens voor mijn eigen kind zorgen zonder hulp. De kleine dingen die ik normaal deed, zoals het maken van ontbijt of het lezen van een verhaaltje voor het slapen gaan, voelden als bergen die ik niet kon beklimmen. Mijn man moest vaak bijspringen, iets wat hij gelukkig met veel liefde deed, maar ik kon het schuldgevoel niet van me afschudden.
Uiteindelijk belandde ik op een combinatie van antidepressiva en een kalmerend middel
Het kalmerende middel hielp om de paniekaanvallen in toom te houden, maar het maakte me ook erg moe en verdoofd. Er waren dagen dat ik wel 10 pilletjes nam om rustig te worden. Dit was bizar veel, en had nauwelijks effect op me. Ik voelde me alsof ik door een mist leefde, nauwelijks in staat om te genieten van de momenten met Nikita. De paniek overheerste alles, zelfs de medicatie. Maar ik had geen keuze; zonder de medicatie waren de paniekaanvallen nog erger. Soms kon ik me nauwelijks bewegen of functioneren.
Het moeilijkste was misschien wel het schuldgevoel dat ik voelde tegenover Nikita
Ze verdiende een moeder die aanwezig en betrokken was, iemand die van elk moment met haar kon genieten. In plaats daarvan kreeg ze een moeder die zich elke dag door de uren heen sleepte, in een constante strijd met zichzelf. Ik voelde me zo vreselijk tekortschieten. Wat als ze zich later herinnerde hoe afwezig ik was? Hoe vaak ik door de woonkamer dwaalde, zoekend naar iets dat ik niet kon vinden?
Maanden gingen voorbij in een soort waas
Soms leek het alsof er een klein beetje verbetering was, dan weer zonk ik terug in die bodemloze put van paniek en angst. Het was een stap vooruit en twee stappen achteruit. Maar op een gegeven moment, heel langzaam, begon ik kleine veranderingen op te merken. De paniekaanvallen werden minder frequent en minder intens. Ik kon mezelf iets beter kalmeren als ze opkwamen. Ik begon weer kleine dingen te doen die ik leuk vond, zoals een korte wandeling maken of een kop koffie drinken met een vriendin.
Ik herinner me nog de eerste keer dat ik weer durfde te gaan wandelen
Het voelde alsof ik een enorme overwinning had behaald, al was het maar een klein stukje door de buurt. Elke stap voelde als een triomf. Ik probeerde mezelf niet te hard te pushen, elke vooruitgang was iets om trots op te zijn, hoe klein ook. En zo, heel langzaam, leerde ik weer te leven.
De psychiater besloot na een tijdje om de dosis van de medicatie langzaam te verlagen
Ik was doodsbang dat de paniek zou terugkomen, maar gelukkig gebeurde dat niet. Het ging stukje bij beetje beter. Ik begon weer iets van mezelf terug te vinden, al was het maar in kleine, voorzichtige stapjes. Dingen die ik vroeger als vanzelfsprekend beschouwde, zoals naar de supermarkt gaan of even alleen thuis zijn, voelden weer iets normaler. Het was nog steeds moeilijk, maar ik had het gevoel dat ik weer een beetje controle kreeg over mijn leven.
Nu, maanden later, ben ik stabiel
Niet zoals ik was vóór dit alles, maar stabiel genoeg om te functioneren en weer te kunnen genieten van mijn leven en van Nikita. Ik gebruik nog steeds een bepaalde dosis van mijn medicatie, en eerlijk gezegd durf ik niet zonder. Ik weet dat er altijd een kans is dat de paniek terugkomt, dat ik weer terugval in die verschrikkelijke staat waarin ik maandenlang heb geleefd. De angst om terug te vallen blijft een constante schaduw op de achtergrond.
Maar dat is oké
Ik heb vrede gesloten met het feit dat mijn leven nooit meer helemaal wordt zoals het was. Dat is een harde realiteit om te accepteren, maar ik weet nu ook dat ik dit kan overleven. Ik heb het al overleefd. Het voelt alsof ik een nieuwe versie van mezelf heb moeten creëren, iemand die deze strijd heeft doorstaan en er sterker is uitgekomen.
En Nikita?
Ze is mijn lichtpuntje, mijn anker. Ondanks alles is ze een vrolijk, lief en gezond meisje. Ik hoop dat ze zich later niets herinnert van deze periode. Maar als ze ooit vraagt waarom mama soms wat stiller is, wat afwezig lijkt, dan zal ik haar eerlijk vertellen dat ik een stoornis heb die nooit helemaal overgaat. Maar dat ik controle heb. En een enorme dosis liefde voor haar.
LAURA
