Dat Juul en ik beste vriendinnen zouden worden, had ik niet kunnen voorspellen
Toen we elkaar ontmoetten, zaten we allebei nog in onze rebelse puberjaren. We hadden elkaar leren kennen tijdens de kamp op de middelbare school. We vonden elkaar een bitch. Ik weet nog precies wat ze toen zei: “Jij hebt wel een grote mond voor zo’n klein meisje.” En ik, altijd in voor een grote bek, riep meteen terug: “En jij hebt wel een grote bek voor iemand met zo’n suf jurkje.” We lachten allebei en sindsdien waren we onafscheidelijk.
Hierna gingen we samen naar de Universiteit van Utrecht
We deden beiden psychologie. Juul was altijd de spontanere van ons twee. Zij was diegene die ‘s avonds na een lange dag colleges nog bedacht om naar een feestje te gaan, terwijl ik al in m’n pyjama klaar stond om een serie te kijken. Maar dat was juist wat onze vriendschap zo bijzonder maakte. Ik liet me door haar meeslepen in dingen waar ik anders nooit aan begonnen was, en zij werd door mij iets meer geremd in haar wilde plannen. Het was de perfecte balans.
Na onze studententijd bleven we elkaar trouw
Waar de rest van onze vriendengroep langzaam uit elkaar viel, hielden Juul en ik vast aan onze wekelijkse studie-ochtenden en diners. We vonden hierna allebei een baan, trouwden – zij met Boris, ik met Daaf – en ook daar hielden de overeenkomsten niet op. We kochten rond dezelfde tijd ons eerste huis, en kregen zelfs onze eerste kinderen in hetzelfde jaar. Het leek bijna alsof onze levens synchroon liepen. Als ik eerlijk ben, voelde het soms meer als een spiegelbeeld dan als een vriendschap. Alles wat ik meemaakte, maakte zij ook mee. Alles wat zij doormaakte, beleefde ik ook. We deelden alles, onze vreugde, ons verdriet en vooral onze frustraties. Niets was te gek, niets te gênant.
Juul was de enige die ik durfde te vertellen hoe ik me voelde na de geboorte van mijn tweede kind
“Ik trek dit niet, Juul. Ik voel me een slechte moeder.” Ze had geluisterd, me niet veroordeeld, maar gewoon haar arm om me heen geslagen en gezegd: “Jij bent de beste moeder voor jouw kinderen. Ze boffen met je, net als ik.” Dat was wie Juul was. Steun en toeverlaat, mijn klankbord, mijn partner-in-crime. Maar zelfs in de sterkste vriendschappen kan er blijkbaar iets breken. Bij ons begon het met een kleine scheur, die langzaam maar zeker groter werd totdat alles kapotging.
Het begon met iets simpels, zoals dat meestal gaat
Ik had Juuls dochter, Isabel, op de middag uit school gehaald, omdat Juul vastzat in een vergadering. “Geen probleem”, dacht ik. Dat deden we wel vaker voor elkaar. Terwijl de kinderen bij ons thuis speelden, besloot ik een appeltaart te bakken. Isabel was allergisch voor noten, dat wist ik, dus ik zorgde ervoor dat alles helemaal veilig was. Of dat dacht ik tenminste. Op de een of andere manier moest er toch iets mis zijn gegaan, want binnen een uur zat Isabel onder de uitslag. Ik schrok me dood. Meteen naar de huisarts, die gelukkig kon bevestigen dat het niets ernstigs was, gewoon een lichte reactie. Isabel was snel weer zichzelf.
Ik dacht dat het daarmee klaar was
Maar toen Juul Isabel kwam ophalen en ik vertelde wat er was gebeurd, zag ik de verandering in haar ogen. Van opgelucht naar achterdochtig in een fractie van een seconde. “Wat heb je haar gegeven dan?”, vroeg ze. Ik voelde me meteen aangevallen. “Gewoon, een stukje appeltaart. Er zat echt niets in wat ze niet mocht hebben, ik heb alles gecontroleerd.” Maar Juul keek me aan alsof ik haar zojuist vergiftigd had.
Die blik deed iets met me
Het voelde alsof ze me niet meer vertrouwde, alsof ik ineens niet meer haar beste vriendin was, maar een gevaar voor haar kind. Dat ik de controle niet had gehad, dat Isabel een reactie had gekregen onder mijn toezicht, was erg genoeg. Maar dat Juul me er nu op deze manier op aansprak, was als een klap in mijn gezicht.
De dagen erna voelde het ongemakkelijk tussen ons
Waar we normaal elkaar constant appten over de stomste dingen, bleef het nu stil. De volgende keer dat we elkaar zagen, was tijdens een gezamenlijke barbecue. Iedereen was er, vrienden, familie, en ook Juul en haar gezin. Ik deed mijn best om te doen alsof alles normaal was, maar ik voelde haar ogen constant op me gericht. Toen ik Isabel een glas limonade aanbood, zag ik Juuls gezicht vertrekken. “Zal ik dat maar doen?”, vroeg ze, en voordat ik kon antwoorden, had ze het glas uit mijn hand genomen.
De opgekropte frustratie van de afgelopen dagen kwam ineens omhoog
“Wat is dit nou, Juul? Denk je dat ik niet weet wat ik haar kan geven?”, flapte ik eruit. Het werd in een klap stil om ons heen. Juul keek me aan, haar gezicht strak, en toen begon ze te praten. Geen normale woorden, maar een waterval aan beschuldigingen. Hoe ik altijd te laks was, hoe ik nooit echt oplette, hoe ik misschien toch een beetje meer zorgvuldigheid moest betrachten, vooral als het om haar kinderen ging.
Ik voelde het bloed naar mijn hoofd stijgen
Juul, mijn beste vriendin, stond me hier te bekritiseren alsof ik een of andere onverantwoordelijke eikel was die zomaar wat deed. Ik probeerde me te verdedigen, maar het was alsof ze me niet hoorde. Alsof ze alleen maar haar eigen woede kwijt wilde. Na die avond was alles anders. De wekelijkse koffieochtenden werden minder frequent, en als ze wel doorgingen, hing er een ongemakkelijke spanning in de lucht. Juul was anders, minder open. Ze leek te waken over elk woord dat ze zei, bang dat ik misschien iets verkeerd zou begrijpen. En ik? Ik was woedend. Ik voelde me verraden door Juul, degene die ik vertrouwde met mijn diepste geheimen. En nu voelde het alsof ik een vreemde was geworden in haar ogen.
De finale klap kwam een paar maanden later
Juul had haar verjaardag en zoals altijd had ze iedereen uitgenodigd. Ik kwam met een ongemakkelijk gevoel binnen, maar wilde er het beste van maken. Misschien konden we alles achter ons laten en weer teruggaan naar hoe het was. Maar zodra ik binnenkwam, zag ik het. Juul, druk pratend met een andere vriendin, en toen ze me zag, verstarde haar gezicht. Ze kwam niet naar me toe, begroette me niet zoals ze altijd deed. Het voelde alsof ik een indringer was in plaats van haar beste vriendin. Ik probeerde het nog, mengde me in het gesprek, maar het was duidelijk. Ik was hier niet meer welkom.
Die avond, toen ik naar huis reed, besloot ik dat het klaar was
De volgende dag stuurde ik haar een berichtje. Kort en bondig. “Juul, ik weet niet wat er mis is gegaan, maar dit kan niet zo doorgaan. We moeten praten.” Haar antwoord kwam snel. “Anna, ik denk dat het beter is als we even wat afstand nemen. Dit werkt zo niet.”
Dat was het
25 jaar vriendschap, zomaar weggegooid door een stom akkefietje. Het voelde alsof iemand mijn hart uit mijn borst rukte. Hoe had het zo kunnen gaan? Hoe kon iets dat zo sterk leek, zomaar in duigen vallen? Ik weet het niet. Misschien was het niet alleen dat ene voorval. Misschien hadden we allebei al die jaren dingen opgekropt die nu naar boven kwamen. Maar wat ik wel weet, is dat ik Juul mis. Elke dag. En dat doet pijn. Want 25 jaar, dat gooi je niet zomaar weg. Maar blijkbaar zij wel.
ANNA
