“Hoi! Ik heb even iets waar ik het even over wil hebben. Het is niet dat we jullie toestemming vragen of wat dan ook, maar het voelt niet goed als ik jullie hier niet over inlicht. Wij hebben inmiddels drie namen maar één daarvan lijkt heel erg veel op de tweede naam van Kane maar dan anders geschreven. Mochten we die naam nemen, dan willen we wel dat jullie op de hoogte zijn en dat het niet rauw op jullie dak komt. Je weet maar nooit of dit gevoelig ligt.” Dat was het berichtje dat ik kreeg.
Wat moet ik hier nou weer mee?
Wat denk je nou zelf? Dat dit niet gevoelig ligt? Dat jullie kindje straks bij ons door de woonkamer kruipt en ik ‘Sasha’ moet roepen om zijn aandacht te krijgen? En dat dit dan een dikke vette messteek geeft, omdat je eigenlijk je eigen ‘Sasha’ hier had willen roepen? Ook al is het zijn tweede naam?
Ik appte mijn man
“Wat moet ik hier nou weer mee?” Hij wist het ook niet. “Ze moeten doen wat voor hen goed voelt. Ik durf alleen niet te beloven dat ik dat ventje zonder moeite kan aankijken en bij zijn naam kan noemen.” En dat was ik volledig met hem eens.
Zo gezegd, zo gedaan. Ik kreeg het antwoord dat het spijtig was dit te horen als zij eventueel voor deze naam zouden kiezen en dat ze zich zo goed kon voorstellen dat we elke dag nog met Kane bezig waren. Ze wilde niet dat dit tussen onze vriendschap in zou komen te staan.
Nu ze zelf zwanger was moest ze er niet aan denken dat ze dit ook moest mee maken en dat was voor haar de reden om het te vertellen voordat ze bevallen was. “We hadden deze namen al voordat jij of wij überhaupt zwanger waren.”
Begreep ze dan niet dat dit echt zo ontzettend veel zeer deed?
Het enige wat door mijn hoofd spookte was: Hoe kunnen ze dit nou verzinnen? Waarom kozen ze niet één van de andere namen? Begreep ze dan niet dat dit echt zo ontzettend veel zeer deed? En waarom ‘eventueel zouden kiezen’ of dat het ’kon gebeuren’ om voor deze naam te gaan? Bij deze vraag heb je de keuze voor de naam toch al gemaakt? Anders stuur je niet zo een berichtje.
Wat als Kane wel thuis in zijn bedje had gelegen, had ik dan ook dit berichtje gehad?
Dachten ze het kan nu toch wel nu hij dood is? Was ik nou zo overdreven aan het reageren of was het terecht? Ik wachtte tot mijn man ‘s avonds thuis kwam. Ondertussen had ik contact met mijn moeder en mijn zusje. Zij vonden het net als wij respectloos en ze vonden mijn reactie helemaal niet overdreven maar juist heel normaal! Het lag dus niet aan mij.
Mijn man kwam eerder thuis dan normaal
Normaal sport hij na zijn werk nog een uurtje voordat hij naar huis komt. Nu was hij meteen uit zijn werk naar huis gekomen. “Ik kon niet sporten.” Hij keek mij aan en ik zag de pijn in zijn ogen. Ik overdreef dus niet, dat was één ding wat ik nu zeker wist. Mijn man, die niet snel emotie laat zien, begon te huilen. Daar stonden we dan met z’n tweeën. Te huilen om weer geconfronteerd te worden met de waarheid door een paar stomme vrienden die het totaal niet snappen dat dit ontzettend veel pijn deed. En dat terwijl we al zoveel met elkaar hadden meegemaakt. Een echte vriendschap door dik en dun. Nadat we even bijgekomen waren hebben we na het eten een berichtje naar hen gestuurd.
Het berichtje terug
“Sorry, maar we hebben er gewoon geen begrip voor dat jullie deze keuze willen maken voor die naam. We snappen dat jullie die naam ook mooi vinden en dat jullie die misschien al heel lang in gedachten hadden, maar voor ons is dat gewoon heel moeilijk te begrijpen dat jullie van plan zijn hem zo te noemen nadat wij onze zoon zijn verloren met de zelfde naam, ook al is het zijn tweede naam.
En dat terwijl jullie ook nog een andere naam in gedachten hebben
Het gaat ons niet erom dat hij niet dezelfde naam mag hebben, maar wij vinden het nogal respectloos naar ons toe, het is niet dat we verre vrienden zijn, maar juist hele goede. Iedereen zegt dat ze zich voor kunnen stellen hoe het is, maar dat kun je niet als je dit zelf niet meegemaakt hebt.
Het doet ons gewoon heel veel zeer en verdriet en het lijkt ons dan ook beter om even afstand van elkaar te nemen. We willen er verder geen discussie over voeren, iedereen heeft zijn eigen mening en al zijn we het niet met elkaar eens, we hebben wel respect voor jullie keuze.”
Het laatste berichtje, onze vriendschap van jaren is voorbij
“Hier ons voorlopig laatste berichtje. We hopen dat we jullie verdriet om jullie kindje niet heel veel erger hebben gemaakt. Maar we konden niet anders. Respectloos was het pas geweest als we niks hadden gezegd en je na de bevalling eventueel hiermee geconfronteerd zou worden. We wisten van te voren al dat wat voor naam we ook kiezen de situatie lastig blijft.
Wij krijgen een jongetje en jullie zijn er ééntje verloren, het feit dat we ook nog deze naam eventueel kunnen kiezen maakt het alleen maar lastiger. We wensen jullie alle goeds en liefde voor jullie en je meiden. P.S. We verwachten geen reactie op dit berichtje, het is goed zo.”
Dag, bijna 20 jaar vriendschap…
DEBBY
Bron: Ik Ben Zwanger
Verbaas me over de gevoelloze reacties hier. Deze mensen hebben hét verdriet meegemaakt wat je je ergste vijand nog niet toewenst: je eigen kind overleven. En dan komen er een paar vrienden langs, die een nieuw leven gaan vieren (wat ze vast gegund worden maar desalniettemin op zichzelf al heel confronterend kan zijn), en die dan per se een eerste. tweede, derde naam van jouw overleden kindje moeten kiezen. Op het moment dat je zogenaamde dierbare vrienden aangeven dat dit pijn doet en nog meer verdriet oplevert dan deze hel al heeft veroorzaakt, kies je uit compassie en medeleven voor je medemens, een andere naam. Je hebt 381.00000 opties. Je kwetst een ander niet zo. Ongeacht of anderen het een eer vinden. Deze mensen blijkbaar niet. En dan het appje ook gebracht als een voldongen feit, “we vragen niet om toestemming ofzo”. Wauw…..
Ik zou het persoonlijk ook omkeren en het als een mooie nagedachtenis zien van jullie zoon, dus een eer. Maar dat verschilt dus per persoon hoe je er mee om gaat. Jammer dat de vriendschap hierom is verloren.
Als je al 20 jaar vrienden bent en het gaat om zoiets gevoeligs dan spreek je toch even met elkaar af en vroeg je hierover een persoonlijk gesprek onder genot van een kop koffie/the ( of iets dergelijks).
Waarom in vredesnaam (van beide kanten) via appen.
Pff, ik denk dat het toch wel erg overdreven is om dit gedrag van de vrienden zo respectloos te vinden. Rouw is er toch. Jullie pijn zal langzaam een beetje slijten en het is belangrijk om ook je zegeningen te blijven tellen. Vrienden die je al twintig jaar hebt bijvoorbeeld. De meiden die er blijkbaar zijn… andere kinderen die geboren worden op de wereld. Tuurlijk triggert het pijn, maar het geeft ook liefde en plezier, als je er voor open staat. Misschien kun je er wel een beetje van jullie kindje in terug zien. Het is niet respectloos. ja, even in het echt komen vertellen was netter, maar blijkbaar is dit hoe jullie gewoon met elkaar om gingen, want daar struikelde je niet over… Nee, als ik jou was dan zou ik snel appen dat de rouw jullie soms overvalt, maar dat de naam prachtig is, en dan je benieuwd bent naar het kind… of even langs gaan, om lekker samen uit te huilen.
p.s. mijn moeder had met een vriendin overlegd dezelfde eerste naam de kiezen voor mij als voor haar dochter. Laat de naam een beetje los. Het gaat om de unieke zieltjes die bij de kinderen horen…
Ik zou vereerd zijn. Het gaat ook niet om de eerste naam. Het overnemen van de eerste naam zou ik daarentegen wel heel confronterend hebben gevonden.
Ik kan me ook voorstellen dat het niet goed voelt, maar dit kan van jullie vrienden ook anders bedoeld zijn dan ongevoelig en/of respectloos.
Een persoonlijk gesprek hierover wat dit met jullie gevoelens doet, was denk ik meer op z’n plaats geweest. Mogelijk hebben jullie vrienden dit onvoldoende gerealiseerd en waren de intenties goed…
ik begrijp dit ook niet goed..een tweede naam wordt zelden tot nooit genoemd of gebruikt dus waarom dat zou pijnlijk is begrijp ik niet. Zie het als een eer. Het had wel mooier en wellicht slimmer geweest van jullie vrienden als ze hadden aangegeven dat ze hun kind naar jullie kind wilde vernoemen. had sowieso mooi geweest. spijtig van zo’n lange vriendschap…
wat afschuwelijk voor jullie, de vraag blijft of het wel echte vrienden waren. als je je eigen belang zo voor op zet en geen rekening houdt met de gevoelens van je beste vrienden, wat voor vriendschap is dat. heel veel sterkte en fijn dat jullie lieve familie om je heen hebt
ik zou het juist een eer vinden
en jullie zouden het mischien later ook juist mooi vinden
Als vrienden van mij dat zouden zou ik het een eer vinden.
Maar kan ook begrijpen dat je het op je eigen verlies gooit.
Whats in the name…
Misschien een on-populaire mening maar ik begrijp nooit zo goed waarom namen toegeëigend worden.
Ik zou het zien als prachtige ode aan mijn zoon.
Daarbij komt de naam Sasha redelijk regelmatig voor bij zowel jongens als meiden dus nee, ik vind het niet respectloos.
Wat ik als enige jammer zou vinden is dat het per whatsapp besproken wordt. Daaruit zou ik halen dat ze weten dat het jou wel raakt (wat er natuurlijk ook mag zijn!). Ik vind dat je als vrienden er daarin dan voor elkaar moet zijn en recht in de ogen aan kijken.
Wat triest van die ‘vrienden’ om vanwege een naam de vriendschap onderuit te halen. Maar ‘elk nadeel heb ze voordeel’ om met een legendarische voetballer te spreken. Want dit was natuurlijk geen echte vriendschap, echte vrienden zouden het zelfs geen seconde overwegen om voor die naam te gaan. Veel sterkte, ik kan me (godlof) inderdaad niet voorstellen hoe het is om een kind te verliezen, maar als ik er alleen maar aan denk moet ik al bijna huilen.
Vergeet die zogenaamde vrienden maar snel, en koester je echte vrienden.
Nep vrienden!
Daar heb je niks aan, weg ermee.
Precies wat ik dacht, zoiets ga je toch niet appen? (van die vrienden dan). Wel nogal respectloos algemeen. Dit zijn geen echte vrienden.
Vooral lekker alles via de app doen in plaats van elkaar gewoon eens aan te kijken, nog los van de inhoud van de berichten (over én weer).