Veerle is twee jaar en al een echte peuter
Ik ben blij dat ze zelfstandiger wordt. Ze loopt wat rond, kletst tegen haar poppen en probeert een stapeltje boekjes netjes op de plank te zetten, maar die vallen natuurlijk meteen weer om. Toch geeft het me een rust die ik lang niet heb gevoeld. Voor het eerst sinds ze geboren is, heb ik het idee dat ik even kan ademen. Even een moment voor mezelf, ook al is het kort.
Ze wordt groot, en daar ben ik dankbaar voor
Laatst ging ze voor het eerst zelf naar het toilet, trots dat ze was. “Mama, kijk!”, riep ze, terwijl ze met haar kleine vingertjes op de wc-bril klapte alsof ze net een medaille had gewonnen. Ik stond erbij, glunderend, maar diep vanbinnen zuchtte ik opgelucht. Het betekent dat ik straks minder luiers hoef te verschonen. God, wat een gedoe is dat geweest, al die luiers. Nu is het tijd voor iets meer vrijheid.
Maar eerlijk? Moeder zijn heeft me keihard geraakt
Toen ik zwanger was, dacht ik dat ik alles wel aankon. Het moederschap leek me zo’n mooie ervaring. Ik stelde me voor dat ik met gemak zou bevallen en dat mijn herstel een kwestie van dagen zou zijn. Lekker met mijn baby op de bank, rustig borstvoeding geven terwijl Ties koffie zet. Maar de realiteit? Nou, die was behoorlijk anders.
De bevalling zelf was een regelrechte hel
Niet die romantische scène die ik in mijn hoofd had, waar ik puffend en zwetend mijn kind ter wereld zou brengen en daarna meteen vol liefde naar haar zou kijken. Nee, het duurde bijna 36 uur en elke seconde voelde als een eeuwigheid. De pijn was intens, iets wat ik totaal niet had verwacht. Ik was er echt niet op voorbereid. Ik dacht dat het wel zou meevallen, ik bedoel, vrouwen doen dit al eeuwen, toch? Maar die weeën, ik dacht dat ik gek werd. En toen ze me uiteindelijk moesten inknippen… Ik heb nog nooit zo gevloekt in mijn leven.
En dan dat herstel
Iedereen praat altijd over hoe je de pijn meteen vergeet zodra je je baby in je armen houdt. Bullshit. Ik voelde die pijn nog weken. Ik kon amper zitten, laat staan normaal bewegen. Mijn hele lijf voelde aan alsof ik door een vrachtwagen was aangereden. Het idee van snel weer ‘de oude’ zijn? Vergeet het maar. Ik had maanden nodig om weer een beetje normaal te functioneren, en zelfs nu voel ik het soms nog.
Veerle is een geweldig kind, echt waar
Maar het heeft me zoveel meer gekost dan ik ooit had kunnen bedenken. Het is een constante strijd geweest om weer een beetje normaal te leven. Ik hou van haar, maar ik weet zeker dat ik dit niet nog een keer wil. Een tweede kind? Nee, bedankt.
Ties, mijn man, denkt daar anders over
Hij heeft het al vaker geroepen, zo’n casual opmerking tijdens het avondeten. “Zeg, zou het niet leuk zijn om een broertje of zusje voor Veerle te hebben?” Hij kijkt me dan aan met die brede grijns van hem, alsof het allemaal zo simpel is. Makkelijk praten, hij heeft niet die helse bevalling doorstaan. Hij hoeft niet wakker te liggen van de stuwing en de hechtingen die pijn deden bij elke stap die ik zette. Het is makkelijk praten als je het niet aan den lijve ondervindt.
Ik weet dat ik hem moet vertellen dat ik het echt niet wil, maar ik zie er enorm tegenop
Ik weet nu al hoe dat gesprek zal gaan. Hij zal het niet begrijpen, dat weet ik zeker. Voor hem lijkt het allemaal zo vanzelfsprekend, zo eenvoudig. “Ach, het hoort erbij”, zal hij zeggen, alsof de pijn en de stress van een zwangerschap en bevalling niets voorstellen. Alsof je dat zo even wegwast met een beetje babyolie en een schattige babylach.
De tijd gaat snel en ik voel de druk steeds meer toenemen
Iedere keer als hij het weer terloops aankaart, glimlach ik maar een beetje en zeg iets in de trant van: “Ja, misschien ooit.” Maar in mijn hoofd schreeuw ik nee. Nee, ik wil dit niet nog een keer. Ik denk terug aan de nachten na Veerle’s geboorte. De uren dat ik naar haar lag te kijken, uitgeput maar klaarwakker omdat ze maar bleef huilen. Het lijkt een eeuwigheid geleden, maar het is pas twee jaar. Ties lag vaak naast me te slapen terwijl ik wanhopig probeerde haar te troosten. En dan de onzekerheid, elke keer dat ze haar voeding niet wilde, of als ik het gevoel had dat ik het gewoon niet goed deed. Nee, ik ben blij dat die tijd voorbij is en wil niet opnieuw door die achtbaan van emoties.
Veerle is zo lief, zo puur, en dat voor mij genoeg
Eén kind is genoeg. Ik wil mijn leven weer een beetje terug. Ik wil weer kunnen werken zonder het gevoel te hebben dat ik op mijn tenen loop, en ik wil mijn lichaam niet opnieuw door die marteling laten gaan. Ties begrijpt dat niet. Hij ziet het anders, alsof een tweede kind onze familie compleet zou maken. Ik vind ons gezin nu al compleet. En hoewel ik weet dat het gesprek er binnenkort aan komt, blijf ik het maar uitstellen. Misschien omdat ik bang ben voor zijn reactie, misschien omdat ik niet goed weet hoe ik het moet brengen zonder dat het voelt alsof ik hem iets ontneem. Ik kan niet langer blijven doen alsof alles goed is. De waarheid is dat ik één kind wil, niet meer. Ties verdient het om te weten hoe ik me echt voel, ook al zie ik er enorm tegenop.
Soms vraag ik me af hoe het zo kan zijn dat Ties en ik op dit punt zo anders denken
Voor hem is het plaatje van een gezin gewoon anders dan voor mij. Hij praat weleens over vakanties met “de kinderen” in plaats van “Veerle” alsof het al vaststaat dat er een tweede komt. Ik zeg er dan niks van, maar het steekt. Het voelt alsof hij iets van me verwacht dat ik niet kan of wil geven. Terwijl hij zelf nooit écht de last van een zwangerschap of bevalling heeft gevoeld. Hij was er natuurlijk wel, hij was zorgzaam en lief, maar de lichamelijke uitputting, de pijn en het herstel, dat moest ik allemaal alleen doen. En nu wil hij nóg een keer dat ik die helse rit meemaak? Daar word ik alleen al moe van als ik eraan denk.
Als ik zie hoe Ties met Veerle omgaat, smelt ik wel
Hij is echt een geweldige vader, daar kan ik niet omheen. Hij draagt haar op zijn schouders, zingt liedjes voor haar als ze huilt en heeft eindeloos geduld als ze weer eens dwars is. Ik snap wel dat hij zo graag nog een kindje wil. Maar voor mij voelt het anders. Ik heb nog steeds niet het gevoel dat ik volledig hersteld ben, fysiek niet, maar ook niet mentaal. En de gedachte om weer helemaal opnieuw te beginnen, met slapeloze nachten, kolven en dat gevoel van constante uitputting, maakt me doodsbang.
Misschien is vanavond het juiste moment om het te vertellen
Of misschien, heel misschien, kan ik het nog een dagje uitstellen.
FLOOR
gewoon duidelijk zijn; nee. Nee ik wil geen 2de kind.
jij moet de zwangerschap dragen, een bevalling doorstaan, en daarna komt het hele zware werk; opvoeden. en dan heb je er nog eentje rondlopen.
wat je beschrijft zo heb ik het ook ervaren met mijn eerste kindje. ik had een postnatale depressie. dat was zo zwaar dat ik geen 2de kindje wil. en mijn wil dit ook niet voor mijn gezondheid.
je gezondheid komt eerst. als dat niet goed is kun je ook voor niemand zorgen. zorg eerst voor jezelf.
Ik heb ook een dochter en wilde absoluut niet meer kinderen. Gelukkig ind mijn man dat geen probleem. Als ik jou was, ging ik voorlopig gewoon de pil slikken. Baas in eigen buik. Als de rust wat is weergekeerd, kun je het er altijd nog over hebben.
Wat knap dat je het hier zo kan delen. Ik kan me voorstellen dat het je ook al wel wat heeft geholpen door het hier zo uit te schrijven.
Het is alleen wel echt heel belangrijk om hier een goed gesprek met je partner over te hebben. Vooral omdat hij nu geen idee heeft van wat er bij jou omgaat. Misschien dit artikel aan hem laten lezen? Daarna hem de tijd geven om het te verwerken om er vervolgens goed over te praten en luisteren.
Ikzelf heb twee kinderen, maar ik dacht altijd dat ik er drie wilde. Ondanks dat de zwangerschappen goed gingen en de bevallingen prachtig waren, is voor mij de grootste reden om het niet meer te willen: de uitputtingsslag die het vraagt van je lichaam.
Mijn grootste behoefte is om weer meer terug mezelf te zijn.
Als mijn partner zwanger kon zijn, dan zou ik zonder twijfel nog een derde kind willen. Maarja, ik denk niet dat hij het dan zou willen.
Je moet er beiden achter staan, zeker de moeder. Als dat niet het geval is dan niet doen! Ik herken veel in jouw verhaal. Wij hebben nooit een tweede kind gekregen, onze dochter is inmiddels 10 jaar dus ik moet er nu echt niet meer aan denken! Gelukkig waren mijn man en ik het er wel over eens dat één kind genoeg is. De tijd gaat wel onwijs snel nu 10 jaar verder maar dat hoort er ook weer bij.
zelf heb ik een soepele bevalling gehad maar de weken erna (ofwel 9 maanden) waren zwaar. had een moeilijke baby veel huilen niet in bed willen slapen nachten wakker niet in de buggy niet in de auto. dat maakte mij helemaal uitgeput mentaal en fysiek. ik heb totaal geen roze wolk gehad en kon nergens van genieten
vanaf 10 maanden begon het beter te gaan. ondertussen is mijn kindje bijna 2 maar nog steeds een erg pittig karaktertje, wat de babytijd wel verklaart.
dus ik begrijp het volkomen, zelf kan ik niet wachten tot ze iets zelfstandiger wordt en naar de peuter gaat. misschien later in de toekomst wil ik het nog een keer proberen maar 2 jaar is nog te vroeg.. dus maak je niet gek! luister naar jezelf en je lichaam.
Ik herken het wel een beetje hoor.
Ik had bij de 1e ook echt een drama bevalling.
Eerst ingeleid worden omdat ik 2 weken over tijd was.
Tijdens de bevalling zat m’n dochter vast in het geboortekanaal.
Uitgescheurd, ingeknipt (en uiteindelijk gehecht)
Met een zuignap geprobeerd.
Uiteindelijk na alle moeite nog een keizersnede.
Door al het persen enorm veel straie, wat 2 jaar duurde voordat het weer huidskleur werdt, en mijn eigenwaarde daardoor een enorme knauw had gekregen.
Mijn behoefte doen was 2 weken niet prettig.
Weken last gehad van de keizersnede.
Een half jaar last van moeheid.
Ik kon niet genieten van mijn kind, alles was teveel.
Ik kon alleen van mijn kind genieten als het in de armen van iemand anders lag.
Toen ik na anderhalf jaar weer zwanger was, zag ik ergggg op tegen de bevalling.
Maar de 2e bevalling ging gewoon perfect!!
Was er binnen 2 uur na de 1e weeën.
Ik moest van de arts al persen, omdat ik 10 cm ontsluiting had, voor ik überhaupt persdrang had.
En het lukte nog ook, zonder al teveel moeite.
En ik kon mijn baby gelijk zien, en was op slag verliefd.
Daarna ontzettend veel adrenaline, waardoor ik me top voelde.
Bovendien een erg makkelijk kind.
En ik had er de energie voor, wat ik bij de 1e niet had.
Daarbij wist ik hoe alles werkte, wat ik bij de 1e allemaal moest uitvinden.
Dus de 2e valt niet te vergelijken met de 1e keer.
Is uiteraard bij iedereen weer anders.
Maar wat ik ermee wil zeggen is, dat het niet zo hoeft te gaan, als bij de 1e keer.
Het is inderdaad wel goed om dit met je man te bespreken.
Gewoon zoals je het hier verwoord heb.
Het lijkt me dat er dan best begrip zal zijn als hij weet waar je precies mee worsteld.