Roos: “Mensen schrikken als ik vertel dat ik zoveel kinderen ik heb” 

In plaats van rustig op te staan en koffie te zetten, start mijn dag meteen in volle vaart

Met acht kinderen in huis is er geen tijd om het rustig aan te doen. Het is een georganiseerde chaos vanaf het moment dat mijn voeten de vloer raken. Het eerste wat ik hoor als ik de trap afloop, is Dean, onze jongste van 3, die me vanuit zijn kamer roept. “Mama!”, roept hij met dat schattige stemmetje. Dean is de peuter die het hele huis wakker maakt met zijn energie. Hij heeft een manier om iedereen aan het lachen te maken, zelfs als je dat op zo’n drukke ochtend niet verwacht.

In de keuken hoor ik al gerommel

Lizzy en Mae, onze oudste dochters, zijn altijd de eersten die opstaan. Op hun zestien en vijftien jaar beginnen ze echt hun eigen routines te ontwikkelen. Ze doen helemaal mee aan de hype van skincare. Lizzy is de serieuze van de twee, gefocust op haar schoolwerk en altijd bezig met wat ze nog moet doen voor de volgende dag. Mae daarentegen is wat meer ontspannen. Ze heeft een creatieve geest en kan zich urenlang verliezen in haar tekeningen of muziek. Ze lijken soms elkaars tegenpolen, maar die verschillen houden ze in balans. Samen zijn ze altijd de eersten die het huis verlaten voor school, en ik hoef me over hen het minst zorgen te maken in de ochtenden.

Dan komt Sepp

13 Jaar oud en middenin de puberteit. Sepp is een typische puber, af en toe wat opstandig, maar met een hart van goud. Hij heeft altijd een grap klaar en weet precies hoe hij me kan laten lachen, zelfs op de stressvolste momenten. Zijn liefde voor voetbal is groot, en hij is vastberaden om professioneel voetballer te worden. Dat betekent dat ik veel tijd in de week besteed aan het rondrijden van en naar trainingen en wedstrijden. Het is vermoeiend, maar zijn passie en enthousiasme maken het allemaal de moeite waard.

Mia en Lot volgen snel daarna

Mia is 10 en gaat volledig op in alles wat ze doet. Of het nu ballet is of schoolwerk, ze doet alles met een soort grenzeloze energie die me soms uitput, maar me ook inspireert. Lot, onze 8-jarige, is het tegenovergestelde. Ze is dromerig en rustig, vaak in haar eigen wereld. Ze kan urenlang zitten nadenken over de meest fascinerende dingen. Lot stelt altijd de mooiste vragen, de vragen waar ik vaak geen antwoord op heb. Ze leert me elke dag weer om geduld te hebben.

Kai, onze 7-jarige, komt ook de keuken binnen met zijn onafscheidelijke LEGO-figuren in zijn handen

Hij is een bouwer, altijd bezig met iets creëren. Van de kinderen is hij degene die het liefst alleen speelt, verdiept in zijn eigen projecten. Hij kan urenlang bouwen zonder zich druk te maken over de chaos om hem heen. Het is een soort rustpunt in ons drukke huishouden, dat stukje tijd dat hij voor zichzelf heeft.

En dan is er Jade, vijf jaar oud

Jade heeft een soort lichtheid om zich heen die aanstekelijk werkt, en hoewel ze soms een beetje eigenwijs kan zijn, is ze ook enorm charmant. Ze volgt haar oudere broers en zussen in alles wat ze doen, altijd op zoek naar aandacht, altijd klaar om mee te doen aan wat voor activiteit dan ook. Jade is ons kleine zonnestraaltje, maar tegelijkertijd moet ik altijd alert zijn, want ze kan overal en nergens zijn op de meest onverwachte momenten.

Als laatste komt Dean naar beneden, die inmiddels zijn favoriete pyjama heeft uitgetrokken en enthousiast in de keuken komt rennen

3 Jaar oud, maar met de energie van tien kinderen tegelijk. Hij vraagt om zijn ontbijt – want, natuurlijk, een peuter kan niet wachten – en ik begin met het maken van toast en yoghurt. Dean is onze kleine wervelwind, altijd in beweging, altijd op zoek naar iets nieuws om te ontdekken. Hij houdt ons allemaal scherp, dat is zeker. Ook kan hij onhandig zijn. Maar dat geeft helemaal niets.

Terwijl ik ontbijt voor de jongsten klaarmaak, probeer ik ondertussen de lunchtrommels in te pakken

Dit is een enorme klus. De ochtenden zijn een soort marathon, waarbij alles draait om efficiëntie. De oudere kinderen helpen mee, maar er is altijd wel iemand die iets kwijt is of vergeten heeft. Van vergeten gymkleren tot ongelezen brieven van school, er is altijd wel iets wat niet volgens plan verloopt.

Mijn man Willem is ondertussen al de deur uit

Hij werkt op een hoge functie bij een bank en heeft een veeleisende baan. Dat betekent dat ik grotendeels verantwoordelijk ben voor de ochtendroutine. Niet dat ik het erg vind, ik ben altijd al degene geweest die de touwtjes in handen houdt. Maar eerlijk is eerlijk, soms voel ik me net een manager van een klein bedrijf. Acht kinderen is geen kleinigheid, en elke dag voelt als een nieuw project dat uitgevoerd moet worden.

De hobby’s en sporten van de kinderen voegen nog een extra laag van complexiteit toe aan onze dagen

Sepp heeft bijna elke avond voetbaltraining, Mia heeft ballet, Lot gaat naar tekenles en Jade heeft net haar eerste zwemlessen. Het betekent dat ik constant heen en weer rij, probeer iedereen op tijd ergens te krijgen en geen enkele activiteit te missen. Het is een logistieke nachtmerrie, maar het is ook wat ons gezin draaiende houdt. We hebben een groot whiteboard in onze keuken, waar alles op staat en waar belangrijke brieven met magneetjes hangen.

De middagen en avonden zijn vaak niet minder hectisch

Na school is het huis weer vol leven, met kinderen die hun huiswerk maken, elkaar helpen – of juist elkaar in de haren vliegen. Lizzy helpt Mae soms met haar wiskunde, terwijl Sepp met Kai door het huis rent met hun nieuwste spelletje. Mia oefent haar balletpassen gewoon in de woonkamer en Jade vraagt aandacht van iedereen die het maar wil geven.

’s Avonds, als de jongste kinderen eindelijk in bed liggen, komt er eventjes een moment van rust, tijdelijk hoor

Willem komt dan meestal thuis, moe van zijn werk, maar altijd blij om even met de kinderen te zijn voordat ook zij naar bed gaan. Die momenten zijn vaak de waardevolste van de dag. Het is het moment waarop ik even stil kan staan en kan kijken naar wat we samen hebben opgebouwd. Acht kinderen, elk met hun eigen unieke karakter, hun eigen behoeften en dromen. Het is druk, het is chaotisch, maar het is ook precies wat ik altijd heb gewild.

Soms vraag ik me af hoe andere gezinnen het doen met minder kinderen

Hoe hun ochtenden verlopen zonder de constante stroom van stemmen, zonder de chaos van tien rugzakken, broodtrommels en schoolformulieren. Het lijkt me bijna surrealistisch om te denken aan een huishouden waar er niet altijd wel iemand is die zijn schoenen kwijt is of de jas nog snel even moet vinden. Het geluid van voetstappen die door het huis denderen, de luide gesprekken, het gehaaste gegraai naar koekjes en snoepjes, voordat ze op zijn, dit is het leven dat we kennen.

Toch zijn er dagen waarop zelfs ik het even niet meer weet

Dagen waarop het lijkt alsof de kinderen constant ruziën, waarin niemand elkaar iets gunt. Van wie het laatste restje melk mag hebben tot wie er in de auto voorin mag zitten op weg naar school. Het zijn kleine dingen, maar ze stapelen zich op. Op zulke momenten voel ik de druk extra hard. Alsof ik constant een scheidsrechter ben in hun eindeloze ruzies, altijd bezig om de rust te bewaren. Want als ik één ding heb geleerd met zoveel kinderen, is het dat rust een illusie is. Er is altijd iets wat om mijn aandacht schreeuwt.

De weekenden zijn niet veel rustiger dan de doordeweekse dagen

Waar andere gezinnen misschien een relaxte zaterdagochtend kennen, beginnen onze weekenden vaak met een volle planning. Sepp heeft vaak een vroege voetbalwedstrijd, Mia een balletles en Lizzy en Mae zijn vaak onderweg naar vrienden of hobby’s. Het voelt soms alsof ik een soort taxichauffeur ben die constant in beweging is. De ene sporthal in, de andere weer uit. Maar zelfs in die hectiek zijn er natuurlijk ook mooie momenten. Zoals wanneer Sepp een doelpunt scoort en me trots naar de zijlijn ziet kijken, of wanneer Mia tijdens een balletvoorstelling.

En dan is er nog het avondeten

Met acht kinderen aan tafel is het altijd een belevenis. Het is geen rustige, ontspannen maaltijd, zoals je die misschien in films ziet. Het is meer chaos, waarbij iedereen door elkaar praat, verhalen vertelt over hun dag, en tegelijkertijd probeert om het laatste stuk gehaktbal te bemachtigen. Er wordt gelachen, soms gehuild, en altijd is er wel iemand die zijn glas omstoot. Altijd. Dat hoort erbij. Soms zie ik in de ogen van Willem dezelfde vermoeide, maar tevreden blik die ik heb. We kijken elkaar aan en wisselen een kleine glimlach uit, wetend dat dit precies is wat we wilden, een groot en levendig gezin.

Natuurlijk zijn er ook zorgen die op de achtergrond sluimeren

Lizzy wordt over twee jaar achttien, en soms vraag ik me af hoe het leven eruitziet als onze kinderen volwassen beginnen te worden en het huis verlaten. Zal ik die stilte wel aankunnen? Het idee dat ons huis ooit minder levendig zal zijn, maakt me verdrietig, maar ik weet ook dat het deel is van het leven. Kinderen worden groot, ze gaan hun eigen weg, en misschien is dat wel de grootste uitdaging van het ouderschap: leren loslaten. Ik ben retebang voor het lege nestsyndroom. Ik hou van de drukte en gekheid. Wat moet ik in een leeg huis?

ROOS