Tot en met vrijdag 30 augustus was mijn zwangerschap een grote blauwe wolk; geen kwaaltjes en veel energie. Vanwege mijn verleden met trombose en de Factor V Leiden zou ik vanaf week 28 elke 2 á 3 weken een groeiecho hebben. Dit voelde best overbodig. Met de 20 weken echo was alles gemiddeld en dus voor ons helemaal goed!
Die middag gingen we voor de eerste groeiecho naar de verloskundige. Na de tweede keer meten voelde ik dat er iets niet goed was. Een andere verloskundige kwam de meting ook nog doen: onze baby was veel te klein. In plaats van bijna 29 weken leek hij zo “groot” als een baby van 24/25 weken. We werden direct doorgestuurd naar het ziekenhuis voor een echo. Daar aangekomen werd ik aan de CTG gelegd, de echo volgde later en bevestigde wat de verloskundige had gezien: onze baby was inderdaad zo groot als een 24/25 weken oude baby. “Per direct bedrust houden en elke dag aan de CTG”, dat was de mededeling.
Tot donderdagochtend 6 september gingen die CTG’s goed. De groeiecho van die dag liet zien dat de doorbloeding van de navelstreng minder goed was dan voorheen. Ik werd per direct opgenomen in Enschede. Vanaf nu dagelijks meerdere CTG’s en ziekenhuisbedrust. Ook kreeg ik de eerste van de twee spuiten met longrijpers. De gynaecoloog gaf aan dat als er iets met mij of de baby zou (moeten) gebeuren ik voor 32 weken in Zwolle zou moeten bevallen. Beter (voor beide) zou het zijn als de baby tot 32 weken bleef zitten. Ik zou vanaf dat moment ook in Enschede mogen bevallen. Nog liever zagen de artsen dat onze baby tot 34 weken kon blijven zitten.
De volgende ochtend was de CTG volgens de gynaecoloog zorgwekkend. De artsen overlegden met het Isala in Zwolle. Er werd besloten dat ik die ochtend overgeplaatst zou worden naar Zwolle. Ook kreeg ik de tweede spuit met longrijpers. Die middag in Zwolle hoorden we voor het eerst dat ik een zwangerschapsvergiftiging zou hebben. Mijn bloeddruk mocht niet te ver oplopen, de CTG’s moesten geen rare beelden gaan vertonen én ik moest alarm slaan als ik de baby minder of niet meer voelde bewegen. Dat ging gelukkig het hele weekend goed.
Maandagochtend 10 september; 30 weken zwanger. Hoera, we hebben deze cruciale grens gehaald. Toch komt de gynaecoloog na een echo met het bericht dat deze ochtend de spoedkeizersnede plaats zal vinden: de doorbloeding van de placenta is minder goed, mijn bloeddruk liep sneller op en de CTG liet niet het beeld zien dat gewenst was. Om 12.13 uur wordt onze zoon Vigo geboren. Hij laat flink van zich horen! Die middag mogen we naar hem toe op de NICU-afdeling. Slechts 875 gram, maar een pittig mannetje volgens de doktoren en verplegers.
Op dinsdag 11 september komt de arts de kamer binnen voor een gesprek met ons. Tijdens de echo die gisteren van Vigo’s hoofd gemaakt is, is geconstateerd dat hij een hersenbloeding en herseninfarct gehad heeft. Wat de uiteindelijke schade is, kan nog niet gezegd worden. Volgens de arts is het spectrum heel breed: van ADHD of andere concentratieproblemen tot een fysieke beperking zoals spasme of een verlamming. De MRI die rond de uitgerekende datum gemaakt wordt, zal meer duidelijkheid geven. Toch zal deze ook niet precies kunnen zeggen hoe en wat. De tijd zal leren wat onze kleine man overhoudt aan deze vroege start buiten de buik. Die eerste week volgen een infectie aan zijn navel en een infectie aan zijn darmen. Het zijn allemaal zaken waarover we voor de geboorte zijn geïnformeerd door de kinderarts. Door zijn lage geboortegewicht en onder andere de onrijpheid van organen liggen infecties en andere complicaties op de loer. De afgekolfde moedermelk die via een sonde wordt toegediend lijkt goed verteerd te worden. Toch wordt deze mede door de infectie aan zijn darmen en zijn gevoelige buik nog enkele keren terug geschroefd naar een minimale hoeveelheid. Er volgen in de weken daarna nog twee bloedtransfusies. Zijn tere buikje blijft een aandachtspunt. Af en toe heeft hij nog hulp nodig in de vorm van een flatuscanule om van zijn ontlasting af te komen. De CPAP wordt al snel omgezet naar low flow en later toch weer omgezet maar high flow. Ze blijven hiermee spelen, omdat al die lucht zijn buik geen goed doet.
Inmiddels is Vigo bijna 4 weken oud en weegt hij al 1450 gram. Hij doet het goed en is redelijk stabiel. Als alles goed blijft gaan mag hij deze week naar het MST in Enschede. We hebben nog een lange weg te gaan, maar onze kleine Vigo heeft ons en iedereen in Zwolle nú al laten zien wat voor een ongelofelijke strijder hij is….
ANOUK
