Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Abonneer je op deze reeks via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een berichtje zodra er een nieuw deel wordt geplaatst!
Deel 1: Vlak na de geboorte van onze dochter, kreeg mij man eindelijk een verklaring voor zijn vage klachten
Deel 2: Onze laatste vakantie als gezin van 4
Deel 3: Paul wilde gewoon ‘vader’ zijn, maar dit kon hij niet meer
Deel 5: “De horrorvakantie die ik nooit had willen missen”
Eenmaal in Nederland werd bevestigd dat het fout was
Na drie weken in Griekenland waren we eindelijk thuis. Onze eigen dokter bevestigde de diagnose van zijn Griekse collega’s: een explosieve groei van de tumor in beide hersenhelften. Een behandeling die je leven op een menswaardige manier kon verlengen, was er niet.
Naar huis om daar te sterven
Paul mocht naar huis om daar in alle rust te sterven. Hoe lang dit zou duren, wisten we niet. Met zijn moeder sprak ik af dat we zoveel mogelijk zelf de zorg zouden dragen. Voor de kinderen wilden we zo min mogelijk vreemden in huis, en we zouden hen zoveel mogelijk bij het proces betrekken.
Je had de rust om te gaan
Op vrijdag, een dag na onze terugkeer uit Athene, kwam je thuis vanuit het ziekenhuis in Genk. De huisarts besprak met je dat je het weekend moest gebruiken om afscheid te nemen, waarna je op maandag zou beginnen met de morfine. “Dat zien we maandag wel,” zei jij. Jij, die zo vasthield aan en genoot van het leven en van je dochters, maar inmiddels ook klaar was voor: “Eindelijk rust in mijn hoofd.”
Je nam afscheid van je dierbaren naast je gezin
We nodigden iedereen uit die je nog een laatste groet wilde brengen op vrijdagavond, en natuurlijk kwamen de mensen die je zelf graag nog wilde zien. ’s Nachts was je moeder bij je. Het was zo waardevol dat jullie deze laatste, bijzondere momenten samen konden beleven.
De dokter gaf slaapmedicatie en morfine
Toen ik zaterdagochtend beneden kwam en “Goedemorgen” zei, opende je direct je ogen bij het horen van mijn stem. Praten en slikken lukte niet meer. De dokter kwam en zei dat hij zou beginnen met de morfine, eerder dan gepland. Eerst zou hij je slaapmedicatie geven, zodat je geen last meer zou hebben van het slikken. Ik adviseerde de dokter om dit ook aan jou uit te leggen, zeker omdat je zo duidelijk was geweest over maandag. Je knikte, en ik wist dat het goed was.
De meiden weken niet van je zijde
Ik nam de meiden bij me en vertelde hen dat je die dag zou overlijden. De dokter zou papa eerst in slaap brengen, zodat hij geen pijn meer zou voelen bij het slikken. Ze kropen bij je op bed, gaven je een kus en knuffel voordat je voor de laatste keer in slaap viel. Ze wilden niet buiten spelen, ze bleven bij jou.
Samen met jouw moeder nam ik ook afscheid
Ik zei voor de laatste keer dat ik van je houd. Je moeder zei dat je het absoluut goed hebt gedaan en dat ze van je houdt. En toen, terwijl wij met zijn vieren bij je waren, blies jij je laatste, dappere en strijdlustige adem uit. De morfine was niet eens meer nodig.
22-08-2022, “Leef, lach en geniet.”
Vandaag proosten we op jou, op een ongedwongen manier bij jouw ouders thuis. Er is namelijk iets dat je ons hebt meegegeven: “Het hoort erbij dat je door dit soort ervaringen niet altijd zorgeloos bent, maar dat mag geen excuus zijn om niet zorgeloos verder te leven. Leef, lach en geniet!”
Er is veel gebeurd in de afgelopen jaren
Nu, zeven jaar later, is er veel gebeurd, maar het gaat goed met ons. Zeven jaar ben je uit ons leven, en nog elke dag praten we over je. De meiden zijn allang geen vijf en zeven meer. Ze gaan niet meer naar de basisschool; het zijn nu twee doorsnee pubers, net als hun leeftijdsgenoten.
Ik ben van baan veranderd
We wonen inmiddels in België, met een nieuwe liefde. En ik ben zelfs geen juf meer. Ik merkte al vrij snel dat het goed ging met de meiden en met mij, ondanks ons verdriet. Ik besefte dat dit kwam door hoe we met jouw ziekteproces, jouw sterven, jouw dood, jouw afscheid en jouw gemis zijn omgegaan.
Mijn kennis delen werkte keer op keer
Natuurlijk hielp mijn kennis en ervaring uit het onderwijs, maar vooral volgde ik mijn intuïtie. Ik voelde aan wat de meiden en ik nodig hadden, en daar stonden we voor. Open communicatie met de meiden en de buitenwereld was essentieel. Elke keer als ik iemand tegenkwam in een vergelijkbare situatie—een buurman, een collega, een ouder of een kennis van een kennis—deelde ik mijn ervaring en kennis. En het werkte, keer op keer.
Ik help mensen die dit proces ook doormaken
Daarom ben ik geen juf meer. Ik ben een eigen coachingspraktijk begonnen om mijn kennis en ervaring te delen met mensen zoals jij en ik. Zodat het geluk dat wij hebben gevonden, niet alleen voor ons blijft. Anderen mogen, nee, moeten hier ook van profiteren. Deze mensen hoeven het wiel niet opnieuw uit te vinden. Zij moeten hun energie kunnen steken in zichzelf, hun partner en hun gezin, want deze situatie is al zwaar genoeg.
Lieve Paul, dankjewel.
Vanavond, als ik de meiden naar bed breng, vertel ik weer een herinnering over jou. Misschien wel eentje extra vandaag.
BIANCA
Insta: bianca.krol
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Abonneer je op deze reeks via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een berichtje zodra er een nieuw deel wordt geplaatst!
Wat een heftig ziekteproces heb je mee gemaakt samen met jullie meiden. En wat goed dat je jullie kinderen overal bij betrokken heb. Een eye-opener.
Bedankt voor het delen van je verhaal.
Sterkte!