“Wij kunnen niets meer voor u doen, het spijt me” . Ze gaf ons een hand. En daar stonden we dan. Onze jas was niet eens uit geweest. Het gesprek had nog geen minuut geduurd. Anderhalf jaar. Ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Prikken, meten, testen, janken en weer doorgaan. En dat alles was voorbij in één minuut. Ons fertiliteitstraject. Het traject dat elke dag, van uur beheerste, kwam met het dichtslaan van een deur tot een einde.” Natasja heeft het fertiliteitstraject doorlopen en besloot voor adoptie te gaan!
Zou je open willen zijn waarom je geen kindje hebt kunnen krijgen?
Helaas is het bij ons gewoon niet gelukt om zwanger te raken. 1 op de 8 stellen krijgt te maken met fertiliteitsproblemen, wij zijn 1 van de 8. Er is geen aanwijsbare reden gevonden, wat ook vaak gebeurt. Omdat mijn kinderwens groter was dan mijn zwangerschapswens, hebben we na een pittig ziekenhuistraject besloten om over te gaan op adoptie.
Is het lastig om in Nederland een baby te kunnen adopteren?
Ja. In Nederland is het heel lastig. Een binnenlandse adoptie is niet mogelijk, omdat mijn vriend ouder dan 40 is. Elk land heeft zijn eigen regels en wetten. In sommige landen moet je bijvoorbeeld minimaal een aantal jaren getrouwd zijn, gelovig zijn en dergelijke. Wij zijn uiteindelijk uitgekomen bij Amerika, om diverse redenen. Zo kiest de geboortemoeder de adoptieouders uit, dit sprak ons erg aan, ondanks dat het bitterzoet is en hartverscheurend, vonden wij dit ook mooi. Daarnaast zijn de kindjes uit Amerika meestal zeer jong, wat voor ons betekende dat wij in zijn hele leven betrokken en aanwezig zijn, vanaf de start. Bij inschrijving voor adoptie, kregen we te horen dat we eerst een soort training (5 bijeenkomsten) moesten volgen over adoptie. Hierop hebben wij ruim 18 maanden gewacht. De trainingen namen enkele maanden in beslag. Daarna konden we de gesprekken met de Raad van de Kinderbescherming aanvragen. Ook dit liet enkele maanden op zich wachten. Tijdens deze gesprekken, op kantoor en bij ons thuis, wordt uitgebreid bekeken of wij in aanmerking komen voor adoptie, en of onze wensen reëel zijn. Wat wil je? Wat kun je? Medisch gezien, maar ook wat betreft je achtergrond. De belangrijkste vraag is hierbij: “Zijn wij de beste ouders voor dit kindje?”. Op basis hiervan wordt een uitgebreid rapport gemaakt, en krijg je beginseltoestemming om te ‘mogen’ adopteren. Hierna volgt een medische keuring. Dan kan er ingeschreven worden bij een vergunninghouder voor de adoptie. In de training- en onderzoeksperiode zijn wij al op onderzoek uitgegaan, en zijn wij er achter gekomen dat A New Way het beste bij ons past. Zij bemiddelen tussen USA en NL adopties. Na het inschrijven daar, moet er nog een keuze worden gemaakt voor 1 van de USA-contacten, die vanuit daar bemiddelen. Zij hebben het contact ook met de geboortefamilies. Wij hebben gekozen voor HOAA (Heart of Adoptions Alliances). Met deze partijen hebben we vooraf skype contact gehad om alle vragen te stellen en feeling met het bureau te krijgen. Daarnaast maak je een profielboek, om de geboortemoeders een goed een eerlijk beeld te geven over wie jij bent en hoe je leven eruit ziet. En nog belangrijker: waar het kindje straks terecht zal komen. Wie ben je? Wat vind je belangrijk in het leven en in de opvoeding? Intussen dienen er (heel veel) lijsten ingevuld te worden met informatie inzake de grenzen die jij hebt als koppel. Sta je open voor medische indicaties bij het kindje, of een belastende ontstaansgeschiedenis? Als er een geboortemoeder is gekozen voor jullie, wordt alles duidelijk uitgelegd en tot in detail besproken. Vervolgens dient er een toestemming vanuit Den Haag te komen, als het kindje er eenmaal is en wanneer de geboortemoeder voor afstand heeft getekend, na de geboorte. Daarna mag je pas gaan reizen om je kindje te ontmoeten. Eenmaal terug in Nederland volgt er ook nog één of meerdere gesprekken met de Raad van de Kinderbescherming, om te kijken of alles goed gaat, en komt na een paar maanden de officiële finalization, met een rechter in Amerika. Het is dus een lang en ingewikkeld traject, wat jaren duurt en waarbij continue het belang van het kindje boven alles wordt gesteld. En terecht!
Heeft jouw kindje problemen met de hechting of gaat dit goed?
Bram was 12 dagen oud toen we hem voor het eerst zagen. Dit is een voordeel, maar geen garantie. We zijn extra alert hierop. Hoewel je nooit weet wat het effect in de toekomst zal zijn, lijkt het er op dat Bram vooralsnog geen enkele problemen heeft met de hechting. Ook diverse professionals hebben aangegeven geen enkel verschil te zien tussen Bram en zijn binding en hechting ten opzichte van een kindje dat niet is geadopteerd.
Mag jouw kindje contact hebben met zijn biologische moeder?
Absoluut. Zij is een onderdeel van hem. En dus van ons. Zoals hij ook een onderdeel van haar is en altijd zal blijven. We hebben bijvoorbeeld een foto van ons met elkaar op zijn kamertje staan. Hij weet haar naam. We zijn hier heel open over, nu al. We vertellen in verhaaltjes over de adoptie en noemen iedereen bij naam in kindertaal. We hebben goed en fijn contact met zijn geboortefamilie. Er is veel respect en liefde voor elkaar. Met Kerst sturen we elkaar kleine cadeautjes en een mooie brief. Ik ga zijn verleden niet wissen. We willen dat hij opgroeit in de wetenschap dat hij zeer geliefd is door ons, maar zeker ook door hen. Wij noemen hun onze Extended Family en zo voelt het ook echt.
Wat is lastig of gaat niet goed in het huidige adoptieproces?
Het lastigste vond ik het wachten. Ik was hier niet goed in. Het duurde 15 maanden ongeveer – de tijd tussen de inschrijving bij A New Way en de geboorte van Bram. Je hebt op dat moment geen controle en moet afwachten. Het is in die periode heel erg “alles of niets”, er is geen nieuws, tot het grote nieuws. Daartussen is niets. Hier had ik veel moeite mee.
Krijg je veel vervelende vragen over je kindje?
Nee, eigenlijk niet. Wat ik lastig vind, is als mensen de term “echte” moeder gebruiken. Of de term “afgestaan”. Ik merk wel dat er anders tegen ons aangekeken wordt, sinds de deelname aan het programma Met Open Armen, waar we aan hebben deelgenomen. Op een positieve manier, er is meer begrip voor onze situatie en de kant van de geboortefamilie. Sindsdien wordt er respectvoller over gesproken. Vragen als: “Waarom wilde of hoefde ze hem niet?”, vind ik vrij respectloos. Ik vind het niet vervelend als er naar gevraagd wordt – de manier waarop is echter bepalend. Overigens is dit een vraag waar wij geen antwoord op geven, hoe open wij ook zijn. Dit is voor Bram en niet voor de buitenwereld.
Hoe zou volgens jou adoptie een stuk fijner kunnen?
Het zou fijn zijn als je als adoptieouders meer contact zou hebben met andere adoptieouders. Dit wordt steeds meer gedaan gelukkig. Niet alleen in de aanloop naar en tijdens het adoptieproces, maar ook als het kindje er eenmaal is, moet er veel geregeld worden. Door elkaar te helpen, hoeft het wiel niet steeds opnieuw uitgevonden te worden, maar kun je leren van elkaars kennis en ervaring. Daarnaast is het onwijs fijn om met mede – adoptieouders te praten over zaken die je niet snel met andere ouders deelt. Ouders die in hetzelfde (wacht-)schuitje zitten of juist met dezelfde vragen rondlopen omtrent de kindjes. Het is fijn om met anderen hierover te praten. In de adoptiewereld heb ik hier zelf echt een paar waardevolle en bijzondere vriendschappen door gekregen, die me heel dierbaar zijn.
Zou je meer kinderen willen?
Lastige vraag. Ja en nee. Persoonlijk zou ik meerdere kinderen leuk hebben gevonden. Maar we zijn dolgelukkig met Bram. Hij is echt een lotje uit de loterij. Hij doet het geweldig, is makkelijk, vrolijk en de leukste en liefste van de wereld. Adoptie is een kostbare aangelegenheid. Wij hebben ervoor gekozen om mede hierdoor niet nog een keer dit traject te starten. Daarnaast is onze kinderwens met de komst van Bram uitgekomen, count your blessings. Dit is wat betreft het adoptieverhaal. Voor wat betreft het biologische verhaal, kan ik kort zijn: Nee. Ik heb niet de wens om zwanger te raken en om op de ‘natuurlijke’ manier nog een kindje te krijgen. Dit klink misschien gek of onlogisch. Maar adoptie is echt ons pad. Daar zijn we van overtuigd inmiddels.
Dit is een artikel uit het jaar 2018, inmiddels zijn de adoptieregels gewijzigd.
