Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
Op 22 maart 2018 was ik precies uitgerekend
Toen ik 40 weken zwanger was, begon ik hem toch wel te knijpen, want met 41 weken zou ik een keizersnede krijgen, omdat de kleine man in stuit lag. Ik wilde het liever eerst zelf proberen, mocht het dan niet lukken, dan een keizersnede.
De eerste wee
Het is alweer 25 maart. Na een hele drukke dag bij mijn schoonzusje, komen we om 21.30 uur thuis. Ik zit nog geen kwartier op de bank en herken meteen de eerste wee. Een kwartier later komt er weer één. “Ja, dit moet het zijn”, denk ik. Omdat ik nog niet veel last van de weeën heb, besluiten we wat te gaan slapen. De weeën zakken iets en het lukt me om een uurtje slaap te pakken. Daarna word ik wakker van een wee en komen ze iets regelmatiger. Ik besluit om nog even een wasje te doen en lekker rustig te douchen. De weeën volgen elkaar rustig op, maar slapen gaat niet meer. Dan maar Netflixen.
Tegen vieren verlies ik mijn slijmprop en bel ik het ziekenhuis
Heerlijk om zolang thuis te zijn, maar omdat mijn baby in stuit lag, wilde ik niet te lang wachten. Ik maakte mijn partner wakker. Hij kon niet geloven dat de bevalling was begonnen en vroeg zich af wat we ook alweer moesten doen. Broodjes smeren. Hond wegbrengen. Een paar momenten daarna slingerde mijn man met mij in de auto over de weg. Ik zei: “Rijd normaal, anders rijd ik!” De rit verliep daarna rustig.
In het ziekenhuis blijk ik 1 à 2 cm ontsluiting te hebben
Ik mag aan de CTG-scan, maar alles lijkt wat rustiger. Om 06.00 zit ik nog steeds op 1 à 2 cm en om 09.00 op 3 cm. Het schiet voor geen meter op. De gynaecoloog vertelt dat we mogen blijven en die dag nog ons kindje zien. Omdat de weeën niet krachtig genoeg zijn, krijg ik om 11.00 uur weeënopwekkers. Om 13.00 uur heb ik dan eindelijk 8 cm ontsluiting en breken mijn vliezen. Op dat moment kijken er vijf mensen mee en die zijn allemaal kletsnat.
Om 15.00 uur mag ik gaan persen
Ik hou het niet meer. Ik weet niet meer waar ik het zoeken moet. Achteraf heb ik er ook bijna niks van mee gekregen. Elke anderhalve minuut kwam er weer een perswee. Staan, zitten, liggen, ik wist van voren niet meer dat ik van achteren nog leefde. Ik had die nacht natuurlijk ook al niet meer geslapen. Na twee uur persen kan ik niet meer en roep ik dat ik een keizersnede wil. Op dat moment wilde de gynaecoloog dat ook voorstellen. Ik kreeg meteen weeënremmers en wat voelde dat hemels. Ik werd klaar gemaakt voor de OK en trilde als een rietje. Ik haat injecties, operaties en over het algemeen ziekenhuizen. Maar ik was op. Ik kreeg een ruggenprik en ging heerlijk liggen. Voor het eerst in bijna 20 uur had ik rust.
Op maandag 26 maart om 17.28 uur werd onze babyboy Ezra geboren
Ik hoorde alleen niets. Het bleek dat hij wat vruchtwater had ingeslikt, maar na een korte check hoorde ik hem eindelijk huilen. Jemig, wat is dat gevoel onbeschrijfelijk! Ik moest huilen, lachen, alles tegelijk. Ik voelde zijn gezicht tegen mijn wang, hij begon meteen aan mij te sabbelen, zo schattig. Helaas moest hij meteen naar de kinderafdeling om onderzocht te worden in verband met verdenking op Downsyndroom (lees hier mijn andere blog). Na vijf dagen in het ziekenhuis mochten we naar huis. “Lekker genieten”, zeggen ze dan. Nou die vlieger ging hier niet op.
Rond 15.00 uur verlies ik ineens een tennisbal aan bloed
Ik bel de verloskundige en zij adviseert nog even af te wachten. Om 18.30 uur verlies ik nog vier tennisballen. De verloskundige is onderweg. Ik zit op de vloer van het toilet, want ik ben zo duizelig. De verloskundige komt binnen en schrikt zich rot. Ze belt meteen het ziekenhuis. We gaan er heen. Ondertussen zie ik overal zwarte vlekken en heb ik het gevoel ieder moment ‘out’ ga. Achteraf hadden we een ambulance moeten bellen, dan had ik zuurstof gekregen en waren we rustig naar het ziekenhuis gereden. Nu dacht ik alleen maar: “Ik moet wakker blijven, ik moet wakker blijven”. In het ziekenhuis blijkt dat er nog delen van de placenta in mijn baarmoeder zitten. Mijn maag wordt leeggepompt en onder narcose word ik gecuretteerd.
Men schat het bloedverlies bij mij op 2 à 2,5 liter
Ik had de bevalling voor geen goud willen missen. Het was er één met humor, maar ook met mindere kanten. Ik wist dat het niet makkelijk ging worden, doordat hij in stuit lag, maar ik had het uiteindelijk niet anders gewild. Ik heb de heftigheid van een vaginale bevalling mee gemaakt, maar ook een keizersnede. Dat betekende wel dat ik van beiden moest herstellen en ik kan je vertellen, dat heeft wel een poosje geduurd. Dat mijn placenta bleef zitten, heeft toch wel een nare nasmaak aan mijn bevallingservaring gegeven. Na dit alles konden we echt gaan genieten van ons mooie resultaat: Ezra
ESMERALDA
Wat toevallig! Mijn zoontje heeft als tweede naam Ezra en ik verloor een paar uur na de bevalling ook een enorme tennisbal. In de kraamweek en daarna ook nog flinke stolsels verloren. Verloskundige is ook nog een keer langs geweest omdat ik enorm veel bloed verloor en niet goed werd. Uiteindelijk nam het af en is er verder niets mee gedaan. Ik heb ook nog wel eens een foto gestuurd met een stolsel en de vraag of het echt wel normaal was maar volgens de verloskundigen was er niets geks..
De gynaecoloog die mij 6 weken na de bevalling belde, wilde mij echter wel direct zien na mijn verhaal gehoord te hebben. En wat bleek? Nog placentaresten!! Dus paar dagen later ook een curettage gehad, maar die is bij mij helaas verkeerd gegaan. Ze hebben mijn baarmoeder geperforeerd en daardoor de procedure stop moeten zetten. Ipv 10 minuten later werd ik uren later wakker met 4 gaten in mijn buik.. fijn dat het hier wel goed afgelopen is:)