Bij alle pasgeboren baby’s wordt een test gedaan, wat resulteert in een score, de Apgarscore. In deze test wordt voor 1, 5 en 10 minuten de toestand van het baby’tje bekeken door de arts. Waar kijken ze naar? Naar de ademhaling, hartslag, spierspanning, de kleur van de huid en de reactie op een prikkel. Op elk onderdeel kan de newborn 0, 1 of 2 scoren. De meeste baby’s hebben een totaalscore tussen 7 en 10. Bij minder dan 4 punten is er directe ondersteuning en hulp nodig. Maar wat zegt zo’n score nou eigenlijk precies? Het is eigenlijk niets meer dan een heel globale maat met weinig specifieke informatie.
Hieronder hebben twee mama’s een baby gekregen met een Apgarscore onder de 4. Beide verhalen hebben een totaal verschillende uitkomst.
MAMA ELISA
Mijn zoontje Matthew was één van een tweeling. Ze werden met bijna 37 weken op de natuurlijke manier geboren. Eerst Henry en 30 minuten later Matthew. Tijdens die 30 minuten is er iets gebeurd wat zuurstoftekort heeft veroorzaakt bij Matthew. Hij kwam bleek en slap ter wereld. Zijn Apgarscores waren 1, 2 en 2..
Hij is vijf dagen na de geboorte overleden. Hij is nog gekoeld geweest om de schade van het zuurstoftekort te beperken, maar de schade was te groot. Na 5 dagen vechten, is hij in mijn armen overleden. Er is toen 1 jaar onderzoek gedaan naar de reden van zijn zuurstoftekort en of er sprake was van calamiteit, maar ze hebben helaas niks kunnen vinden. Het is en blijft voor iedereen een mysterie wat er in die 30 minuten is gebeurd…
MAMA SARAH
Onze dochter Marley is uiteindelijk via een spoedkeizersnede geboren. Dit nadat mijn bevalling 2 weken eerder dan de uitgerekende datum werd ingeleid. Ik heb meerdere hernia’s en omdat ik echt tonnetje rond was, had ik extreme pijn en kreeg uiteindelijk een klapvoet. Omdat de neuroloog niet wist of de schade blijvend zou zijn als Marley nog verder zou groeien is toen besloten met de gynaecoloog haar te laten komen. Er was tussen de neuroloog en gynaecoloog wat gesteggel. De neuroloog vond dat ik met een keizersnede moest bevallen, omdat het niet duidelijk was of mijn lichaam natuurlijke bevalling aan zou kunnen, maar de gynaecoloog leek de situatie toch anders in te schatten. Uiteindelijk ben ik dus ingeleid. Na 24 uur weëen kreeg ik hoge koorts. Vrij snel daarna begon Marley haar hartslag snel te dalen. De ontsluiting ging voor geen meter vooruit. Uiteindelijk was haar hartslag dusdanig laag dat er allerlei alarmen afgingen. Een hele groep met artsen kwam de kamer binnen en al rennend werd ik naar de OK gebracht. Tijdens de operatie zelf bleek Marley muurvast te zitten in een heupkom. (achteraf bleek dat ik nooit natuurlijk had kunnen bevallen vanwege een verkeerde stand van mijn heupkom) Ze hebben haar toen met een vacuüm pomp uit mijn buik moeten trekken. Toen ze eindelijk uit mijn buik was, was zij al helemaal grijs, huilde niet en haar hartslag was niet in orde. Ze is meteen meegenomen door een heel team van kinderartsen en naar de neonatologie overgebracht. Marley bleek ook koorts te hebben. Uiteindelijk heeft zij ruim een week aan allerlei medicatie gezeten, lag ze aan een apparaat om haar hartslag en zuurstof goed te blijven controleren.
Uiteindelijk na 8 dagen mochten wij naar huis. Gaande de weg bleek zij problemen te hebben met ademen. Ze was soms erg benauwd en piepte dan heel erg. Na onderzoek bleek dat zij astma en broncho tracheamalacie heeft. Dat betekent dat er te weinig kraakbeen in de luchtpijp zit. Hierdoor wordt deze slap en gaat naar binnen hangen, wanneer zij een griepje heeft of haar weerstand lager is. Ze heeft veel allergieën en is daardoor veel ziek. Dit is vooral in de wintermaanden en als er veel pollen zijn.
Ze is inmiddels 2 jaar en een hartstikke vrolijk en lief meisje. Haar longproblemen lijken steeds wat minder te worden. Er bestaat een kans dat zij over haar astma heen groeit, dus we hebben goede hoop dat alles alsnog helemaal in orde komt:
